Waar was ik gebleven?
Het voelt vreemd. Elke week lang heb ik op de zondagochtend een boekgerelateerde vraag gesteld. Zomaar, vanuit het niets (of beter, naar aanleiding van het 30songs initiatief wat ik voorbij zag komen) kreeg ik de behoefte om dit te gaan doen. En zonder dat het me echt moeite heeft gekost, is het alweer voorbij. Een jaar met 50 vragen. En veel veel reacties. Gelukkig lijkt het er op dat het stokje overgenomen wordt. Komende zondag zal ik daar meer over schrijven. Daarna is het over. Wat nu al vreemd aanvoelt. Terwijl ik door de weeks eigenlijk helemaal niet zo met #50books bezig was.
Maar er is een goede remedie voorhanden om met deze afkickverschijnselen om te gaan. Tenslotte moet ik nog op de meeste van mijn eigen gestelde vragen antwoord gaan geven. Ik ben pas bij vraag 6, dus ik kan nog een hele tijd vooruit. Eerst ga ik echter de vragen beantwoorden die ik gekregen heb als reactie op mijn 50ste vraag:
Welke vraag zou je zelf als eerste stellen mocht je het stokje van #50books overnemen?
Vandaag begin ik met de vraag die Niek op haar blog heeft geplaatst:
Wat gebruik jij om te onthouden waar je in een boek gebleven bent?
Meestal weet ik wel waar ik gebleven ben. Zonder daarvoor een leeslint, boeklegger of iets dergelijks te gebruiken. Toch bouw je ongemerkt in de loop der tijden een verzameling van deze hulpmiddelen op omdat je ze oftewel vaak krijgt toegestopt bij de aankoop van een boek of je wordt er bijvoorbeeld mee verrast op je verjaardag. En dan ga je ze van lieverlee ook maar gebruiken. Zo werkt dat bij mij tenminste. Het gevolg is dat in mijn boekenkast ontelbaar veel boeken staan waar je zo’n boekenlegger uit ziet steken. Ik heb namelijk nog steeds de neiging om in boeken te beginnen zonder deze meteen uit te lezen.
De meeste van mijn boekenleggers zijn aldus in functie. Slechts een klein stapeltje ligt ongebruikt te wachten totdat ze ook aan de beurt komen om ingeklemd te worden tussen de bladzijdes waar ik een volgende keer weer meteen verder kan gaan met lezen.
Dat wil niet zeggen dat ik het principe van het ezelsoren vouwen niet zou hanteren. Ik ben daar niet huiverig voor. Ook streepjes zetten bij waar ik gebleven ben is me niet vreemd. Door de jaren heen ben ik een boek steeds meer gaan zien als een gebruiksartikel. Een informatiedrager. Alleen bij redelijk luxe uitgevoerde boeken zal ik er niet zo gauw toe overgaan. Maar ook daar voel ik de drempel lager worden. Ik heb niet het idee dat ik iets kapot maak. Eerder dat ik laat zien dat ik het boek serieus neem. Ermee bezig ben. Ook het vouwen van ezelsoren en maken van aantekeningen kan met respect gedaan worden.