“What’s in a name?” zei ik van­daag tegen iemand (in het) bij­zon­der. Een hoop, bleek. Het haal­de her­in­ne­rin­gen naar boven. Scheur­de nooit geheel­de won­den ver­der open. Ik stond erbij en keer ernaar op mijn chat­scherm­pje. Onmach­tig om het geda­ne leed te beper­ken door het ver­zen­den van goed­be­doel­de tekst­be­rich­ten. Vaak mist com­mu­ni­ca­tie in wel­ke vorm dan ook het ver­mo­gen het tij ten goe­de te keren. Van kwaad tot erger gaat beter af. Er zat me niets anders op dan de ogen te slui­ten en gaan den­ken aan. Trach­ten te over­brug­gen met gedach­ten wat ono­ver­brug­baar was. Pro­be­ren er te zijn zon­der dat ook maar in de verste ver­te te kun­nen. In die don­ker­te trof­fen de woor­den mij nu ook als een moker­slag. What’s in a name? Een hoop, bleek. Het haal­de her­in­ne­rin­gen naar boven. Scheur­de nooit geheel­de won­den ver­der open. Ik stond erbij

~ ~ ~