De kraai — Kader Abdolah
Tijdens het opruimen deze week heb ik meteen een ruwe schatting gemaakt van de boeken op mijn studeerkamer. Het zijn er in ieder geval meer dan duizend, waarvan op z’n minst zevenhonderd romans. En dat begint een probleem te worden want ik kan de nieuwe boeken die nog steeds blijven binnenkomen niet goed meer kwijt. Daarom heb ik besloten om eens grondig door mijn verzameling te gaan en te zien of ik daadwerkelijk elk exemplaar dat ik in mijn bezit heb ook echt tot in lengte der tijden wil bewaren.
Mijn idee is om heel simpel één voor één elk boek uit de kast te halen en me af te vragen wat het boek voor me betekent. Heb ik het al gelezen? Wat vond ik ervan? Denk ik het ooit opnieuw te gaan lezen? Of indien ik het nog niet gelezen heb, waar ligt dat dan aan? Zijn er speciale herinneringen verbonden aan het boek? En ga zo maar door.
Wanneer ik elke week één boek door mijn handen laat gaan, dan ben ik de komende twintig jaar wel zoet. Mits ik in de tussentijd geen nieuwe aanschaf. We zullen zien hoe me dit gaat bevallen en hoe lang ik het ga volhouden. Het is in ieder geval een mooie manier om mijn verzameling in kaart te brengen. Daarom lijkt het me ook wel handig om er een aparte pagina voor aan te maken.
Mocht ik een boek tegenkomen waarvan ik besluit het niet langer meer te willen bewaren, dan zal ik dit natuurlijk vermelden en hoop ik onder andere via deze weg belangstellenden te vinden. En anders breng ik ze op een gegeven moment naar de bibliotheek, Polare (voorheen De Slegte) of de kringloop.
Vandaag begin ik voor het gemak linksbovenaan in mijn kast. Bij de A. Daar tref ik De kraai aan. Geschreven door Kader Abdolah.
Lezer!
Ik ben makelaar in koffie, en woon op de Lauriergracht, no. 37. Het was nooit mijn streven om koffie te verkopen, maar het leven heeft het zo bepaald.
De kraai
Kader Abdolah
Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek
ISBN 9789059651234
~ ~ ~
De kraai is het Boekenweekgeschenk uit het jaar 2011. Het is tevens het enige boek(je) dat ik van Kader Abdolah in bezit heb. Ergens in november heb ik het gelezen getuige de blogpost Oneerbaar voorstel die ik toen schreef en waarin ik refereer naar het boek. Ik kan me er weinig tot niets meer van herinneren en ook de blogpost geeft weinig houvast.
Als ik door het boekje blader om her en der wat te lezen gaat er geen enkel lampje branden. Het zegt me helemaal niets. Slechts heel af en toe meen ik iets te herkennen maar als ik dan verder lees blijk ik me toch vergist te hebben.
Alleen wanneer ik op pagina 33 een gedicht van Gerrit Achterberg zie staan en de ik-persoon bekent dat hij ‘sterft van jaloezie’ bij het lezen van Smart, meen ik opnieuw met hem mee te voelen net als toen ik het in 2011 las. Maar zeker weten doe ik het niet.
Smart, ik ontzeg
de zon haar licht,
den ziende zijn gezicht
en dit heelal het evenwicht,
den dood het recht,
op elk gericht,
dat mij van haar onthecht.
Wat me weer wel helder voor ogen staat is dat ik tijdens het lezen een soort geschenkbon als boekenlegger heb gebruikt. Met de voorgedrukte code was het mogelijk om De kraai als e‑book te downloaden. Dat heb ik niet gedaan en ga ik ook niet meer proberen. Wat me nu pas opvalt is dat er in kleine lettertjes gedrukt staat dat het e‑book NIET geldig is in de trein als betaalmiddel om gratis te reizen op zondag 20 maart. Dat kan alleen met de papieren versie. Een zoveelste reden om vooralsnog niet over te gaan op het digitale lezen. Verder staan nog op de achterkant van de bon met grote witte letters ‘De vrouwen van Kader Abdolah’ vermeld. Maar dat is misschien iets voor een andere keer.
Of ik dit boekje nog eens opnieuw ga lezen is me niet duidelijk geworden. De eerste lezing blijkt niet veel indruk op me gemaakt te hebben. De enige reden dat ik De kraai vooralsnog in mijn verzameling laat staan is omdat het een Boekenweekgeschenk is. Ik heb die nooit obsessief ‘gespaard’ maar ben nu toch wel benieuwd hoeveel ik er inmiddels in mijn bezit heb. En hoeveel ervan ik heb gelezen.