18532 – maandag – Peter Pellenaars

Huizen van plezier

Op 10 oktober 2008 zat ik onderuit gezakt op de achterbank van een taxibusje. Moe van een overvolle week workshops kregen we op de laatste dag in Nanjing de beschikking over onze eigen privé-gids om de stad en omgeving te verkennen. Nietsvermoedend passeerden we de slecht gerestaureerde stadsmuur die zich kilometerslang uitstrekt parallel aan de bedding van de Jangtsekiang rivier. Ik schrijf ‘nietsvermoedend’ omdat ik op dat moment nog totaal onwetend was van de massa-slachting die zich tijdens de inval door de Japanners in december 1937 hier heeft afgespeeld.

Wanneer ik de foto’s terugkijk die ik op die tiende oktober heb gemaakt, vraag ik me soms af of we niet via een van de poorten de stad zijn binnengekomen waar toentertijd de lijken van gesneuvelde soldaten tot pulp werden gereden. Ik pak de dagboeken van John Rabe erbij en blader naar het hoofdstuk met de omineuze titel ‘De Japanners marcheren binnen: het begin van de gruwelen‘. Op bladzijde 119 staat een afbeelding van de Y Chang Men-poort. Het onderschrift is huiveringwekkend:

De Y Chang Men-poort die naar de havenwijk Hsiakwan leidde. Er was maar één doorgang geopend. De lijken van Chinese soldaten lagen er metershoog en vormden samen met de zandzakken een compacte massa. Wekenlang reden er auto’s overheen die op weg waren naar Hsiakwan.
[p.119, John Rabe. De goede nazi van Nanking]

De gids die we kregen toegewezen in 2008 vertelde ons veel over het zogenaamde ‘Bloedbad van Nanking’. Het was de eerste keer dat ik er van hoorde en ik nam me voor om bij thuiskomst mijzelf meer te verdiepen in deze verschrikkelijke geschiedenis. Inmiddels heb ik er al verschillende keren over geschreven, zoals onder andere hier en hier. Omdat het geen aangename leesstof is probeer ik het aantal blogposts over dit onderwerp te beperken, hoewel ik van mening ben dat er best meer aandacht aan gegeven kan worden. Zelf heb ik er nu al heel wat over gelezen en gezien.

Dit weekend deed ik een nieuwe ontdekking. Op Netflix ontdekte ik tot mijn verrassing de documentaire Nanking die gebaseerd is op het boek The Rape of Nanking, door Iris Chang. Net zoals bij lezing van het boek moest ik ook bij deze documentaire een aantal maal pauzeren voordat ik weer verder kon. Maar omdat ik verder niets nieuws te weten kwam twijfelde ik of er ik er iets over moest gaan bloggen. Ik besloot om een conceptblogje aan te maken met de link naar de documentaire.

Dat was zaterdagavond.

Vanmiddag, tijdens de lunchpauze, checkte ik de nieuwsberichten op nos.nl waar meteen de volgende update in het oog sprong: China beschermt Japans bordeel

China heeft een oud bordeel in de Chinese stad Nanking de status van beschermd historisch gebouw gegeven. Het bordeel was vroeger in Japanse handen. Met de beschermde status wil Peking de Japanse oorlogsmisdaden in Nanking benadrukken. Het gebouw heeft zeven verdiepingen en was tijdens de Tweede Wereldoorlog het grootste militaire bordeel van Azië. Japan heeft het bloedbad van Nanking en het zware bestaan van de troostmeisjes nooit erkend. De meisjes en vrouwen zouden zich vrijwillig hebben aangeboden om militairen ’troost’ te bieden.

Troostmeisjes.

Ik neem het boek van Iris Chang er nog eens erbij:

The first official comfort house opened near Nanking in 1938. To use the word comfort in regard to either the women or the ‘houses’ in which they lived is ludicrous, for it conjures up spa images of beautiful geisha girls strumming lutes, washing men, and giving them shiatsu massages. In reality, the conditions of these brothels were sordid beyond the imagination of most civilized people. Untold numbers of these women (whom the Japanese called ‘public toilets’) took their own lives when they learned their destiny; others died from disease or murder. Those who survived suffered a lifetime of shame and isolation, sterility, or ruined health.
[p.53]

De installatie van deze staatsbordelen was een bizarre reactie door de legerleiding op de massale (groeps)verkrachtingen die hadden plaatsgevonden onder de plaatselijke bevolking nadat de Japanners de stad hadden veroverd. Hiervoor werden naar schatting tussen de 80.000 en 200.000 vrouwen uit geheel Azië ontvoerd, gekocht of gekidnapt en op transport gezet naar Nanjing.

Vrijwillig. Om troost te bieden in deze huizen van plezier.

Ik denk dat het tijd is om er toch maar weer eens een blogje aan te wijden.