Hyp­no­ti­se­rend: 

Het zal wel komen omdat ik steeds min­der TV kijk, maar wan­neer ik dan weer eens gegre­pen word door een goe­de film of serie, dan vind ik het ook met­een gewel­dig. Neem nu Hom­e­land. Naar aan­lei­ding van het nieuws rond­om Bowe Berg­dahl her­in­ner­de ik mij dat ik van plan was deze serie bin­nen­kort te gaan kijken.

Al van­af het moment dat ik voor de eer­ste keer de trai­ler van Hom­e­land zag was ik gefas­ci­neerd naar hoe dit ver­haal van een krijgs­ge­van­ge­ne die acht jaar had vast­ge­ze­ten zou wor­den uit­ge­werkt. Ik begreep dat het plot han­del­de rond­om het gege­ven dat deze Nicho­las Bro­dy ervan ver­dacht werd dat hij tij­dens zijn gevan­gen­schap was over­ge­lo­pen en een­maal terug in de VS mis­schien wel een ter­ro­ris­ti­sche aan­slag kon plegen.

En nu was daar ineens Bowe Berg­dahl. Bij­na vijf jaar in han­den van de Tali­baan en dan nu inge­zet als ruil­mid­del. Het kon niet anders dan dat ik deze serie moest gaan kij­ken. Niet omdat ik denk dat Berg­dahl een over­ge­lo­pen krijgs­ge­van­ge­ne is (hoe­wel ik daar gaan­de­weg sei­zoen 1 af en toe best wel aan ging twij­fe­len), maar voor­na­me­lijk omdat het WK voet­bal is begon­nen. De detectivemaand.

Zon­der gek­heid. Het was de hyp­no­ti­se­ren­de ope­ning waar­mee de serie elke afle­ve­ring van start gaat. De gebruik­te frag­men­ten moet ik nog eens op mijn gemak ana­ly­se­ren (en niet ieder­een vindt ze even gewel­dig), ech­ter het gaat mij eer­der om de sfeer die het geheel oproept. De mix van her­ken­ba­re beel­den uit onze ‘ech­te’ rea­li­teit (Rea­gan, 9/11, Oba­ma) met scene’s uit de serie aan­ge­vuld met impres­sies uit het leven van Car­rie Mathi­son (de ande­re hoofd­per­soon naast Bro­dy die we leren ken­nen als een geob­se­deer­de agen­te van de CIA) over­go­ten met schok­ke­ri­ge jazz­mu­ziek bezorgt mij kip­pen­vel. Het soort dat ener­zijds alle inter­ne alarm­bel­len doet afgaan waar­door je wil weg­ren­nen van een plek des onheils en je tege­lij­ker­tijd als aan de grond gena­geld laat staan.

Afijn, kijk luis­ter en hui­ver zelf maar…