Vandaag is Suzan weer naar haar werk gegaan. Niet dat ze zich anders of beter voelde dan de voorgaande dagen, maar ze vond dat ze het niet langer kon maken om thuis te blijven. Ten opzichte van haar collega’s, zo houdt ze zichzelf voor. Of speelt er nog iets anders mee? Was het misschien om van het gezeur van Laurens verlost te zijn? Waarom het zo’n bende in huis was. Waarom zij de hele dag op de bank voor zich uit zat te staren. Waarom dit en waarom dat. Waarom waarom waarom.
Waarom laat je me niet gewoon met rust! dacht Suzan. Maar ze zei het niet. In plaats daarvan ging ze op een avond voor de verandering eens niet vroeg naar bed, ruimde daarentegen ‘de bende’ op en ging de volgende dag naar haar werk in plaats van op de bank te ploffen. Alsof er niets aan de hand was. Alsof er niets gebeurd was. Alsof er iets gebeurd was!
Laurens wist niet wat hij er van moest denken. Hij had gepoogd de discussie aan te gaan met Suzan. Op verschillende momenten. Op verschillende manieren. Allemaal met hetzelfde resultaat. Geen. Zou ze een depressie hebben? Een burn-out misschien? Uiteindelijk had hij voor zichzelf besloten haar met rust te laten. Wat ruimte te gunnen. Er was voldoende te doen op het werk en nu kon hij ook mooi voetbal met zijn vrienden in de kroeg gaan kijken. Suzan scheen het allemaal niet erg te vinden.
En plots ging ze dan ineens weer werken. Zomaar. Van de ene dag op de andere. Alsof er niets aan de hand was. Alsof er niets gebeurd was. Maar was er dan iets gebeurd? Was er wel of niet iets aan de hand met Suzan? Hij had er al die tijd nooit met zijn vrienden over gesproken. De enige verklaring die hij had gegeven was dat Suzan wat vaker ’s avonds weg moest zodat hij meer tijd voor zijn vrienden had. Leuk toch? Zijn vrienden hadden instemmend geknikt en meer bier besteld. Ergens vond hij het wel jammer dat Suzan weer beter was.
Ik dwaal door het verlaten huis. Ruik hier en daar aan de spullen van Suzan. Snuffel in zaken van Laurens. Er is weinig gemeenschappelijks. Het bed. Dat delen ze. Maar verder.
Met een kop thee ga ik in de bank zitten bij het raam. Wie zijn Suzan en Laurens? Wat weet ik van hen? Waarom ben ik in hen geïnteresseerd? Vragen genoeg. Moet ik verder zoeken?
Tegen etenstijd trek ik me terug wanneer ik een sleutel in het slot hoor klikken. Suzan is de eerste die thuiskomt. Niet veel later is daar Laurens. Ze geven elkaar een kus. Laurens heeft iets te eten meegenomen. Dat verrast Suzan die dat verder niet laat merken. Voor de tv gezeten eten ze voornamelijk stilzwijgend hun avondeten op. Later op de avond hebben ze seks. Voordat Laurens hierna in slaap valt concludeert hij ietwat tevreden dat alles weer bij het oude is. Suzan echter ligt nog enkele uren wakker. Waarom? zo blijft ze zich afvragen.