Ergens in 2001 moest ik voor het werk een paar dagen naar Hamburg. Op vrijdag stond een huurauto klaar op het parkeerterrein waarmee ik naar huis kon rijden. Zondagmiddag vertrok ik naar Hamburg. Zonder noemenswaardig oponthoud arriveerde ik zo’n vier uurtjes later bij mijn hotel.
Nadat ik mijn spullen op de hotelkamer had achtergelaten maakte ik een uitgebreide wandeling rondom het Binnenalster waaraan mijn hotel gelegen was. Daarna zocht ik een restaurant voor het avondeten. Toen ik later weer in het hotel was nam ik op het terras nog een kop koffie en besloot toen mijn kamer op te zoeken.
In de lift stonden enkele badgasten druipend van het water mij vreemd aan te kijken. Wat bleek, er was een speciale lift rechtstreeks naar de bovenste verdieping waar je vervolgens in een waterglijbaan kon stappen die rondom het hotel naar beneden was geconstrueerd en die je op de begane grond in een binnenzwembad deed belanden. In mijn beste Duits mompelde ik enkele verontschuldigingen en zocht de juiste lift op die mij naar de vijfde verdieping bracht.
De volgende ochtend ging ik al vroeg met mijn spullen naar de ontbijtzaal. Zelfs op dit vroege uur kwam ik wederom enkele badgasten tegen die op weg waren naar de glijbaan.
Mijn auto had ik geparkeerd in een groot gebouw naast het hotel. Waarschijnlijk had ik niet goed opgelet want plotseling liep ik door een stinkend steegje waarvan ik me niet kon herinneren dat ik er de vorige dag doorheen was gelopen. Aan het eind zag ik wel een uithangbord van de parkeergarage, dus ik zat goed.
Bijna bij de ingang zag ik dat er iemand op de grond zat. Tijdens mijn wandeling op zondagavond had ik al verscheidene prostituees opgemerkt die zich achter het hotel ophielden. Hier in deze nauwe doorgang ging het om een exemplaar van de meest uitgemergelde en verslaafde soort. Het leek of ze sliep. Of compleet van de wereld was door drugs en drank. Ik had me vergist. Net op het moment dat ik haar passeerde sloeg ze de vuile regenjas die ze over zich heen had getrokken open en toonde haar naakte lichaam en gaf me vol zicht tussen haar gespreide benen.
Verschrikt deinsde ik achteruit. In mijn zakken voelde ik het muntgeld dat ik nodig zou hebben voor bij de parkeerautomaat. Voordat ze overeind kon komen gooide ik het geld in de richting waar ik vandaan kwam. Begerig dook ze er bovenop terwijl ik richting de parkeergarage holde.
In de uren die volgden kwam ik vast te staan in de Hamburgse ochtendspits, raakte verdwaald in een buitenwijk waar zich de fabriek zou moeten bevinden waar ik de komende dagen training moest verzorgen, kwam ik vanzelfsprekend te laat voor mijn afspraak, ging de eerste trainingssessie compleet de mist in omdat ik het beeld van die verwaarloosde heroïne junk maar niet van mijn netvlies kreeg en had ik na de lunch de grootste moeite om mijn eten binnen te houden wanneer zich af en toe een lang onderdrukte boer toch gesmoord naar buiten wist te werken.
Nog enkele keren ben ik voor het werk teruggegaan naar Hamburg. Maar dan altijd ’s ochtends met het vliegtuig vanaf Eindhoven Airport en dan ’s avonds weer terug.
Begin dit jaar nam ik me voor om enkele steden in Europa te gaan bezoeken. Ik kan me zo niet voor de geest halen of ik naast Berlijn en München ook Hamburg heb genoemd. Hoe dan ook. Dit weekend kreeg ik voor mijn verjaardag onder andere het boekje 100% Hamburg. Zal ik alsnog 100% verslaafd aan deze stad raken?
~ ~ ~
UITGELICHT want SHARING is CARING
What the 17th Century Can Teach Us About Vaginas — door Lili Loofbourow via The Cut
Think back to the last time you heard a hymen or a scrotum lovingly described. Have you ever? There’s a lamentably utilitarian slant to the way we talk about genitals these days. Our language might be clinical or obscene, but it’s rarely interesting or companionable; one rarely hears the hymen described as “the great Clove Gilly-flower when it is moderately blown” (as Helkiah Crooke did in 1615) or imagines the cervix the way 17th-century midwife Jane Sharp did, as “the head of a tench, or of a young kitten.” Our language for sex is impoverished, but so is our language for the relevant parts.