Een dropping te vroeg
Samen met een collega stond ik vanochtend om 8:30 uur bij het eerste punt 7 nadat we koffie hadden gehaald bij het tweede punt 4 (indien men de punten in de hierboven getoonde afbeelding van boven naar beneden volgt). We waren in afwachting van de eerste dropping van zo’n 500 parachutisten die gepland stond om op klokslag 10:00 uur plaats te vinden (we hadden vertrouwen in de militaire precisie van dit evenement). De tweede dropping stond gepland voor laat in de namiddag. Daarvoor hadden we echter niet gekozen omdat we bang waren dat het dan teveel moeite zou kosten om er te komen. Er werden 75.000 toeschouwers verwacht.
We waren niet de enigen die eenzelfde plan hadden. Maar hoeveel dat er waren was moeilijk te zien. Vanwege dichte mist.
Vanuit het niets klonk vrolijke oorlogsmuziek en af en toe een mededeling dat het parachutespringen voorlopig nog geen doorgang kon vinden. Vanwege diezelfde dichte mist. Pas toen we onze kop koffie hadden opgedronken ontwaarden we de contouren van een luidspreker die pal voor onze neus aan de overkant van de zandweg stond opgesteld.
Om het massaal toegestroomde publiek op de vroege ochtend toch te vermaken nu de parachutisten niet volgens schema zouden springen, zette een stoet historische voertuigen eerder dan gepland zich in beweging. Eerst hadden we nog niets in de gaten, maar al snel priemden de eerste koplampen van een jeep door de nog steeds dichte mist.
Een imposante en schijnbaar onuitputtelijke verzameling legervoertuigen bleef hierna voorbij rollen. Veelal bevolkt door fanatieke hobbyisten die tijd, geld noch moeite gespaard hadden om zowel hun voertuig als eigen kledij helemaal tip top in orde te hebben. Maar ook zag je regelmatig een door het leven getekende veteraan vol trots achter het stuur zitten.
Inmiddels was het wel ietsjes opgeklaard (zo hielden wij onszelf voor de gek) doch voor de organisatie (die het terrein aan een grondig onderzoek had onderworpen) was het wel duidelijk dat de eerste dropping uitgesteld moest gaan worden naar ergens rond het middaguur.
We werden hiervan op de hoogte gebracht via opnieuw de luidsprekers waar een of andere adjudant van een of andere paratrooper afdeling in zijn allerbeste schoolengels uitlegde dat hoewel de mist op de Ginkelse Hei ietsjes was opgeklaard (zo hield hij ons voor de gek) de situatie op Eindhoven Airport nog erg ‘fogged up’ was. Algemene hilariteit alom en daar maakte hij gebruik van om ons te wijzen op het kampement van de Britten een stukje verderop in de bossen (bij punt 8 voor diegenen die het kaartje ter oriëntatie hanteren) waar we een kijkje konden gaan nemen in afwachting van meer zekerheid wanneer er gesprongen zou gaan worden.
Wij gingen een kijkje nemen.
Om 12 uur hadden we het allemaal wel gezien en liepen terug naar ons punt 7 waar het veel drukker was geworden. We kregen te horen dat de vliegtuigen nog steeds niet waren vertrokken vanuit Eindhoven. Daarom werd met de herdenkingsceremonie begonnen. Verschillende sprekers staken hun verhaal af en er werden kransen gelegd. We zaten er te ver vanaf om er veel van mee te krijgen. Ditmaal was de mist geen spelbreker maar de afstand.
Opeens brak de zon door. De temperatuur liep evenredig snel op met de verwachtingen onder de bezoekers die het nu wel zagen zitten dat er binnenkort gesprongen kon gaan worden. Helaas. Opnieuw was daar adjudant ‘fogged-up’ met slecht nieuws. In Eindhoven was het nog steeds niet mogelijk om op te stijgen. De nieuwe indicatie was dat de vliegtuigen misschien op z’n vroegst rond 14:00 uur konden vertrekken. Even later werd hier nonchalant 15:00 uur van gemaakt. Dat was het sein voor ons om te vertrekken.
Met veel moeite wurmden we ons door de mensenmassa die vooraan bij de ingang van het terrein alles deed verstoppen.
Na nog een tijdje in de file te hebben gestaan met andere teleurgestelden die het ook niet meer zagen gebeuren of ook nog aan hun zaterdagse to-do lijst moesten gaan werken waren we om 15:00 uur weer thuis. Een uurtje later hoorde ik op het nieuws dat ‘onder massale belangstelling zo’n 500 parachutisten boven de Ginkelse Hei uit historische vliegtuigen zijn gesprongen’.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.