Kwek Kwek Dubbel-kwek

Nadat we waren uit­ge­la­chen over Zwar­te Piet, was het tijd voor ande­re hila­ri­sche ver­ha­len. Aan mijn tafel zat de Euro­pe­se Sup­ply Chain mana­ger die voor een drie­tal jaren in Ede is gesta­ti­o­neerd, maar afkom­stig is uit Colo­ra­do. Als het even kan vliegt hij voor enke­le dagen terug naar de VS en onder­neemt dan in z’n een­tje een trek­tocht door de Roc­ky Moun­tains. Op zulk een berg­wan­de­ling over­komt hem altijd wel iets bij­zon­ders. Dan weer raakt hij ver­dwaald tij­dens zwa­re stor­men die van­uit het niets in alle hevig­heid kun­nen opste­ken daar hoog in de ber­gen, een ande­re keer wordt hij belaagd door een poe­ma die hem al uren stie­kem volgt. Of iets der­ge­lijks. Ik zat niet de hele tijd op te let­ten moet ik bekennen.

Hoe het ook zij, ieder­een zat adem­loos te luis­te­ren (want onze Euro­pe­se Sup­ply Chain mana­ger onder­bre­ken valt nog niet mee). Ter­wijl de uit­smij­ter nog moest komen. Weten jul­lie welk dier een geluid maakt dat geen echo geeft? zo vroeg hij zijn publiek. We moesten het ant­woord schul­dig blij­ven. Met een ser­vet veeg­de hij zijn mond schoon, stond op, en zei half in het omdraai­en, de eend. Ja, laat dat maar eens bezin­ken, voeg­de hij er nog aan toe ter­wijl hij rich­ting de toi­let­ten liep.

Ver­bluft keken we elkaar aan. Iemand deed zacht­jes het geluid van een eend na. Een wc-eend? grap­te de buur­man rechts van me alleen voor mij hoorbaar.

Nu is onze Euro­pe­se Sup­ply Chain mana­ger een col­le­ga die als zeer betrouw­baar te boek staat. Nie­mand had reden aan zijn woor­den te twij­fe­len. Waar­om ik in de stil­te die geval­len was na zijn ver­trek het woord nam om een anec­do­te uit mijn stu­den­ten­tijd te delen met mijn tafel­ge­no­ten is me nu nog steeds niet dui­de­lijk. Maar ik deed het en begon te ver­tel­len hoe we op de eer­ste avond van onze intro­duc­tie­week bezocht wer­den door een ech­te pro­fes­sor (zo werd het ten­min­ste gebracht, jon­gens en meis­jes mag ik jul­lie aan­dacht voor een ech­te pro­fes­sor). We kre­gen een col­le­ge in mid­del­eeuw­se geschie­de­nis. Nadat hij een beeld had geschetst hoe de bevol­king van die tijd erg klein behuisd was, zo erg dat hun bed niet in de slaap­ka­mer pas­te en dat ze daar­door half recht­op in enge bed­stee­ën moesten over­nach­ten, kre­gen we flink op ons don­der omdat we zijn hele betoog zon­der kri­tiek voor waar had­den aan­ge­no­men. Wat voor stu­den­ten zijn jul­lie eigen­lijk? zo foe­ter­de hij. Jul­lie moe­ten vra­gen stel­len, niets zomaar gelo­ven, op onder­zoek uit­gaan, altijd ver­der wil­len gaan dan je voor­gan­ger tot dan toe is geweest. En daar­na con­tro­leer je alles nog eens voor de zekerheid.

Bedoel je dat een eend wel een echo pro­du­ceert? vroeg iemand aar­ze­lend. Dat onze Euro­pe­se Sup­ply Chain mana­ger ons voor de gek houdt? een ander.

Voor­na­me­lijk iPho­nes (cor­po­ra­te IT poli­cy) wer­den voor de dag gehaald. Slechts een enke­ling gebruik­te zijn of haar pri­vé-mobiel van een onbe­stemd merk van­we­ge bij­voor­beeld de lan­ge­re bat­te­rijd­uur. Maar allen gin­gen op zoek naar de waar­heid ach­ter het ver­haal van de eend. Wat bleek? Het is inder­daad de eend die als eni­ge een geluid weet voort te bren­gen dat geen echo kent. Aldus de over­le­ve­ring. Alleen wor­den daar meer en meer vraag­te­kens bij gezet. Zelfs Myth­bus­ters heeft zich er mee beziggehouden.

Bij zijn terug­komst werd de Euro­pe­se Sup­ply Chain mana­ger gecon­fron­teerd met de bevin­din­gen die de afval­li­gen op inter­net had­den gevon­den. Hij stond er ver­steld van. Begon zelfs een beet­je te sta­me­len. Het was niet mijn bedoe­ling jul­lie iets op de mouw te spel­den, zo ver­de­dig­de hij zich. Ik wist niet dat er zoveel onder­zoek naar was gedaan. Het bleef stil aan tafel en het des­sert werd geser­veerd. Wie twij­fel­de er aan mijn ver­haal? vroeg hij. Voor ik iets kon zeg­gen wezen alle vin­gers naar mij. Nog­maals ver­tel­de ik de anec­do­te uit mijn stu­den­ten­tijd. Dus je geloof­de me niet? wil­de hij weten. Nee, zei ik, ik wil­de weten hoe­veel men­sen ik hier aan tafel aan het twij­fe­len kon bren­gen. Lachend bestel­de hij een rond­je bier en we begon­nen muziek- en film­tips uit te wisselen.

Van­och­tend kwam ik de Euro­pe­se Sup­ply Chain mana­ger tegen bij het kof­fie­au­to­maat. Voor ik hem kon bedan­ken voor zijn tip om de film Walk the line te bekij­ken, gaf hij aan bij thuis­komst voor de zeker­heid toch even gecheckt te heb­ben of Joaquin Phoe­nix wel dege­lijk alle zang­par­tij­en voor zijn reke­ning had geno­men zoals hij mij vol over­tui­ging had ver­teld als extra wetens­waar­dig­heid bij deze gewel­di­ge bio­pic over Joh­n­ny Cash. Ik moest lachen en trak­teer­de op een rond­je gra­tis koffie.

~ ~ ~