Dui­ven zijn niet goed in over­ste­ken. Voor­al wan­neer het een druk­ke weg betreft. De duif die ik op weg naar huis tegen de auto kreeg kan dat niet beves­ti­gen dus jul­lie zul­len mij op m’n woord moe­ten geloven.

Het begon er al mee dat hij (of zij?) van links kwam. Niet han­dig. In een ele­gan­te glij­vlucht zoals dat alleen aan dui­ven is voor­be­hou­den maar zon­der op het ver­keer te let­ten ver­scheen de duif in mijn blik­veld. Niets aan de hand, dacht ik nog. Tot­dat er een lich­te aar­ze­ling merk­baar was. Er ver­scheen een hape­ring in de tot dan toe per­fect uit­ge­voer­de poging om de over­kant van de weg te berei­ken (hoe­wel, iets hoger vlie­gen was natuur­lijk slim­mer geweest).

Nu heb ik vroe­ger een tijd­lang aan voet­bal gedaan en de belang­rijk­ste les die ik opge­sto­ken heb is dat je nooit moet aar­ze­len. Wan­neer je als ver­de­di­ger een sli­ding inzet, maak die dan af. Wan­neer je als kee­per je goal uit­komt, loop dan door naar de bal. Trek nooit je been in. Draai niet om naar de doel­lijn. Maak af waar je aan begon­nen bent.

De duif dacht daar anders over. Had schijn­baar niet op voet­bal geze­ten. Hevig klap­wie­kend min­der­de ze vaart om mis­schien even vas­te grond te zoe­ken alvo­rens weer te ver­trek­ken in de rich­ting waar ze van­daan kwam. Een manoeu­vre die gun­stig had kun­nen uit­val­len indien ik zelf vaart had kun­nen min­de­ren. Dat was ech­ter niet moge­lijk want ach­ter mij was een baby aan het stuur.

Al het voor­gaan­de (ergens te begin­nen bij ‘ver­scheen de duif in mijn blik­veld…’) bedacht ik me in een split second.

Even een zij­spron­ge­tje: bij het woord split second moet ik altijd aan split­erw­ten den­ken. Dan maak je van 1 erwt 2 split­erw­ten. Gevoels­ma­tig is dat meer. Ook kwam daar nog bij dat juist van­daag ik op kan­toor een uiterst com­plex soft­wa­re pro­bleem voor de kie­zen had gekre­gen waar we in ons bedrijfs­sys­teem waren vast­ge­lo­pen met het ver­sche­pings­pro­cess omdat (en nu komt het) de order­lijn­hoe­veel­heid wegens een ver­keer­de trans­ac­tie een split ship­ment had ver­oor­zaakt. In plaats van 1 ship­ment had­den we ineens 5 ship­ments (van­we­ge de order­lijn­hoe­veel­heid die in dit spe­ci­fie­ke voor­beeld gelijk aan 5 stuks was).*
Split staat bij mij aldus gelijk aan meer.

Terug naar die baby ach­ter het stuur (en voor de dui­de­lijk­heid, ik bevind me nog steeds in die split second). Een poos eer­der pas­seer­de ik een auto waar op de ach­ter­ruit een stic­ker was geplakt met de tekst ‘Baby aan boord’. Maar toen ik naar bin­nen gluur­de zag ik enkel een man aan het stuur zit­ten. Dat moest die baby wel zijn, grap­te ik naar mezelf.

Deze auto reed tij­dens de fata­le over­steek van de duif dicht ach­ter me. En ondanks het feit dat ik geen baby aan boord had gezien (behal­ve de baby aan het stuur, maar nu was het geen tijd voor grap­pen, er ston­den immers (dieren)levens op het spel) meen­de ik dat ik de gok niet kon nemen. Plots rem­men was geen optie. Het leven van een baby schat ik hoger in dan dat van een duif (sor­ry Par­tij voor de Dieren).

Ein­de split second.

Ein­de duif.

Bij het vol­gen­de kruis­punt stond de auto met de stic­ker weer naast me. Nog­maals keek ik naar bin­nen en hoop­te vurig een baby ergens op de ach­ter­bank in een vei­lig zit­je te zien. Helaas. De duif was voor niets gestorven.

Zojuist, tij­dens het dou­chen, heb ik in samen­spraak met mijn gewe­ten beslo­ten dat de dood van de duif bui­ten mijn schuld valt. Wan­neer er al een schul­di­ge aan te wij­zen is in dit nood­lot­ti­ge onge­val, dan moet het wel die ver­ma­le­dij­de stic­ker zijn.

—

* Snap­pen jul­lie nu waar­om ik lie­ver niet over mijn werk schrijf?