Vanmorgen kwam hij onverwachts binnengelopen. Voordat ik had gezien wie het was had hij al een paar collega’s de hand geschud en kwam toen enthousiast op mij toegelopen. Een reiskoffertje trok hij achter zich aan. Joviaal begroette hij me alsof we de dikste vrienden waren. Ik speelde het spel mee en stelde hem voor aan de rest van het gezelschap. Vanzelfsprekend werden er enkele anecdotes uit San Francisco aangehaald over hoe we elkaar daar hadden leren kennen. Die deden het altijd goed. Na nog wat over koetjes en kalfjes gesproken te hebben gaf hij aan dat hij weer verder moest. Druk druk druk. Met een laatste vileine grap over een of ander project (toevallig eentje waar ik ook bij betrokken ben) nam hij afscheid. Even later hoorden we hoe hij volop aan het woord was in het kantoor naast dat van ons.
Wie was dat eigenlijk? vroeg mijn manager.
Goeie vraag, dacht ik bij mezelf. Er schoten wat flarden van vergaderingen voorbij waarin hij de aanwezigen tot wanhoop of razernij had gedreven. Het was hem zelfs gelukt om enkele vrouwen huilend de vergaderruimte uit te laten rennen. Niet dat dit alles ook maar voor enige belemmering in zijn onstuimige carrièrepad als zogenaamde ‘high-potential’ had gezorgd. Integendeel. Om het jaar wist hij ten koste van alles en iedereen een weer iets hogere positie te bemachtigen. Ik was allang gestopt met proberen bij te houden wat hij eigenlijk deed. Belangrijk. Dat was hij. En gevaarlijk. Dat vooral.
Dat wil je niet weten, was het enige antwoord dat ik wist te verzinnen.
~ ~ ~
UITGELICHT want SHARING is CARING
Een blogrevival? — Karin Ramaker op MET‑K.COM
Gisteren had ik een discussie over bloggen versus de nieuwsbrief. Een communitygevoel creëren is en blijft moeilijk, je steekt er zelf veel tijd en energie in en via een nieuwsbrief heb je zelf wel een idee wat en wie je community is maar de interactie met de nieuwsbrieflezers onderling bestaat niet. Hoe kun je dat veranderen en ‘verschuiven’ naar je blog?
Nieuwsgierig geworden? Lees dan verder bij Karin.