Wanneer ik geen aanleiding weet te vinden om over een boek in mijn boekenkast te bloggen, zo schreef ik een tijdje geleden, dan kan ik altijd nog de boeken op alfabet uit mijn kast nemen. Dat was ik deze week van plan met het boek Ik weet waarom gekooide vogels zingen, geschreven door Maya Angelou. Vandaag had ik liever gezien dat ik nog steeds geen aanleiding nodig zou hebben om over dit boek te schrijven. Het is helaas anders gelopen.
Maya Angelou (1928) beschrijft in een uit 5 delen bestaande autobiografie de strijd en het doorzettingsvermogen van een zwarte vrouw in een vijandige, blanke wereld. Huiveringwekkend zijn de minachting en onderdrukking; hartverwarmend Angelou’s successen als zangeres, danseres en schrijfster; ontroerend het contact met haar Afrikaanse wortels. In het eerste deel ‘Ik weet waarom gekooide vogels zingen’ (1969) beschrijft ze haar jeugd in het racistische zuiden van de VS waarin ze seksueel werd misbruikt en de dader door haar ooms werd vermoord.
Ik weet waarom gekooide vogels zingen
Maya Angelou
Uitgever De Geus
ISBN 9070610477
—
De reden waarom ik tot nu toe geen aanleiding wist te vinden komt omdat het boek een vreemde eend in de bijt is. In de zin dat het boek niet van mij is. Het is van mijn Inge en voorin het boek staat geschreven dat ze het op 22 november 1988 in bezit heeft gekregen. Een vreemde datum zo op het eerste gezicht. Ik weet het zo direct niet te koppelen aan haar verjaardag of andere dagen die een bijzondere betekenis voor haar hebben. Misschien dat dit in 1988 anders voor haar was. Ter info: Inge en ik hebben elkaar pas in 1995 leren kennen.
Nu is het zo dat wij sinds ons samenzijn al in een vroeg stadium alles bij elkaar gevoegd hebben waar dat enigszins mogelijk was (denk aan geld, huisraad, lp’s en cd’s, etcetera). Maar bij onze boeken lag dit minder voor de hand. Dat kwam omdat Inge voornamelijk vakliteratuur in huis had. Liever dan het te vermengen met mijn verzameling, hield ze haar boeken dicht bij de hand op haar studeer- cq werkplek in ons nieuwe huis. De weinige romans die ze in haar bezit had bleven gemakshalve tussen de andere studieboeken staan.
Uiteindelijk heeft er dus eentje de weg weten te vinden naar de boekenkast op mijn studeerkamer. En wie weet kom ik er de komende tijd nog wel meer tegen aangezien we de laatste jaren vanwege enkele ingrijpende verbouwingen regelmatig onze boeken hebben moeten verplaatsen. Maar wat dan? Hoe moet ik een oordeel vellen over boeken die ik zelf niet heb aangeschaft?
Misschien dat de cartoon van Tom Gauld me nogmaals behulpzaam kan zijn. In welke categorie zouden de Gekooide Vogels van Maya Angelou vallen?
read
intending to read
half-read
pretend I’ve read
saving for when I have more time
will never read
purely for show
read, but can’t remember a single thing about it
wish I hadn’t read it
Omdat ik al heb toegegeven dat ik het boek niet heb gelezen blijft er nog maar weinig over waar ik uit kan kiezen:
intending to read
saving for when I have more time
will never read
purely for show
Het boek wordt door velen onder de klassiekers in de moderne literatuur geschaard. Indachtig een uitspraak van Mark Twain, “Classic: A book which people praise and don’t read” zou het betekenen dat er slechts één uitspraak overblijft:
purely for show
Doch laat ik hier het voornemen delen met jullie dat ik het boek wel degelijk ga lezen. Maar als het kan in een meer moderne vertaling dan die hier voor me ligt. Of, nog beter, in het engels. Ik kom er dus nog een keertje op terug.
Eindoordeel: mag blijven (zolang ik nog geen engelstalig exemplaar heb gevonden)
—
Ga naar mijn boekenkast om alle tot dusverre besproken boeken te vinden en wie weet zit er eentje tussen die weg mag en waar jij al tijden naar op zoek bent.
—
PS: Vandaag zag ik veel berichten voorbij komen naar aanleiding van het overlijden van Maya Angelou. Een mooi en lang interview is hier te vinden. Verder natuurlijk ook veel gedichten. Er was er eentje bij die me onmiddellijk aansprak en waarvan ik hier een stukje plaats. De titel is ‘Phenomenal woman’ en het hele gedicht kun je hier lezen:
Pretty women wonder where my secret lies.
I’m not cute or built to suit a fashion model’s size
But when I start to tell them,
They think I’m telling lies.
I say,
It’s in the reach of my arms
The span of my hips,
The stride of my step,
The curl of my lips.
I’m a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That’s me.
Maya Angelou, “Phenomenal Woman” from And Still I Rise