Ben ik helemaal gek geworden?
Enkele kilometers voor de finish werd ik ingehaald door een rood t‑shirt met daarop de tekst (op de achterkant anders had ik het nooit opgemerkt):
21,1 km
because I’m only half crazy
Ondanks de pijn in mijn benen en de stekende blaar onder één van mijn linkertenen schoot ik in de lach. Het kan niet genoeg benadrukt worden, humor doet wonderen. Ik zette nog een keertje aan, dacht aan eeuwige roem en liep uiteindelijk de halve marathon van Doetinchem precies binnen de twee uur. Netjes volgens het trainingsschema wat ik halverwege de twaalf weken voorbereiding ben gaan volgen omdat het andere mij te langzaam ging.
De eerste minuten nadat ik gefinished was kon ik geen boeh of bah uitbrengen. Maar het is eigenlijk verbazingwekkend hoe snel je weer hersteld. Gaandeweg werd ik vervuld door een euforisch gevoel. Ik had het toch maar mooi geflikt! Mijn eerste halve marathon ooit. En dan ook nog eens op de tijd die ik mezelf ten doel had gesteld. Met een sportdrankje in de hand en een medaille om mijn nek bleef ik nog een tijdje staan kijken naar de vele hardloopfanaten die ofwel bezig waren met een cooling-down, ofwel hun laatste meters over de atletiekbaan liepen. Dit alles onder luid applaus van een klein maar fanatiek groepje familie, vrienden en andere sportliefhebbers.
Het maakte me overmoedig. In mijn hoofd begon zich een nieuw schema te vormen. Eentje dat mij klaar moet gaan stomen voor een marathon. Een wat!? Jazeker, een hele marathon.
The Full 42,2 km!
Ik ben bang dat ik helemaal gek ben geworden…
[foto’s: Timo Steijntjes, Rob Karstens, Ben Lebbink]
UITGELICHT want SHARING is CARING
Im Land der Superbauern — door Andreas Safft
Het was een waar internationaal gezelschap, daar in Doetinchem. En er zaten ook nog eens bloggers tussen! Wat wil je nog meer?
Ich hefte mich ein paar Kilometer an die Fersen der schnellen Frauen und dynamischen Senioren, merke aber bald – die sind zu schnell für mich! In den fünf Tagen zuvor habe ich in den Niederlanden fast alles getan, um auch noch meine Restform gründlich zu ruinieren. Wein, Weib und Gesang fordern bald ihren Tribut. An eine Pace von 4:30 ist nicht einmal ansatzweise zu denken, irgendwann halte ich wenigstens eine 4:50. Ich sauge die gute Stimmung am Straßenrand auf. Immer wieder stehen kleinere Grüppchen irgendwo in der Pampa herum und feuern uns an. Klasse.