Wie van jul­lie gebruikt er iTu­nes om muziek af te spe­len? En wie gebruikt dan wel eens de ‘random’ func­tie? Ik wel. En laat ik het mild uit­druk­ken, maar ik haat die func­tie in het kwa­draat. In totaal heb ik tegen de zes­tig dui­zend mil­joen (vol­gens mijn jong­ste klein­zoon) muziek­fi­les op mijn lap­top staan, edoch de ran­do­mi­zer van iTu­nes is in staat om er via een niet te door­gron­den algo­rit­me altijd dezelf­de hon­derd (ik ben nog steeds in een mil­de stem­ming) num­mers uit te pik­ken. Als­of de ande­re zes­tig dui­zend mil­joen minus hon­derd niet de moei­te waard zijn.

Vrij­dag­och­tend werk­te ik thuis omdat ik later op de dag een lunch­af­spraak had met de ono­ver­trof­fen @LSHarteveld om een van haar manu­scrip­ten te bespre­ken die ik alvast mocht lezen. Op de ach­ter­grond had ik wat over­be­ken­de muziek aan­staan die mij gebracht werd door het ver­ma­le­dij­de iTu­nes. Ik pro­beer­de te voor­spel­len wat het vol­gen­de num­mer zou zijn wat uit de zes­tig dui­zend mil­joen moge­lijk­he­den getrok­ken zou wor­den toen ik de och­tend­post­bo­de aan zag komen wandelen.

Hoe de tegen­woor­di­ge post­be­zor­ging pre­cies is ver­deeld tus­sen Post­NL en ande­re bezor­gers dat weet ik niet, wel dat op de vrij­dag­och­tend altijd een niet-geu­ni­for­meer­de vrouw De Groe­ne Amster­dam­mer door de brie­ven­bus doet glij­den. Ergens in de namid­dag komt dan nog een keer de ‘offi­ci­ë­le’ post­be­zor­ging door een werk­ne­mer van Post­NL die wij ervan ver­den­ken dat hij onder werk­tijd ste­vig drinkt. Maar dat terzijde.

De Groe­ne Amster­dam­mer leg­de ik op een klein sta­pel­tje nog te lezen De Groe­ne Amster­dam­mers ter­wijl ik ver­baasd luis­ter­de naar een num­mer dat ik wel ken­de (ten­slot­te had ik de cd zelf gekocht) maar wat mij nog nooit door iTu­nes was voor­ge­scho­teld. Ik besloot iTu­nes niet af te slui­ten toen ik voor mijn lunch­af­spraak ver­trok. Ergens heb ik mezelf wijs­ge­maakt dat er in het random mecha­nis­me van iTu­nes een ‘gaat­je’ zit waar je door­heen kunt glip­pen indien je maar vaak genoeg iTu­nes opnieuw opstart wan­neer je het gevoel hebt dat er weer dezelf­de set van num­mers afge­speeld gaat wor­den. Ik dacht dat het nu zover was. Het had niet veel gescheeld of ik was er voor thuisgebleven.

In de trein had ik de tijd om door mijn twit­ter tijd­lijn te scrol­len. Iets wat ik de laat­ste tijd niet meer zo vaak doe, met uit­zon­de­ring van een klein lijst­je spe­ci­aal gese­lec­teer­de tweeps die ik juist wel op de tweet volg. Al snel wist ik ook alweer waar­om ik het gros van de per­so­nen die ik volg niet in mijn pri­vé lijst heb opge­no­men. Toch was er nog vol­doen­de te genie­ten om de trein­reis inclu­sief ver­tra­ging nut­tig door te bren­gen. Er was één tweet die ik opsloeg onder mijn favo­rie­ten omdat er ver­we­zen werd naar een arti­kel in De Groe­ne Amster­dam­mer van van­daag wat mis­schien inte­res­sant was voor mijn Inge.

We zijn nu inmid­dels ruim vier­en­twin­tig uur verder.

Een groot gedeel­te van de dag heeft iTu­nes muziek gespeeld die het anders nooit de moei­te waard vond. Het voelt als een open­ba­ring. Wat een mooie muziek heb ik. Een paar keer neem ik me voor om bepaal­de num­mers via twit­ter te pro­mo­ten. Maar waar­om? zo vraag ik me af. Dan valt m’n oog op de tweet die ik bewaard had. Van de sta­pel onge­le­zen De Groe­ne Amster­dam­mers haal ik het exem­plaar van gis­ter. Ik bla­der naar de bewus­te pagina:

Ter­wijl ik de woor­den ‘Eigen schuld’ tot me neem hoor ik tege­lij­ker­tijd ‘maar het is niet mijn schuld’ door de luid­spre­kers klinken.

Van zul­ke momen­ten kan ik intens genieten.

Schuld­be­ken­te­nis

Onze onschuld is ver­moord maar het is niet mijn schuld
De orde is ver­stoord maar het is niet mijn schuld
Het is niet mijn schuld dat de boel op sprin­gen staat
Het is niet mijn schuld als het ner­gens over gaat

Dit is een open­ba­re aan­klacht maar ik kan er niets aan doen
Een gro­te schreeuw om aan­dacht maar ik kan er niets aan doen
Ik kan er niets aan doen maar het moest maar eens gezegd
Ik kan er niets aan doen maar ik beroep me op mijn recht

Auto’s bran­den na in Vree­wijk maar het is niet mijn schuld
Ze ver­dre­ven God uit Frank­rijk maar het is niet mijn schuld
Het is niet mijn schuld als de vlam over­slaat
Het is niet mijn schuld als je vreem­de­lin­gen haat

De mees­te stem­men gel­den maar ik kan er niets aan doen
Ik dacht dat alle stem­men tel­den maar ik kan er niets aan doen
Ik kan er niets aan doen als er stem­men weer opgaan
Ik kan er niets aan doen als het de stem­ming weer doet omslaan

En het is niet mijn schuld dat het mijn schuld niet is
Ik kan er niets aan doen als er niets aan te doen is

Een visi­o­nair is omge­bracht maar het is niet mijn schuld
Onge­loof is aan de macht maar het is niet mijn schuld
Het is niet mijn schuld dat de angst regeert
Het is niet mijn schuld dat je naas­te je de rug toekeert

De beel­den zijn shoc­ke­rend maar ik kan er niets aan doen
Dit is mens en dier ont­e­rend maar ik kan er niets aan doen
Ik kan er niets aan doen dat je door een peep­show dwaalt
Ik kan er niets aan doen dat het kijk­geld is betaald

Er is waak­zaam­heid gebo­den maar het is niet mijn schuld
Samen­scho­ling is ver­bo­den maar het is niet mijn schuld
Het is niet mijn schuld dat kame­raad­schap ver­loe­dert
Het is niet mijn schuld dat agres­sie verbroedert

En het is niet mijn schuld dat het mijn schuld niet is
Ik kan er niets aan doen als er niets aan te doen is

Soms dan voel ik iets van spijt maar daar kan ik niets aan doen
Biech­ten is niet van de tijd maar daar kan ik niets aan doen
Ik kan er niets aan doen dat ik niet ver­oor­deeld ben
Ik kan er niets aan doen dat ik vrij­uit schuld beken

Tekst en muziek: BJ Baart­mans 

---