Stel ik had m’n facebook account nog
dan had ik de afgelopen twee weken de volgende updates geplaatst:
Kijk! Ons vliegtuig van Wizzair staat al klaar voor vertrek naar Cluj-Napoca. Rennen, want anders komen we te laat!
Deze week verblijf ik in hotel Ramada. Ik heb een kamer op de tweede verdieping. Gelukkig kan het raam open want de thermostaat is vastgezet op 24 graden en dat vind ik in tegenstelling tot de Roemenen toch iets te warm om te kunnen slapen. Het uitzicht is op het zuiden.
Natuurlijk ben ik een paar keer deze week gaan hardlopen want aanstaande zondag staat de halve marathon in Doetinchem op het programma. Mijn collega wist een mooi parcours in een parkje vlak in de buurt van het hotel. Wel eerst bergaf- en dan later weer opwaarts. Ogenschijnlijk weinig stijging, maar het bleek geen gemakkelijke klim te zijn.
Volgens mijn schema moest ik deze week twee keer vijf kilometer trainen met een gemiddelde snelheid van zes minuten per kilometer. Omdat ik al minimaal vier kilometer kwijt was met de tocht naar het parkje heb ik wat gesmokkeld met de afstand. Tenslotte moesten we ook weer op tijd terug zijn in het hotel om de taxi niet te missen die ons elke ochtend om acht uur naar kantoor bracht.
Onderaan de heuvel die we elke dag meerdere keren afdalen en beklimmen staat een kathedraal. In aanbouw.
In een van de straatjes binnendoor naar het centrum zagen we deze wirwar van leidingen en meters. We hebben nog een even gecontroleerd of er geen sensoren van ons bedrijf tussen zaten maar dat bleek niet het geval te zijn.
De vele monumentale gebouwen die Cluj-Napoca rijk is worden ’s avonds goed in de schijnwerpers gezet. Erg handig als oriëntatiepunten om de weg naar het hotel terug te vinden na een stevig diner met dito drankgelag.
Deze oude stadsmuur vind je terug midden in het centrum. Inmiddels is de stad allang uit zijn voegen gegroeid.
Niet vergeten bij tijd en wijle omhoog te kijken.
In deze straat zijn we geregeld gaan eten bij een Italiaans restaurant waar de bediening ronduit belabberd was maar het eten wist dat meer dan voldoende te compenseren. Heel eerlijk gezegd hebben we eigenlijk overal erg goed gegeten en nergens te klagen gehad over het personeel, behalve dan in deze ene gelegenheid.
Dit is de entree van het Italiaanse restaurant. De wijnflessen zitten veilig opgeborgen achter een glasplaat om de incidentele alcoholistische zwerver niet in de verleiding te brengen.
In een ander restaurant waar we de laatste avond mee naar toe genomen werden hadden ze wijnflessen op deze manier uitgestald staan. Midden in de zaak. Er was ook hier een glasplaat, maar nu aan de achterkant. Als afscheiding naar de toiletten.
We kozen voor drie zwarte meisjes. Niemand die daar moeilijk over deed.
Een alcoholpercentage van 14,8% voor een wijntje. Niet slecht. En voor de geïnteresseerde wijnliefhebber, we hebben 2808 en 2810 ook soldaat gemaakt.
Een voorgerecht van rundertartaar met een kwarteleitje erbij geserveerd. De bedoeling is om het ei over de tartaar te gieten. Niet leeg te slurpen zoals een collega uit India met smaak deed.
Verschillende bruschetta. Vooral de linkse met wasibifoam was heerlijk.
Zwarte spaghetti met garnalen (volgens het menu, maar we konden er slechts eentje ontdekken) en inktvis (waar op het menu geen sprake van was). Het kan zijn dat ze de inktvis nodig hebben gehad om de spaghetti zwart te kleuren, wat volgens een andere collega de manier is waarop dit gedaan wordt. Toch eens googelen wanneer ik terug in het hotel ben.
Tiramisu in een wekpot. Genoeg voor een heel weeshuis maar hier als dessert per persoon geserveerd.
In het vliegtuig terug naar huis kregen we zowaar een huwelijksaanzoek op enkele kilometers hoogte te zien. Een jonge Roemeen mocht via de intercom zijn verloofde naar voren roepen en daar op zijn knieën haar een ring aan de vinger schuiven. Erg opgelaten maar daarna toch zichtbaar ontroerd gaf zij het ‘Da-woord’ wat wij met uitbundig applaus beloonden. Helaas zat mijn iPhone in het bagagerek en kon ik er geen foto of filmpje van maken.
Als troost een foto van weer een andere collega die onder in de parkeergarage op vliegveld Dortmund met een lege accu stond. Gelukkig voor hem waren wij nog niet vertrokken en hadden we startkabels in de kofferbak. Daarna konden we dan eindelijk naar huis. Het waren twee lange maar gezellige weken.
~ ~ ~
UITGELICHT want SHARING is CARING
Waarom Dracula in Roemenië woont — door Nomad & Villager
Deze ‘Facebook-updates’ hierboven staan in schril contrast met de reisverhalen die de dames van Nomad & Villager ons voorschotelen. Heb je die eenmaal gelezen dan wil je ook reizen of, in sommige gevallen, nooit meer de deur uit. Hoe dan ook, zij weten elke keer weer op hun eigen unieke manier tot de kern van een plek, streek of land door te dringen en dit op een uiterst humoristische en tegelijkertijd altijd weer informatieve manier te presenteren. Wil je dus in dit geval iets meer over Roemenië weten, klik dan door naar hun blog.
Een dictator die op zijn beurt, net na het voorgerecht op eerste kerstdag, op het beeldscherm van mijn schoonouders wordt doodgeschoten. Kortom, ik had wel zin in een bruiloft.