Niet echt een nieuw verschijnsel voor mij aangezien ik er na de Zevenheuvelennacht ook al last van had maar desalniettemin dusdanig vervelend en onverwachts dat ik er nu wat aandacht aan ga besteden.
Mijn drie loopdips van dit najaar:
- Allereerst is daar de periode na het lopen van een bijzondere wedstrijd. Voor mij was het ditmaal zoals gezegd de halve marathon van Doetinchem. Nog nooit had ik deze afstand gelopen. Zelfs niet in de voorbereiding. Nadat ik ‘m precies binnen de voorgenomen tijd had uitgelopen was ik de eerste vijf minuten kapot, daarna begon de euforie dat ik het gehaald had en eenmaal thuis nam de hoogmoed het over. Wie weet zit er (binnenkort) wel een hele marathon in, hield ik mezelf en mijn omgeving voor. Enkele dagen later had ik geen zin meer om te lopen. Alle puf, alle mooie plannen, al het goede gevoel wat ik had overgehouden aan die voor mij grensverleggende race was verdwenen. Ik had er even helemaal geen zin meer in om driemaal per week m’n verplichte rondjes te rennen.
- Het duurde twee weken voordat ik mijn renschoenen weer voor de dag haalde. Hoewel ik bang was dat mijn conditie zienderogen achteruit was gegaan bleek daar geen sprake van. Ik holde de geplande kilometers in dezelfde tijd als toen ik nog volgens het schema voor Doetinchem liep. Toch had ik geen fijn gevoel achteraf. Hetzelfde toen ik enkele dagen erna mezelf er slechts met moeite toe kon zetten om gaan te rennen. Tempo: goed. Gevoel: bleh. Misschien moest ik tijdelijk de schema’s overboord gooien en weer gewoon voor de fun gaan rennen. Zo gezegd zo pas een week later gedaan. Het was wennen zonder mijn gps-horloge maar het hielp. Niet het tempo was bepalend maar het plezier van het buiten rennen. Het lukte me weer om minimaal 1x per week te gaan.
- Totdat het op een zondagochtend zo verschrikkelijk nat koud en stormachtig was dat ik al na 500 meter volkomen doorweekt en verkleumd was. Het was nog geen acht uur en overal waar ik keek waren de gordijnen gesloten en stelde ik me voor dat de bewoners ofwel nog in hun warme bed lagen ofwel gezellig aan een ontbijttafel zaten volgeladen met allerlei lekkers. Ik liep nog een kilometer verder maar draaide toen abrupt om en ging naar huis. Daar stond ik voor mijn idee uren onder de hete douche. De hele verdere week bleef het weer koud en nat zodat ik elke avond na werktijd een excuus had om niet te gaan. Zelfs het mooie weer van het weekend erop kon me niet overhalen om te gaan rennen. Ik was het weer kwijt. En opnieuw gaf ik mezelf de tijd om er ‘overheen’ te komen. Even geen verplichting maar de tijd gebruiken voor andere zaken die anders bleven liggen. Hopen dat het vanzelf zou gaan wringen en schuren wanneer ik de die-hard hardlopers wel voorbij zag snellen.
Zo geschiedde en was ik drie loopdips rijker terwijl de eerste sneeuw van de winter nog moet vallen. Dat belooft wat.
~ ~ ~