Iedere avond bij het avondeten of later op de bank wanneer we niet in de gelegenheid waren om gezamenlijk van ons diner te genieten, vertellen I en ik elkaar wat ons die dag aan bijzondere zaken is bijgebleven. Ik denk niet dat we ons hier veel in onderscheiden ten opzichte van andere samenwonende stellen. Ook zal het bekend in de oren klinken dat hoewel we niet echt een enerverend leven leiden, er altijd wel iets is wat het vermelden waard is. Het is eigenlijk verbazingwekkend te noemen dat er naast een grotendeels routineus voortsukkelend bestaan voldoende (kleine) gebeurtenissen plaatsvinden die de dag kleur en inhoud geven.
Stel dat je deze gesprekken (die qua onderwerp geen enkele beperking kennen) nu eens iedere dag zou verwerken in een blogpost? Ik moest hier regelmatig aan denken tijdens het lezen van twee verschillende blogposts die welhaast lijnrecht tegenover elkaar staan in hun opvatting over het eventueel iedere dag bloggen naar aanleiding van onze alledaagse bezigheden en indrukken:
- Fuck de Haribobanaantjes door Evelyne Hermans
- The retro-futuristic future of blogging door Lockhart Steele
Allereerst las ik het blog van Eef. Het is een antwoord op een ‘blogbrief’ die ze alweer een hele tijd geleden gekregen had maar waarvoor ze nog geen tijd had gehad om op te reageren. Het geeft meteen het dilemma weer waar Eef mee worstelt: de beschikbare tijd, en dat dan ook nog eens in combinatie met het eventueel frequent willen bloggen:
Vind jij het ook zo lastig? Bloggen in combinatie met geld verdienen, een gezin draaiende houden en een (minimaal) sociaal leven?
In één adem trekt Eef deze constatering door naar het gegeven dat, mocht ze de tijd wèl hebben, het haar nog steeds moeilijk zou vallen om bijvoorbeeld dagelijks te bloggen. Want:
Ik ben gewoon geen fan van tandpastablogs.
Je weet wel, teksten die gaan over alledaagse dingen zoals, nou ja, tandenpoetsen bijvoorbeeld. Wie zit daar op te wachten?
Nou, ik in ieder geval niet zoals Eef het hier doet voorkomen. Wanneer de dagelijkse blogposts die ik bij verschillende bloggers volg alléén maar over het tandenpoetsen (als metafoor voor de iedere dag wederkerende handelingen) zouden gaan, ja, dan zou ik ook snel afhaken. Dat gaat vervelen. En verveling is dodelijk. In alle opzichten. Beaamt ook Eef:
Hoewel, dat gaat vast ook vervelen. Net zoals die tandpastablogs.
Dus ik blijf erbij, die schrijf ik niet. Dan maar niet wekelijks een nieuwe tekst.
Na lezing bleef ik achter met een dubbel gevoel. Ik ben het eens met haar constatering dat ons drukke bestaan nogal snel kan leiden dat het bloggen erbij in schiet. Maar dat iedere dag (of meerdere keren per week) bloggen automatisch zal leiden tot saaie ’tandpastablogs’ wil er bij mij niet in. Natuurlijk zullen er bloggers zijn die zulke blogposts schrijven (waarbij het volgens mij helemaal niets te maken heeft met de frequentie van hun bloggen maar veel meer met hun schrijfstijl en onderwerpkeuze). Ik ken echter meer dan voldoende bloggers die zeer veelvuldig bloggen en zeer zeker niet betrapt kunnen worden op het feit dat hun blogposts gaan vervelen omdat ze elke keer weer dezelfde onderwerpen tot in den treure blijven herhalen.
Daarom was ik ook zo blij toen ik gisteren de blogpost van Lockhart Steele onder ogen kreeg. Hij is de oprichter van Curbed Media Network1 en op het moment werkzaam voor Vox Media2 als editorial director. In de blogpost die hij schreef voor The Verge3 geeft hij het volgende aan:
I’ve been thinking about ecosystems lately. As we’re digging deeper into YouTube at Vox Media, I’m coming to appreciate the ways YouTube personalities interact with each other, recommending each other’s work with in-video shout-outs. It feels a lot like the early days of blogging. Back then, linking to and recommending each others’ posts was the whole fun of it.
Wat me onmiddellijk opviel was het gebruik van het woordje ‘fun’. OK, hij refereert hier naar ’the early days of blogging’, maar toch. Bloggen hoort ‘fun’ te zijn, anders hou je het niet vol wanneer je het regelmatig zou willen doen. Wat ook opvalt is het aspect van ‘linking’ en ‘recommending’. Het is iets wat ik vandaag de dag nog wel eens mis. Veel bloggers verwachten dat iedereen hun blogposts komt lezen en dat ze vermeld worden, maar zèlf de daad bij het woord voegen en verwijzen naar andere bloggers, dat blijkt minder voor de hand liggend te zijn. Lockhart gaat er wat verder op in:
Today everyone in the media world is launching email newsletters. […] Great. But what I miss from emails is the sense of community, the shared experience of shared linking in real time. Obviously Twitter replaced parts of that; Facebook others. Still, it’s a far noisier conversation these days, and perhaps there’s something to be said for good old blogging itself.
Terug naar ’the early days’ dus. Want daar heeft Lockhart goeie herinneringen aan:
I once defined myself by blogging. […] writing at least a couple posts every day. […] I loved those days: writing post after post after post, day after day, forces a different mindset as a writer. You loosen up; you get conversational.
Niets over tijdgebrek hier. Niets over het gevaar van saaie middelmatigheid vanwege het (te) frequent bloggen. Nee, integendeel. Het ‘forces a different mindset as a writer’. Misschien dat de verwijzing naar ‘you get conversational’ doet denken dat het gevaar bestaat van inhoudsloos geleuter. Maar opnieuw, dat ligt meer aan degene die leutert blogt dan aan deze informele manier van bloggen die wel degelijk serieuze onderwerpen bespreekbaar kan maken.
Wat ik nu zo mooi vind aan het betoog van Lockhart is dat hij zowel de lezer als zichzelf enthousiast weet te maken om (opnieuw) (frequenter) te gaan bloggen:
Thinking about all this has stoked my desire to get back in the game myself. So, today, I’m raising my personal blog, lockhartsteele.com, from the dead.
Waarbij hij zichzelf twee doelen stelt. Het ene is om op een informele manier te bloggen over datgene wat hem in zijn dagelijkse werkzaamheden zoal bezighoudt (net zoals je zou doen aan het eind van een werkdag thuis, samen met je partner op de bank) en daarnaast:
the other, simply, is to regain the practice of daily blogging.
Omdat dagelijks bloggen/schrijven een nuttige oefening is.
En daarom ben ik van plan om mijn eigen frequentie ook weer eens wat op te gaan voeren. Zonder daarbij in de valkuil van de routineuze tandpastablogs te trappen. Want dat moeten we niet willen. Toch, Eef?
Reacties
Maar tandpasta komt ook in diverse smaakjes en merken… 😉
Ook dat. Daar had ik nog niets aan gedacht 🙂
Ik ben het volledig met je eens, Peter. Ik noem deze alledaagse blogvorm een beetje neerbuigend ’tandpastablogs’ omdat ik dit gevoel zélf heb als ik over alledaagse dingen schrijf. Wat schrijven betreft ben ik een perfectionist. Ik doe er lang over om een blogpost te schrijven, ik leg bijna elk woord op een weegschaal, ik wil er een booschap in verwerken, en ga zo nog maar even door. Mijn eigen blogposts mogen niet zomaar kattebelletjes zijn. Dan heb ik het gevoel dat ik niet voldoe aan het (door mij zelf gestelde) niveau. Ook de eis om altijd origineel te willen zijn, óók wat het onderwerp betreft, speelt mee. Ik heb twee jonge kinderen en op dit moment zouden mijn alledaagse blogs met name over hen gaan. Terwijl er al zoveel mamablogs bestaan op deze wereld die over exact dezelfde onderwerpen schrijven. Je zou kunnen zeggen dat ik het mezelf behoorlijk moeilijk maak.
Het grappige aan het blog over de Haribobaantjes is dat het het eerste blog sinds zeer lange tijd was dat ik binnen een uur online heb ‘geknald’. Met andere woorden: ik heb al die weloverwogenheid voor een keer laten varen en dit was het resultaat. Nu dat heeft opgeleverd dat jij de tekst waardevol genoeg vond om in een eigen blog te citeren, geeft dat me wel moed. Misschien zou ik dit inderdaad eens vaker moeten doen :).
Jij hebt in ieder geval een mooi betoog geschreven dat me tot nadenken aan zet en dat waardeer ik zeer.
Oh, ik snap precies waar je bang voor bent. Zelf worstel ik ook elke keer weer met die gevoelens. Toch denk ik dat juist daarom onze blogposts geen doorsnee tandpastablogs gaan worden, zelfs bij frequenter bloggen.
Ik heb het namelijk begin 2013 gemerkt toen ik twee maanden lang aan het iedere dag bloggen initiatief meedeed. Op een gegeven moment is het echt zoals Lockhart schrijft:
writing post after post after post, day after day, forces a different mindset as a writer. You loosen up; you get conversational.
Maar vanwege onze innerlijke kwaliteitseis verwordt het niet tot flauw geleuter. Echt niet. Zelfs niet als je vaak over je kinderen zou gaan schrijven. Ik weet zeker dat je daar een unieke eigen draai aan weet te geven die onderscheidend zal zijn van andere (mama)blogs.
Het kost alleen wel tijd en moeite. Die discipline is eigenlijk het moeilijkste. En daar wil ik opnieuw proberen aan te werken, want ik kan me nog precies herinneren hoeveel voldoening dat iedere dag bloggen gaf. Iets daarvan wil ik terug zien te halen.
Give it a try?
Hm, ja, het is misschien wel een projectje :). Ik ga erover nadenken en kom erop terug!
Ik kijk er naar uit 🙂
Ik las deze week een quote van Stephen King, over dat je pas een echt goede schrijver kan worden als je véél schrijft (en veel leest, ook dat). Ik ben het met hem eens en toch breng ik het niet in de praktijk. Dus ik ga het proberen. Niet iedere dag, want daarmee zou ik mezelf een druk opleggen die het bloggen er niet leuker op maakt. Maar wel vaker. Liefst één keer per week. Ik begin vandaag 🙂
Ik ben het wel eens met die uitspraak van King en las iets vergelijkbaars in het boek Bird by Bird door Anne Lamott wat ik momenteel beschouw als mijn persoonlijke ‘schrijfbijbel’
Hieronder bij Elja haalde ik het volgende fragment van Elizabeth Spiers aan. Zij is onlangs ook weer met het dagelijks bloggen begonnen:
“But I also have a hunch that there’s a downside to not writing in public more often. Or, let me clarify: not writing badly in public, which is what much of blogging is, even if you’re halfway decent at self-editing. In my case, I think I’ve developed a hesitancy to take risks. I’m not as inured to negative feedback as I used to be and my perfectionistic tendencies, which serve me well in other areas, stifle my creativity.”
[Elizabeth Spiers — I promise to be a worse, more prolific writer ‑http://elizabethspiers.com/201…]
Ook bij haar het gevoel dat dagelijks bloggen een andere (schrijf)mentaliteit nodig heeft, waarmee nieuwe vormen en kanten van het schrijverschap ontgonnen kunnen worden. Het staat eigenlijk los van kwaliteit maar gaat richting experimenteren (op alle vlakken).
Succes met je poging om frequenter te gaan schrijven!
De tandpasta laat ik even voor wat het is, ik vind die andere opmerking van jou interessanter: het verwijzen naar elkaars blog. Daar heb ik afgelopen (blogloze) weken ook aan gedacht. Bij onze boekenblogs doen we dat alleen door het standaardregeltje “lees hier wat andere bloggers ervan vonden”, dat vind ik maar mager. Ik wil interactie in het blogbericht zelf verwerken, maar dat gaat moeilijk als je allemaal tegelijk publiceert. Daarom heb ik me voorgenomen om ‑als andere boekenblogs daar aanleiding toe geven- in de toekomst een of twee dagen later mijn blogbericht aan te vullen. Geen nieuw blogbericht dus, maar enkele opmerkingen over hoe een ander over datzelfde boek denkt, of mijn verwondering over dingen die ik totaal niet heb gezien in een boek, en een ander wel, enz. En daarbij hoort natuurlijk een correcte bronvermelding met link.
Is het nou toeval dat jij net nu hierover begint? Of is het iets dat “in de lucht hangt” en door meerdere mensen wordt opgepikt? Hoe dan ook, ik mag dit soort toevalligheden wel.
Je raakt daar een punt waar ik ook mee worstel. Nadat we allemaal tegelijkertijd onze boekenblogpost hebben gepubliceerd is het een beetje over. We gaan snel over naar het volgende boek maar doen te weinig aan het onderling uitwisselen van en/of verwijzen naar elkaars opvattingen. Misschien is jou voorstel van een soort update nog niet zo slecht. Alleen denk ik dan dat ik er een aparte blogpost aan zou wijden. Ik ga er ook eens over nadenken.
Het hangt ook een beetje in de lucht ja, Manjo, dat denk ik ook. Zo heeft Ruben Bunskoeke een boeiende blog geschreven waarin dat punt van de moeite nemen om naar elkaar te linken en op elkaar reageren naar voren komt: http://000.nl/posts/win-win/
Practice what you preach inderdaad. Dat werkt niet alleen wederkerigheid in de hand, zo leer je elkaar ook digitaal beter kennen. Da’s juist die mooie extra dimensie van Social Media. En blogs bieden de ruimte om wat dieper, uitgebreider en minder gehaast met elkaar in gesprek te gaan.
Hele mooie blogpost dit, Peter!
Dank je voor het compliment, Sonja 🙂
Of het in de lucht hangt weet ik niet. Je ziet het met vlagen voorbij komen dat het weer even actueel is. De blogpost van Ruben geeft goed aan wat het voordeel is van het naar elkaar linken. Waarom het dan toch elke keer weer zo benadrukt moet worden blijft mij bevreemden. Maar wat nodig is, dat moet. Dus gaan we de komende tijd nog maar wat zendingswerk verrichten 😉
Ow jongens, volgens mij schrijf ik best regelmatig tandpastablogs. Juist omdat dat is wat bij mij hoort, omdat het over mij gaat…
Een blogpost die over jezelf gaat hoeft toch niet automatisch een tandpastablog te zijn?
Nee, maar er komen echt wel alledaagse dingen langs 🙂 Wel met mijn eigen twist en op een naar mijn idee leuke manier geschreven, maar die alledaagse dingen valt onder tandpastablogs toch? Als ik tenminste het goed heb begrepen 😛
Het alledaagse is niet zozeer waar het om gaat, maar eerder hoe je erover schrijft. De uitdaging is om een ietwat originele insteek te vinden waardoor het een soort van meerwaarde krijgt. Het alledaagse ontstijgt.
Dit kan op allerlei manieren: niet voor de hand perspectief hanteren, andere verteller introduceren, omkering van situatie, dialoog met hoor en wederhoor, illustraties gebruiken, het alledaagse inbedden in iets groters cq belangwekkenders, etc etc.
Dit is althans hoe ik het interpreteer.
Hoe mooi is dat, zo’n blog post waarmee eerst Eef en dan jij zoveel mensen aan het denken zet? Mij althans wel.
1. NIets mis met tandpastablogs, wat mij betreft. ‘Mis’ houdt een waarde-oordeel aan en de aanname dat mensen zo’n blog niets vinden. Dat laatste valt te bezien (kijk maar eens hoe leuk mensen het vinden om al die ditjes en datjes van beautybloggers te volgen!). En dat oordeel: alleen als het je uitmaakt wat mensen van je blog vinden en hoeveel mensen het lezen en hoe lang ze het lezen, kun je falen.
Mij maakt dat niet uit dus ik faal nooit. Heerlijk!
2. Eigenlijk hetzelfde als 1: de grootste belemmering voor bloggers is die drang om het ‘perfect’ te doen. Om te voldoen aan een of ander kwaliteitsniveau, een lat. Misschien het waardevolste aan iedere dag bloggen, voor mij, is dat ik dat streven naast me heb neergelegd. Een geweldige bevrijding en ik heb er, als je dan toch wilt meten in aantallen lezers, engagement, verbindingen, enorm veel voor teruggekregen.
Betekent wel dat ik iedere zoveel blog posts tweetjes en dm’s van lezers krijg om me op mijn spelfouten te wijzen maar dat is ook wel heerlijk vind ik. Gezellig. Betrokken.
3. Dat punt van Manjo. Dat had ik ook. Toen ik je post las gisteren, dacht ik: zou het heel veel moeite kosten om in plaats van een wekelijkse wrap-up (heb ik een tijdje gedaan) gewoon iedere dag onderaan ieder artikel te verwijzen naar een blogpost van de dag?? Dat zou toch gaaf zijn? Ik weet niet of ik het kan dus ik durf me nog niet te committen. Of misschien toch. Misschien
DOE IK HET GEWOON!
Hop.!
Dank Peter (en Eef) voor de inspiratie! I heart blogs.
Dank voor je uitgebreide reactie. Grappig te zien hoeveel het losmaakt en ik denk dat we voorlopig nog niet zijn uitgepraat/uitgeblogd over dit onderwerp.
M.b.t. de perfectie die je aanhaalt las ik gister nog een mooie alinea bij een blogger die ik deze week ben gaan volgen omdat ze ook is aangestoken door het vuurtje dat Lockhart Steele heeft aangewakkerd:
“But I also have a hunch that there’s a downside to not writing in public more often. Or, let me clarify: not writing badly in public, which is what much of blogging is, even if you’re halfway decent at self-editing. In my case, I think I’ve developed a hesitancy to take risks. I’m not as inured to negative feedback as I used to be and my perfectionistic tendencies, which serve me well in other areas, stifle my creativity.”
[Elizabeth Spiers — I promise to be a worse, more prolific writer — http://elizabethspiers.com/2014/08/26/i‑promise-to-be-a-worse-more-prolific-writer/%5D
Ook bij haar het gevoel dat dagelijks bloggen een andere (schrijf)mentaliteit nodig heeft, waarmee nieuwe vormen en kanten van het schrijverschap ontgonnen kunnen worden. Het staat eigenlijk los van kwaliteit maar gaat richting experimenteren (op alle vlakken).
En wat punt 3 betreft: geweldig! Ik heb je blogpost al gelezen waar je dit verder uitgewerkt hebt en ik vind het een top idee. Ga het zelf hoogstwaarschijnlijk ook toepassen.
(Blog)sharing is (blog)caring!
Oh ja, en nu ga ik hardlopen. Om aan je GOGOGO-oproep invulling te geven bij ‘bouwstenen’ 😉