en alles staat stil…

Natuur­lijk kon ik het niet laten van­daag naar de site van Mart­ha te gaan om de eer­ste #50books vraag van 2014 te lezen:

Als je mocht rui­len, met welk per­so­na­ge uit welk boek zou dit dan zijn? En waarom?

Al mijn goe­de bedoe­lin­gen en blog­plan­nen ten spijt heb ik toch maar beslo­ten met­een al een ant­woord op deze vraag te schrij­ven. Het was me name­lijk direct dui­de­lijk welk per­so­na­ge hier­voor in mijn geval in aan­mer­king zou komen: Arno Stri­ne uit het boek De fer­ma­te, geschre­ven door Nichol­son Baker.

Waar­om Arno? Heel simpel:

Arno Stri­ne, een man die uit prin­ci­pe alleen tij­de­lijk werk aan­neemt, beschikt over de bij­zon­de­re gave men­sen en gebeur­te­nis­sen in de ‘pau­zestand’ te zet­ten. Op deze manier krijgt hij vol­op de gele­gen­heid zijn gren­ze­lo­ze nieuws­gie­rig­heid te bevredigen.

Een soort Tita Tove­naar, maar dan wel een­tje met per­ver­se inslag, want Arno vindt het voor­al leuk om vrou­wen van dicht­bij te bekij­ken. Dat was wat me in eer­ste instan­tie aan­trok in het boek toen ik erover hoor­de. Ik zocht het boek weer eens op in mijn kast en zag dat ik het in 1994 had aan­ge­schaft. In mijn her­in­ne­ring heb ik het met­een gele­zen en kwam er al snel ach­ter dat het, ondanks de luch­ti­ge toon waar­in het geschre­ven is en de vele sek­su­e­le han­de­lin­gen toch die­per ging.

Op pagi­na 56 kom ik een onder­streep­te pas­sa­ge tegen die voor mij de kern raakt met betrek­king tot de #50books vraag van van­daag. Arno, het per­so­na­ge waar ik graag eens mee zou wil­len rui­len (inclu­sief natuur­lijk zijn gave om alles stil te zet­ten) is iemand die graag alleen is en houdt van de een­zaam­heid. Ook dat sprak me erg aan.

Ik vind het pret­tig als de hel­den of hel­din­nen in de boe­ken die ik lees alleen wonen, en zich een­zaam voe­len, want lezen is op zich­zelf een toe­stand van arti­fi­ci­eel geïn­ten­si­veer­de een­zaam­heid. Een­zaam­heid maakt dat je nadenkt over de levens van ande­ren, maakt je beleef­der tegen dege­nen met wie je in het voor­bij­gaan te maken hebt, en geeft iro­nie en cynis­me geen kans. Bin­nen in de Plooi [de naam voor de pau­zestand — pete­pel] ervaar ik, uiter­aard, de ultie­me een­zaam­heid, en voel me daar­in thuis.

Mis­schien dat ik nog wel meer in de Plooi wil zijn, dan dat ik met Arno wil rui­len. Ik wil zijn gave heb­ben. Dat is het.

Bin­nen­kort meer over De fer­ma­te in de Boe­ken­kast!

 

Een tri­om­fan­te­lij­ke kome­die over sek­su­e­le fan­ta­sie en fan­ta­sie­rij­ke sek­su­a­li­teit!
‘Ze was net bezig haar ene been voor het ande­re te zet­ten. Ik stak mijn han­den uit en leg­de ze op haar heu­pen. De wol voel­de aan als kasj­mier of een ander ver­fijnd mate­ri­aal, en het was heer­lijk om haar heu­pen onder die zach­te stof te voe­len, en te zien hoe mijn han­den de bin­nen­waart­se glooi­ing van haar mid­del, die door de jurk in zeke­re mate werd ver­huld, volgden…’

De fer­ma­te
Nichol­son Baker
Uit­ge­ve­rij Nijgh & Van Dit­mar
ISBN 9789038802770