Niets is wat het lijkt
Op vrijdag 19 september j.l. verscheen geheel volgens afspraak op The Mookse and the Gripes een eerste gedeeltelijke bespreking van het boek 2666 door Roberto Bolaño. Eigenlijk is het niet zozeer een bespreking, maar eerder wat losse opmerkingen en gedachtes die Trevor en Lee met de lezers van hun blogpost willen delen als inleiding bij de vragen die ze klaar hebben staan voor diegenen die actief mee willen doen aan deze Read-a-Long:
- First, what are your general thoughts on Part 1?
- I took Part 1 as a farce descending into chaos, a quick glimpse into the void by characters ill-equipped to deal with what they see. Why begin the book in this way?
- How does Bolaños build such febrile menace?
- What purpose do the anecdotal digressions serve? The young jockey, the homeless man in Hyde Park, Amalfitano’s monologue about Mexican critics, the conjecture about Japanese horror films?
- Does Benno von Archimboldi make an appearance?
- Who is the Swabian, and why does his narrative get the distinction of being one giant sentence?
- Do you believe Edwin Johns made his art for money?
- Why doesn’t Morini travel?
- “Coincidence isn’t a luxury, it’s the flip side of fate, and something else besides.” Just what is Bolaño’s definition of fate?
- What is it about Santa Teresa, with its “carnivorous sunsets” and volitionally-skewed unheimlich tourists that’s so unsettling?
- Does Liz Norton leave first because she’s the more suggestible of the critics, and the quickest to recognize what Santa Teresa is?
- Is Amalfitano a direct warning of the fate awaiting Pelletier and Espinoza should they remain?
- This was Bolaño’s last book, and he knew it. How does his impending demise find its way into the narrative? How does it work into the other themes?
Het zijn slechts handvaten om de discussie in de comments sectie te kunnen beginnen en het staat vrij om andere vragen of onderwerpen met betrekking tot dit eerste deel over de critici in te brengen. Inmiddels zijn er al 28, vaak uitgebreide reacties geschreven waarin de meest bizarre zaken de revue passeren. Zelf heb ik niet al te veel bijgedragen omdat ik nog volop bezig ben de 193 overvolle bladzijdes op me in te laten werken. Ik had natuurlijk al een vermoeden dat de tekst van Bolaño rijkgeschakeerd zou zijn toen ik de oproep voor de Read-a-Long onder ogen kreeg, maar al lezende bleef ik aantekeningen maken. En nu ik zie wat de eerste reacties allemaal aan invalshoeken naar voren brengen heb ik het idee dat ik nog niet een fractie heb meegekregen van wat Bolaño allemaal in zijn verhaal verwerkt heeft.
De komende dagen ga ik dus driftig verder met het doorspitten van mijn aantekeningen en het herlezen van schijnbaar belangrijke passage’s die me hopelijk meer doen begrijpen van wat Bolaño nu daadwerkelijk te vertellen heeft. Want één ding is me wel duidelijk geworden: niets is wat het lijkt.
UITGELICHT want SHARING is CARING
Learning how to read again, this time slowly — door Caille Millner via SFGate
So that’s my advice to the Slow Read movement — do what the Slow Food people did and emphasize pleasure, not the fact that it’s good for us. Against the open sewer of the comment section, mention the contained world of the short story. Against the stupidity of the listicle, point out the measured wisdom of the considered sentence. Against the Internet’s cacophonous roar, imagine the quiet of a novel.