Hoewel ik er luchtig over deed eerder deze week was ik toch wel bang dat mijn verzwikte voet roet in het eten zou gooien voor wat betreft mijn halve marathon aspiraties. Donderdagavond werd al snel duidelijk dat mijn trainingsrondje van drie kilometer overgeslagen moest worden. Met mijn sportkleding aan was ik nog niet in staat om de straat fatsoenlijk uit te lopen. Dus langzaam weer naar huis.
Op vrijdag heb ik zelfs niet eens de moeite genomen me om te kleden. Ik had mezelf voorgenomen om het maar eens een weekje aan te kijken. Toch ging het op zaterdag alweer kriebelen. In de tuin deed ik wat oefeningen en de post bracht ik voorzichtig rennend naar de brievenbus. Het ging zonder problemen. Alleen wat stijfjes. Tegen de avond trok ik daarom ietsjes zenuwachtig mijn sportkleding aan en beloofde mijn Inge om me aan de voorgeschreven afstand van drie kilometer te houden.
Het werden er zes. En het ging goed. De stijfheid liep ik er binnen de eerste honderden meters al uit. Daarna bleef het soepeltjes. Het was zo heerlijk dat ik niet kon laten om wat verder door te lopen dan mijn oorspronkelijke plan (en belofte). ’s Avonds was ik opnieuw even bang dat deze overmoedigheid mij op zondag zou opbreken want ik had het in mijn hoofd gehaald om meteen maar weer mijn huidige trainingsschema op te pakken waar ik gebleven zou zijn zonder klein blessureleed: veertien en een halve kilometer…
Opnieuw ging het goed. Het lopen althans.
Wat niet goed ging was de ervaring van een zogenaamde ‘running belt’ met kleine flesjes water die ik wilde uitproberen. Het principe leek zo vanzelfsprekend: een riem die aan de achterkant iets breder is en waar vier kleine flesjes aan bevestigd waren. Vier flesjes in plaats van één grote fles. Zodat het gewicht netjes verdeeld zou worden over de breedte van mijn (onder)rug. Logisch toch?
Alleen was de praktijk weerbarstiger dan de theorie. Al na enkele tientallen meters had ik er helemaal genoeg van. Het is dat er geen kliko’s op de route te zien waren en ik een redelijk fatsoenlijk milieubewust persoontje ben anders had ik de riem zonder pardon weggegooid. Er zat niets anders op dan de elastische banden wat strakker aan te halen (wat niet meevalt tijdens het lopen) en de hotsende en klotsende flesjes elke tien seconden terug te duwen in hun poging om zich voor op mijn buik te vestigen.
Het gaf wel voldoende afleiding. Voor ik het wist had ik er ondanks alle ergernis reeds zes kilometer op zitten. Bij de tien kilometer had ik drie flesjes leeggedronken en bedacht ik me dat het goed was de riem niet weggegooid te hebben want ik had een sportgelletje in een van de zakjes gestopt.
Dat was ook nieuw. Op internet had ik gelezen dat je een flinke boost kon krijgen wanneer je zo’n gel gebruikte. Nieuwsgierig slikte ik het isotone spul weg en niet veel later leek het inderdaad of ik pas in mijn eerste kilometers zat. De rest van mijn trainingsrondje liep ik zonder al teveel moeite uit. Wonderbaarlijk. Niet dat ik op vleugels liep of een ultra-scherpe tijd neerzette in het laatste stuk. Maar wel dat het leek alsof ik een tweede adem had gekregen. Ze hadden bij Runners world niet overdreven voor wat betreft die sportgel.
Wel met betrekking tot die running belt.
~ ~ ~
UITGELICHT want SHARING is CARING
Ongenuanceerde hufter — Frontaal Naakt
Als een ongenuanceerde hufter iemand is die zijn nek uitsteekt, die persoonlijk risico neemt en een enorm hoge prijs betaalt door openlijk kritisch te blijven, die het opneemt tegen extreem gevaarlijk en totaal gewetenloos gajes, ja, dan ben ik een ongenuanceerde hufter. En daar ben ik trots op.
Ja. Hij steekt zijn nek uit. Ja. Hij neemt persoonlijk risico. Ja. Hij betaalt een enorm hoge prijs. Maar dat Frontaal Naakt een ongenuanceerde hufter is zou ik niet willen zeggen. Wel dat ik ontzettend veel respect heb voor de manier waarop hij onvermoeibaar keer op keer feilloos het gedachtengoed van dat extreem gevaarlijk en totaal gewetenloos gajes weet te ontleden. Met alle griezelige gevolgen vandien.