We nade­ren het ein­de van de 50 vra­gen. Van­daag num­mer 48. Nog steeds heb ik geen moei­te om een nieu­we vraag te ver­zin­nen. Eer­der is het de tijd die me soms ont­breekt om er een fat­soen­lijk inlei­dend blogje bij te ver­zin­nen. Deze week is het ook nog eens de ruim­te die me par­ten speelt. Het huis staat op z’n kop door een klei­ne ver­bou­wing die momen­teel gaan­de is. De zol­der­ver­die­ping is zowat geheel leeg­ge­haald in ver­band met de inrich­ting van een com­pleet nieu­we slaap­ka­mer. En die spul­len moe­ten toch ergens blij­ven al die tijd.

Dus zit ik hier op een pro­vi­so­risch vrij­ge­maakt plek­je op mijn lap­top te tik­ken aan een nieu­we #50books vraag ter­wijl ik eer­der mijn boek­be­spre­king voor #een­per­fec­te­dag­voor­li­te­ra­tuur heb geschre­ven. Maar ach, het is alle­maal van tij­de­lij­ke aard en voor een goed doel. En het gaf me ook nog eens de inspi­ra­tie voor de vraag van vandaag.

Bij het oprui­men van de zol­der kwam ik name­lijk enke­le dozen vol boe­ken tegen waar­van ik wel wist dat ze daar ston­den, maar niet meer pre­cies wat er nu eigen­lijk in zat. Met toch wel iets van een soort mis­plaatste nieuws­gie­rig­heid (ten­slot­te had ik zelf de boe­ken erin gestopt) open­de ik de eer­ste doos. Het was een doos vol met voor­na­me­lijk atlas­sen. De vol­gen­de doos her­berg­de stu­die­boe­ken van ver­schil­len­de cur­sus­sen die ik ooit gevolgd heb. Ook in de vol­gen­de dozen zaten bij­na alle­maal non-fic­tie boe­ken. Slechts in een enkel geval zat er een roman tussen.

Natuur­lijk heeft me dit weer uren gekost (die ik eigen­lijk aan ande­re zaken had moe­ten beste­den…). Elke doos opnieuw kwam ik weer boe­ken tegen waar­van ik ver­ge­ten was dat ik ze had. En moest ik ze van­zelf­spre­kend door­bla­de­ren, besnuf­fe­len of gedeel­te­lijk lezen. Wat me ook dui­de­lijk werd is dat ik deze boe­ken ver­oor­deeld had tot een kwij­nend bestaan ach­ter de schot­ten op zol­der waar nie­mand meer wist van hun bestaan. Ik! Als zoge­naamd boek­lief­heb­ber! Sha­me on me.

Ik heb me voor­ge­no­men dat deze boe­ken na de ver­bou­wing niet meer terug­gaan naar boven. Òf ze krij­gen een plaats in de boe­ken­kast, òf ik ga ze ver­ko­pen danwel weg­ge­ven. Maar ik ga geen boe­ken meer in een doos stop­pen en opber­gen. Boe­ken horen in het zicht te staan zodat ze poten­ti­ë­le lezers kun­nen ver­lei­den om hen open te slaan en zich in hen te ver­lie­zen. Ze ver­die­nen het om op een plek te staan waar ze tot hun recht komen. Alleen dan lopen ze de kans gele­zen te wor­den. Wat ten­slot­te hun bestaans­recht vormt.

Vraag 48:
Heb­ben jul­lie nog boe­ken ergens opge­bor­gen in dozen? Zo ja, waarom?

~ ~ ~