20141105

Toen op 5 november 2014

had ik er geen zin meer in om onder elke (nou ja, onder bij­na elke) blog­post een ‘Toen op’ sec­tie toe te voe­gen. Zo’n ander­half jaar (toch?) heb ik het half­slach­tig vol­ge­hou­den. Waar­om ik er nu mee stop? Voor­al omdat ik het te vaak ver­geet, en er dan later weer tijd in moe­ten stop­pen. Als mos­terd na de maal­tijd want in veel geval­len is die blog­post al gele­zen. Maar ook omdat het een soort van moe­ten werd, en moe­ten, dat moe­ten we niet willen.

Ook vond ik het zelf op een bepaal­de manier niet meer mooi staan, zo’n als­maar lan­ger wor­den­de lijst (ik keek in gedach­ten al enke­le jaren voor­uit) onder elke blog­post. En eigen­lijk heb ik dat ook met het ‘SHARING is CARING’ gedeel­te. Dat wil ik ook anders inte­gre­ren in mijn blog­posts. Bij­voor­beeld op de manier waar­op Elja (« Sha­ring is caring! «) dat doet door gewoon ach­ter een bepaal­de link waar je wat meer dan de nor­ma­le aan­dacht op wil ves­ti­gen de opmer­king « Sha­ring is caring! « tus­sen haak­jes te plaatsen.

Een­voud siert de (gemak­zuch­ti­ge) blogger.

Op deze manier pro­beer ik de lat voor mezelf lager te leg­gen om ver­vol­gens wat vaker aan blog­gen toe te komen in plaats van me bezig te hou­den met wat er onder de blog­post alle­maal aan infor­ma­tie zou moe­ten volgen.

Wat me trou­wens ook opviel nu er ineens zee­ën van tijd vrij­kwa­men wegens boven­staan­de beslis­sin­gen is dat de auto­ma­ti­sche upda­te bij nieu­we blog­posts al een hele tijd (hoe lang? geen idee) gede­ac­ti­veerd was. Schijn­baar is dit de stan­daard pro­ce­du­re bij een upda­te voor deze plu­gin of ik ben zelf in gebre­ke geble­ven. Hoe dan ook. Een sim­pe­le klik op ‘Acti­va­te’ heeft het euvel ver­hol­pen. Nie­mand die nu nog een excuus heeft om zich niet op te geven voor deze uiterst han­di­ge service.

Nor­maal gespro­ken kom ik op de val­reep dan als­nog op de prop­pen met weer een nieuw ini­ti­a­tief waar­van ik bin­nen niet al te lan­ge tijd spijt als kor­te haren op mijn hoofd krijg dat ik erover begon­nen ben. Deze keer niet.

Voor al die­ge­nen onder u die moei­te heb­ben met het ver­bre­ken van wat mis­schien als inge­burg­de tra­di­ties gezien werd haal ik graag de vol­gen­de quo­te aan:

“Tra­di­ties zijn er om gebro­ken te worden.”

Piet