Hardlooppraat

Uit­zon­de­rin­gen daar­ge­la­ten ren ik altijd in mijn een­tje. Heer­lijk vind ik dat. Zeker door­de­weeks na het werk. Geen gezeur aan mijn hoofd. Maar ook op de zon­dag­och­tend is het ver­fris­send om de hard­loop­schoe­nen aan te trek­ken en een uur door het bui­ten­ge­bied te ren­nen. Tijd voor jezelf. Om je gedach­ten eens op een rij­tje te zet­ten. Of gewoon om juist even hele­maal geen gedach­ten te heb­ben. Een leeg hoofd. Ner­gens aan den­ken. Je ogen gericht op de hori­zon zon­der iets te zien.

Tot­dat er ineens iemand voor je gaat rij­den om moei­lij­ke vra­gen te stellen…