Men­sen vra­gen mij wel eens, En Peter, hoe gaat het de laat­ste tijd met je trai­ning voor de hal­ve mara­thon die je ergens eind okto­ber begin novem­ber gaat lopen?

Wel ver­do­rie, zeg ik dan, heb­ben jul­lie mijn vori­ge blog­post niet gelezen?

Daar­om van­daag over iets anders. Ik heb nog steeds vakan­tie en zat van­och­tend een oude De Groe­ne Amster­dam­mer¹ door te bla­de­ren. Op de laat­ste blad­zij­de stond de column door Ophef­fer die ik altijd met ple­zier lees. Deze was geti­teld Raad­sels, en ging onder ande­re over het wijd­ver­brei­de feno­meen dat bij nieuws­re­por­ta­ges over ram­pen er altijd hui­len­de men­sen in beeld wor­den gebracht:

Is men bang dat ik zon­der dat plaat­je niet zou weten hoe diep het ver­lies […] kan zijn? Wat voegt dat ver­driet toe aan het nieuws van het ongeluk?

Pre­cies mijn gedach­te. Eer­lijk gezegd geneer ik mij altijd ont­zet­tend wan­neer ik gecon­fron­teerd word met het leed van mij onbe­ken­de men­sen die mid­den in hun diep­ste ver­driet gefilmd of gefo­to­gra­feerd wor­den om mij te laten zien hoe erg zij aan­ge­daan zijn door wat hen over­ko­men is. Als­of ik me dat anders niet zou kun­nen voor­stel­len. Wat denkt dege­ne die zo’n nieuw­si­tem in elkaar zet?, vroeg ook Ophef­fer zich af:

[…] wat denkt de maker van dit nieuws over de kij­ker? Hij denkt: er kij­ken naar mijn repor­ta­ges men­sen die geen gevoel heb­ben. Die niet begrij­pen hoe het uiter­lijk van iemand ver­an­dert die ver­driet heeft. Die men­sen die kij­ken, weten ver­moe­de­lijk niet hoe raar een hui­lend gezicht eruitziet.

Of ze wil­len dat ik ook ga hui­len, wat wel eens gebeurt.
Maar dan is het sadisme.
Dan wil het nieuw­si­tem mij niet infor­me­ren, maar kwellen.

Ik ben bang dat dit laat­ste aspect, van op de emo­tie spe­len, het dichtst bij de waar­heid komt. Het is tevens de meest gemak­zuch­ti­ge manier om een ramp over te bren­gen. Zet de came­ra maar aan en fil­men dat leed!

Vol­gens Opheffer:

Het uit­ge­breid in beeld bren­gen van hui­len­de men­sen is amateurisme.

En wat mij betreft ook nog eens res­pect­loos en goed­koop. Niet alleen naar mij als kij­ker maar boven­al naar de per­so­nen die in beeld komen. Hoe vaak nog zul­len zij later onver­wachts hun beel­te­nis op inter­net voor­bij zien komen met alle emo­ti­o­ne­le con­se­quen­ties vandien?

Tij­dens het lezen werd ik almaar bozer. Waar­door kwam dat? Ergens ver­moed ik dat deze zomer teveel wereld­leed heeft gekend en de weer­slag hier­van in de media, geïl­lu­streerd met elke keer opnieuw die beel­den van slacht­of­fers en nabe­staan­den, voor mij een maxi­mum heeft bereikt. Wat niet wil zeg­gen dat ik weg­kijk van alle ellen­de die de mens­heid kan over­ko­men. Het is veel­eer dat ik afge­stompt dreig te raken door de over­vloed aan troos­te­loos­heid die de beeld­buis vult. Het heeft het effect dat ik wil weg­zap­pen ter­wijl dat toch nooit de bedoe­ling van de maker(s) kan zijn. Nog­maals de con­clu­sie van Ophef­fer die ik hele­maal onderschrijf:

Het uit­ge­breid in beeld bren­gen van hui­len­de men­sen is amateurisme.

Daar­om zou ik wil­len zeg­gen, bes­te ram­pen­ver­slag­ge­ver, laat zien dat je een pro­fes­si­o­nal bent en ver­zin eens iets anders.

~ ~ ~

UITGELICHT want SHARING is CARING

In navol­ging van Elja (die het weer van mij schijnt te heb­ben) ga ik ook mijn blog­posts voort­aan ver­ge­zeld laten gaan van een link naar een arti­kel of blog­post die ik graag wil delen. Niet omdat het per se te maken heeft met wat ik zelf op dat moment geschre­ven heb, maar gewoon, omdat het leuk is om naar elkaar te lin­ken in de blo­gosfeer. Sha­ring is caring. En omdat ik hoop dat het onder­hou­den­de lite­ra­tuur is. Mis­schien dat ik in som­mi­ge geval­len een klei­ne toe­lich­ting bij de link zal plaat­sen. Mis­schien ook niet.

Van­daag een link naar I Pro­mi­se to Be a Wor­se, More Pro­li­fic Wri­ter door Eli­za­beth Spiers. Ook zij is (weer) begon­nen met dage­lijks bloggen.

---

1. Het was nr 17–18 uit april van dit jaar en het was een extra dik­ke spe­ci­al over het onder­wijs ↩