… en ik vertel wie u bent. Zo gaat het gezegde. Ik moest hier aan denken toen ik dit weekend een cartoon van Tom Gauld onder ogen kreeg. Met alle gevaar van copyright schending (wat ik niet allemaal voor jullie over heb) plaats ik ‘m hier om mijn verhaal te verduidelijken.
Het was voor mij een plotselinge eye-opener. Niet zozeer omdat ik nu pas ontdek hoe mijn boekenkast iets zegt over mij. Daar was ik altijd al van overtuigd. Nee, ik zag de boekenkast in de cartoon opeens als de metafoor voor het leven. Mijn leven.
In mijn leven heb ik niet zo heel veel meegemaakt. Maar dat weerhoudt mij er niet van (of komt dit juist vanwege het ontluisterende feit dat ik een saai bestaan heb?) om bij tijd en wijle de zaken mooier voor te spiegelen dan hoe het in werkelijkheid is gegaan. Of weg te laten wat mij niet welgevallig is.
Vervang je aldus de boeken in de cartoon van Tom Gauld door gebeurtenissen in mijn leven, dan zou je het volgende krijgen:
read = we beginnen met de normale hoogte- en dieptepunten in mijn ’tijdlijn’ waar ik me niet noemenswaardig voor schaam en soms zelfs wel eens een beetje trots op ben; ze vullen een klein plankje;
intending to read = vervolgens zijn dit de dingen die ik al tijden binnenkort van plan ben, maar die op mysterieuze wijze telkens net buiten bereik blijven; je komt er maar niet aan toe hoe graag je ook wil (toch? of valt het wel mee met die wilskracht?); inmiddels kom ik ruimte tekort op de plank die ik hiervoor vrij had gemaakt;
half-read = een bijzondere categorie wordt gevormd door de periodes in mijn leven waar ik halfslachtig doorheen ben gerold; ik was er wel en toch ook weer niet; misschien in mijn hoofd al bezig met de volgende periode en daardoor vergat ik te genieten van waar ik mee bezig was; eeuwig zonde; in aantal overtreffen ze read;
pretend I’ve read = hier zijn we aangekomen bij de opleukers van mijn saaie bestaan; op feestjes en andere gelegenheden (waar de drank in de man meestal de katalysator is) schieten mij ineens allerlei prachtige anekdotes te binnen die ik met verve weet te vertellen; er is vaak geen woord van waar; je zult er niet veel van zien in mijn boekenkast van het leven, maar dat komt omdat ik valspeel, er staan namelijk enkele rijen achter elkaar;
saving for when I have more time = sinds mijn dagen beginnen te korten doet zich ook het besef nadrukkelijker voelen dat ‘het bewaren voor later’ iets paradoxaals over zich heeft wanneer je juist later minder tijd tot je beschikking zult hebben dan vandaag; hoog tijd dus om die plank wat te gaan opruimen;
will never read = het is niet voor niets dat ik een weinig enerverend leventje heb; aan de meeste dingen begin ik niet omdat ik vanwege allerlei redenen denk er niet voor in de wieg gelegd te zijn; zelfs al zou ik er de tijd voor hebben, dan nog ontbreekt me de moed; in principe zou deze plank dus de grootste en meest gevulde moeten zijn; groter dan mijn leven;
purely for show = en daarom ontkom ik er niet aan de zeldzame uitschieters die mijn leven tot nu toe nog enige kleur hebben gegeven onevenredig veel aandacht te geven; daarvoor krijgen ze extra ruimte op hun uitbundig vormgegeven plankje en zorg ik ervoor dat ze altijd goed uitgelicht worden;
read, but can’t remember a single thing about it = er schiet me niet meteen een voorbeeld te binnen, maar dit zijn de gebeurtenissen die zo saai waren dat ze de niet de moeite waard waren om onthouden te worden; ik heb er een aparte kast voor moeten neerzetten;
wish I hadn’t read = als laatste al die voorvallen welke ik veel liever niet had meegemaakt; en zoals dat ook bij boeken het geval is word ik natuurlijk door hen ’s nachts niet met rust gelaten; het is daarom dat ik ze niet al te prominent te kijk zet; ik wil ze namelijk het liefst zo snel mogelijk vergeten.
—
Bezoek voor meer werk van Tom Gauld zijn website of tumblr.
Reacties
Ik ben gek op metaforen! zeker van dit soort geslaagde soort 😉
Dank je! Toen ik de cartoon voorbij zag komen wist ik dat ik er iets mee moest doen. Hij bleef door m’n hoofd spoken.
Héhé van een geslaagde metafoor gesproken… graag gelezen, en het hoeft vast niet gezegd dat het toch wel herkenbaar is. Hier en daar echter telt mijn boekenkast een aantal boeken met losgescheurde bladen wegens de turbulentie, en op volgorde hebben ze ook niet altijd gestaan. Maar dat is een ander verhaal 🙂
Dank je wel. Dat zijn een aantal bijzondere toevoegingen voor de metafoor. Daar ga ik nog eventjes op verder broeden…
Ik wilde van de week al reageren maar vanaf de iPhone en vlak voor het slapen gaan lukte het niet. Ik vond dit een prachtig stuk maar ik vond het ook een beetje deprimerend. Misschien ligt het helemaal aan mij, dat ik er een donkere ondertoon in lees. Of misschien is het weer een stukje donkere fictie van jouw kant (dat weet ik bij jou nooit :)).
Het mooie van dat plaatje van die boekenkast vind ik namelijk dat het laat zien (althans, dat haal ik er uit) dat je iedere dag dingen kunt veranderen. Dat je iedere dag kiest wat je met die boeken doet.
Toen ik laatst een paar honderd boeken weg deed (nou goed, ze liggen hier op de grond, maar ze gaan weg, hoe dan ook) voelde dat als een bevrijding. Boeken die ik dacht dat ik zou lezen maar nooit las. Boeken die ik had gekregen en nooit zou gaan lezen maar in de kast liet staan. Boeken waar ik in was begonnen. Boeken die ik nooit opnieuw zou gaan lezen omdat ik ze niet leuk vond. Boeken die ik uit vage emotionele overtuigingen meesleepte van NL naar Hongarije, van HU naar de VS, van de VS naar Turkije. Wat een ballast! Het voelde als een bevrijding om toe te geven dat boeken dan nog zo gaaf mogen zijn volgens anderen, maar dat ik ze niet hoef te bewaren (of te lezen) alleen omdat het zogenaamde meesterwerken zijn. Dat ik Joe Speedboat lekker toch nooit ga lezen.
Ik mag het lekker zelf weten. En ik ga mezelf niet (meer) veroordelen omdat ik iets niet lees dat briljant is of wel lees dat troep is of doe alsof ik iets lees of wat dan ook.
Net als in het leven.
Waarom zou een leven saai zijn, of onbelangrijk, over verloren omdat er niet veel gebeurd is? Waarom zouden we ons leven die labels meegeven? Een leven is altijd kostbaar. De meeste mensen hebben veel te kiezen over wat ze er mee doen, als ze niet gehinderd zijn door ziekte en andere omstandigheden. En zelfs dan zijn er mensen die iedere dag van het leven maken wat ze willen. En dat kan ook zijn: genieten van een stil, rustig leven.
‘Weinig enerverend’, is dat een waardeoordeel? En zo ja, van wie? Over wie?
Bovendien, eerlijk gezegd, iemand die iets betekent voor andere mensen op de wereld al is het er maar 1, die doet er toe, ‘saai’ of niet. En iemand met zoveel impact als jij hebt online, die is niet saai.
Ahum. Nou ja. Zo maar wat gedachten. Misschien draaf ik een beetje door.… ?!
🙂
Allereerst dank voor het mooie doordraven. Dat mag je vaker doen 🙂
De donkere ondertoon die je dacht te lezen kan ik bevestigen. Het is geen fictie maar een zwaarmoedigheid die ik ondanks mijn joviale inborst ook met meedraag. Niet dat ik er noemenswaardig onder gebukt ga, maar het kruipt wel regelmatig naar de oppervlakte in mijn schrijven of in andere uitingsvormen. Daardoor valt het vaak op als een schijnbare tegenstelling met de vrolijkheid die ik normaal gesproken uitstraal. Het kan dus naast elkaar bestaan.
Of mijn leven saai is, dat weet ik eerlijk gezegd niet. Het is zoals je zegt vooral een kwestie van perspectief. Waarom ik het zo benoem is vooral om de link te leggen naar eerdere blogposts, die op hun beurt weer verwijzen naar schijnbaar spectaculaire levens die je vaak tegemoetkomen wanneer je op verschillende social media platforms en blogsites rondkijkt. Dit is dus meer voor de grap.
Maar waar ik wel serieus in ben (en wat denk ik de echte donkere ondertoon is) zijn de verwijzingen naar gebeurtenissen/periodes die zijn afgesloten en waar ik niet zo’n goeie herinneringen aan heb. Met de jaren leer je ze beter duiden en geef je ze een plaats, maar dat wil niet zeggen dat ik het liever anders had gehad. Daarom blik ik in bepaalde gevallen liever vooruit dan terug.
En als ik vooruit kijk dan zie ik geen enerverend leven (want daar ben ik niet naar op zoek) maar een leven dat voldoende gevuld is met mooie momenten waar ik zin in heb en die later de moeite waard zijn om op terug te blikken. Want de toekomst, die kan ik in bepaalde mate meer vormgeven dan wat voorbij is.
Dank nogmaals voor je mooie woorden. Je hebt me geraakt en, zoals zo vaak, weer aan het denken gezet. Perfect state of mind voor een blogger 😉