Vertragende gebruikers(groei)
Op nrc.nl las ik zojuist het nieuws over de fors dalende aandelenkoers van Twitter op Wall Street. Het financiële gedeelte vond ik niet zo interessant, maar vooral de volgende passage trok mijn aandacht:
Twitter kreeg er in het laatste kwartaal van vorig jaar slechts 9 miljoen nieuwe gebruikers bij. Daarmee komt het totaal aantal mensen dat actief is op het sociale medium op 241 miljoen. Dit is 30 procent meer dan een jaar eerder, maar het jaar ervoor steeg het aantal gebruikers nog met 38 procent. De trend van vertragende gebruikersgroei wordt dus doorgezet, en dat zorgt voor zorgen onder beleggers.
Deze trend schijnt in het social media landschap niet nieuw te zijn en Twitter vormt in dat opzicht dus geen uitzondering. Wat wel onrustbarend is (vandaar de reactie onder de beleggers), is dat de Tweeps ook nog eens minder actief bezig zijn. Dit strookt met een aantal tweets welke ik deze avond voorbij zag komen op mijn tijdlijn. Daar werd (in de klaag modus) gewag gemaakt door enkele Early Twitter Adopters van het feit dat het tegenwoordig meer zenden dan participeren was. Na deze stevige constatering voelden ze vreemd genoeg geen enkele schroom om er direct aan toe te voegen dat ze er zich zelf ook aan schuldig maakten.
Ik moest denken aan een voorspelling die ik in De Groene Amsterdammer van 16 januari had gelezen:
[…] het afkalven van de sociale media. Al met al is er gewoon te veel. Het is vrijwel onvermijdelijk je daarvan niet af te sluiten. Let maar op. Dit zou wel eens de belangrijkste mediale gebeurtenis van 2014 kunnen zijn. [p.10 — Chris van der Heijden]
Nu gaat het me er hier niet om of die voorspelling gaat uitkomen. Maar ik sluit me wel aan bij de verzuchting dat het ‘al met al’ gewoon te veel is. Zelf merk ik het doordat ik er steeds minder tijd op doorbreng. Neem ik dan weer eens de tijd om even in te loggen dan komt het me al snel overweldigend over. Tenminste, zo ervaar ik het. Het kan natuurlijk ook zijn dat door mijn bewuste afzijdigheid ik ontwend raak aan het fenomeen van de snelle status updates. Net alsof je na maanden van rustig rijden op secundaire binnenwegen plots de jachtige snelweg op gestuurd wordt. Dan weet je ook niet wat je overkomt en hoe te reageren. Invoegen om mee te doen lijkt opeens een onmogelijke opgave
Een standaardreactie is om deze benauwende drukte meteen te ontvluchten. Dat is iets wat ik dan ook al snel doe wanneer ik een tijdje naar de voorbij trekkende stroom van berichtjes heb zitten te kijken. Daarna de zaligheid van de onthaasting. De weldadige rust om zonder afleiding vele uren met (n)iets bezig te kunnen zijn. Niet meer het gevoel dat ik iets gemist hebt. Of dat ik per se weer een volgende update de wereld in moet slingeren omdat de vorige alweer enkele minuten oud is.
En elke keer duurt het weer ietsje langer voordat ik de behoefte voel om opnieuw in te loggen. Behalve de behoefte om te bloggen. Die blijft. Neemt zelfs toe.
