Bij elk boek waar­in je begint te lezen heb je bepaal­de ver­wach­tin­gen. Ik ten­min­ste wel. Het komt maar heel zel­den voor dat ik me niet van te voren heb ver­diept in auteur en/of (onder­werp van) het boek waar ik de komen­de dagen kost­ba­re tijd in ga inves­te­ren. Dat wil niet zeg­gen dat het soms toch anders uit­pakt dan ik ver­wacht had. Zo ook bij Lio­nel Asbo — Sta­te of England.

Lio­nel Asbo — a very vio­lent but not very suc­ces­sful young cri­mi­nal — is going about his mor­ning duties in a Lon­don pri­son when he learns that he has just won 139,999,999.50 on the Nati­o­nal Lot­tery. This is not neces­sa­ri­ly good news for his ward and nep­hew, the orp­ha­ned Des Pep­per­di­ne, who still has rea­son to fear his uncle’s implaca­ble vengeance.

Lio­nel Asbo — Sta­te of England
Mar­tin Amis
Uit­ge­ve­rij Jona­than Cape — London
ISBN 9780224096218

~ ~ ~

Vraag me niet waar­om ik er op gehoopt had, maar heel eer­lijk gezegd viel het geweld­da­di­ge karak­ter van het ver­haal me tegen. In die zin, dat ik het geweld­da­di­ger had ver­wacht. Mis­schien was het de kaft met de type­ren­de hoo­li­gan pro­mi­nent in beeld. Waar­bij de sub­tiel aan­ge­brach­te bloed­s­pet­ters (toch?) en de min­der sub­tiel aan­we­zi­ge bull-ter­ri­ërs me nog eens extra reden gaven te ver­wach­ten dat hier hoogst­waar­schijn­lijk met de bot­te bijl inter­men­se­lijk rela­tiema­na­ge­ment bedre­ven ging wor­den. Ver­der had ik vroe­ger werk van Mar­tin Amis gele­zen waar ik af en toe een keer moest slik­ken en mezelf her­in­ne­ren dat het maar fic­tie was (het is maar fic­tie!) voor­dat ik weer door kon lezen. En als laat­ste had ik al enke­le recen­sies voor­bij zien komen waar­uit dui­de­lijk werd dat het er in de omge­ving van Lio­nel Asbo niet bepaald zacht­zin­nig aan toe­ging. Niet in de laat­ste plaats door het han­de­len van Lio­nel Asbo zelf.

Dit alles, gecom­bi­neerd met het hemel­ter­gen­de gege­ven dat juist deze aso­ci­a­le Asbo een fabel­ach­ti­ge hoofd­prijs in de lote­rij wint ter­wijl zijn neef­je Des Pep­per­di­ne (de goed­zak in het ver­haal) met lege han­den blijft en zelfs nog meer afhan­ke­lijk wordt van zijn uiterst wis­pel­tu­ri­ge en agres­sie­ve oom, leek me in de han­den van Mar­tin Amis een heden­daag­se zeden­schets om van te smul­len. Laat maar eens zien waar Enge­land staat.

Maar het werd het ‘m niet hele­maal. Ter­wijl alle ingre­di­ën­ten leken te klop­pen. Lio­nel is inder­daad uiter­ma­te onvoor­spel­baar geweld­da­dig. De situ­a­tie van Des Pep­per­di­ne wordt met de dag nij­pen­der omdat het geheim wat hij met zich mee­draagt ieder moment ont­dekt zou kun­nen wor­den door Lio­nel. Met alle gevol­gen van­dien. En dus is er span­ning volop.

Maar toch. Maar toch.

Had ik er teveel van ver­wacht? Had ik er iets anders van ver­wacht? Moet ik eens stop­pen met die verwachtingen?

Ik weet het niet. Doch één ding weet ik wel. Ik heb het boek met ple­zier gele­zen. En vol­gens mij zit er meer in dan ik bij eer­ste lezing heb gezien (omdat ik mis­schien met de ‘ver­keer­de ogen’ heb gele­zen). Het ver­haal gaat dus in de herkansing.

Eindoordeel: mag blijven

~ ~ ~

Ga naar mijn boe­ken­kast om alle tot dus­ver­re bespro­ken boe­ken te vin­den en wie weet zit er een­tje tus­sen die weg mag en waar jij al tij­den naar op zoek bent.

~ ~ ~