Bij ons achter in de tuin waait vandaag zo’n beetje alles weg. Buiten zitten is geen optie wanneer er niet eerst een windvrije plek geconstrueerd kan worden. Vroeger, toen ik voor mijn doen een fanatieke windsurfer was, zou ik gesmuld hebben van dit weer. Als ik tenminste mocht (lees: de auto van mijn vader kon lenen) gaan surfen, want anders was ik niet te genieten. De hele tijd hield ik me bezig met deze sport die toen in Nederland nog in de kinderschoenen stond. Was ik niet in de gelegenheid om te surfen dan baalde ik ontzettend, want dan was ik aan het niet-surfen. Zo simplistisch zag ik de wereld.
Dit simplisme was niet alleen aan het windsurfen voorbehouden. Altijd was er wel iets waar ik bovenmatig in geïnteresseerd was en waar ik het liefst alleen maar mee bezig wilde zijn. Al het andere was bijzaak en hield me weg van mijn passie (wat dat op dat moment dan ook mocht zijn). Ik ben bang dat ik een redelijk ontevreden mannetje moet zijn geweest wanneer ik verplicht was om iets te doen wat niet strookte met de tijdsbesteding zoals ik die in gedachten had.
Dit welhaast obsessieve gedrag had twee negatieve effecten. Allereerst kon ik niet genieten van activiteiten waar ik me niet mee bezig wilde houden. Eerder was ik aan het ge-niet-en, oftewel (opzichtig) benadrukken wat ik niet aan het doen was. Ik kon alleen maar denken aan de verspilling van al die kostbare tijd en energie die naar het verkeerde ging. In mijn hoofd telde ik de minuten af die me scheidden van het moment dat ik eindelijk (eindelijk!) kon gaan doen wat ik echt wilde doen. Waar mijn hart lag. (Ja, best wel erg overdreven achteraf bezien.) Echter het had hierdoor als een tweede effect dat door al dit aanstellerige aftellen richting het moment dat ik mijn eigen ding kon gaan doen, dat het bijna alleen nog maar kon tegenvallen. De verwachtingen waren te hoog gespannen. Ik kon zelfs niet meer voluit genieten van het enige waar ik al die tijd zo naar verlangd had. Erg frusterend allemaal.
Vandaag de dag is dat allang niet meer zo. Of het voortschrijdend inzicht is of juist het besef van eindigheid en daardoor een toegenomen druk om van zoveel mogelijk te genieten voordat het over is, dat weet ik niet. Kan me eigenlijk ook niet zoveel schelen. Feit is dat ik nog steeds probeer mijn tijd te besteden aan zaken die ik leuk vind, maar mocht dat niet lukken dan ben ik niet meer bezig om het zo snel mogelijk achter de rug te hebben. Nee, ik zie tijd als iets waardevols en laat elke minuut niet zomaar voorbij gaan. Er valt altijd wel van iets te genieten waar je ook mee bezig bent.
Neem nu de logeerhond die ik vanochtend ging uitlaten. Het weer was al perfect op de vroege morgen. De vogels floten uitbundig en een paar schoenen schommelde vrolijk hoog boven me in de aanwakkerende wind. Iets wat ik vroeger zeker niet gezien zou hebben wanneer ik tegen mijn zin met gebogen schouders en het hoofd naar beneden onze huishond weer eens verplicht moest uitlaten terwijl ik net zo lekker midden in een goed boek zat.
~ ~ ~