Laat thuis. Gege­ten aan tafel. Daar­na lap­top op schoot. Half aan­dacht voor het jour­naal op uit­zen­ding gemist. Vol­le­dig aan­dacht voor haar die ik ook node heb gemist. Tus­sen­door mail­tje hier. Blo­gre­ac­tie daar. Beet­je twit­te­ren. Want ik zou beet­je min­de­ren. Ach, wie komt daar weer eens voor­bij in mijn tijd­lijn? Wat leuk. Zo lang niet gezien en gehoord. En het is nog wel fami­lie. Even­tjes een tweet naar haar. Met­een een aar­di­ge terug. Wel heel aar­dig besef ik later. Nog weer later besef ik dat aar­dig slechts de bui­ten­kant is. Van bin­nen zit er veel meer. Daar­door werkt het lan­ger door. Gaat het effect die­per. Zet het zaken op zijn kop. Ande­re zaken in bewe­ging. Door zo’n sim­pe­le tweet. Die me bij ver­ras­sing te gra­zen nam. Nu maar hopen dat ik ‘m juist begre­pen heb. Anders maak ik mezelf hier mooi bela­che­lijk.

~ ~ ~