Morgen vertrek ik voor een weekje naar Leicester. Niet wegens vakantie maar om samen met enkele collega’s een systeemtest uit te voeren in het kader van een groot bedrijfssoftware project. Het is alweer de vijfde keer dat ik er binnen een periode van enkele jaren naar toe ga. Onwillekeurig valt je oog dan wat vaker op nieuwsberichten die met Leicester te maken hebben. Zo heb ik bijvoorbeeld de ontdekking van het graf van Richard III met meer dan normale belangstelling gevolgd. Daardoor weet ik nu dat hij last van wormen heeft gehad.
Julian Barnes, van wie ik onlangs A history of the world in 10 1/2 chapter las, komt ook uit Leicester. Blijkbaar is hij een groot fan van de plaatselijke voetbalclub Leicester City getuige een fragment in het laatste hoofdstuk van A history:
I opened the newspaper which Brigitta had thoughtfully placed on the tray and almost spilt my tea. No, I did spill my tea — only you don’t worry about things like that any more. It was front-page news. Well, it would have been, wouldn’t it? Leicester City had won the FA Cup. No kidding, Leicester City had bloody well won the FA Cup! You wouldn’t have believed it, would you? Well, maybe you would, if you didn’t know anything about football. But I know a thing or two about football, and I’ve supported Leicester City all my life, and I wouldn’t have believed it, that’s the point.
Voor de duidelijkheid, dit speelt zich af in een droom van de ik-persoon (die verdacht veel weg heeft van de ‘echte’ Julian Barnes). In deze droom waant hij zich in een hemels oord waar alle wensen schijnen uit te komen. Blijkbaar is het welhaast onwaarschijnlijk voor de dromer-die-zich-in-de-hemel-waant dat Leicester City de finale van de FA Cup weet te halen, laat staan te winnen.
Nu volg ik al een hele tijd het voetbal niet meer, maar zelfs toen ik het nog wel deed ten tijde van het uitkomen van dit boek in 1989 was mijn belangstelling toch meer gericht op de Nederlandse competitie dan op die van de ons omringende landen. Ik neem dus gemakshalve aan dat de ik-persoon-oftewel-Julian-Barnes gelijk heeft met de veronderstelling dat het een godswonder moet zijn wanneer Leicester City de FA Cup weet te winnen.
Inmiddels zijn we bijna vijfentwintig jaar verder. Welke ontwikkeling Leicester City in die tijd heeft doorgemaakt is mij onbekend. Voor deze blogpost is het alleen maar interessant dat ze juist nu de voorpagina van de kranten opnieuw hebben gehaald. Niet door het winnen van de FA Cup maar door een minstens even bijzondere prestatie: de club keert weer terug in de Premier League. Na een afwezigheid van tien jaar is hen dit gelukt.
Nogmaals, het hele voetbal kan me geen ruk schelen. Juist de zogenaamde toevalligheden die helemaal geen toeval zijn omdat ik gewoonweg ietsjes meer gefocused ben op nieuws en weetjes rondom in dit geval Leicester, zijn elke keer weer bijzonder leuk. Want de aanleiding voor deze blogpost was in eerste instantie onderstaande foto waar mijn oog op viel en die vanzelf de volgende associaties tot stand bracht. Altijd weer verrassend.
~ ~ ~