Zondag, 21 december 2014

Is Rams de ideale bloglayout?

Mis­schien had je het nog niet opge­merkt, maar begin decem­ber heeft Word­Press een nieu­we ver­sie (4.1) van haar blog­gers­plat­form uit­ge­bracht. Zoals gewoon­lijk heb­ben ze deze upgra­de aan­ge­gre­pen om tevens een nieu­we default blog­lay­out te intro­du­ce­ren: Twen­ty Fifteen.

Op de blog van Ernst-Jan Pfauth had ik gele­zen dat hij naar deze nieu­we lay­out uit­kijkt omdat hij Twen­ty Fourteen iet­wat te don­ker van kleur­stel­ling vindt. Dat ben ik met hem eens. Maar dat is niet waar ik het hier over wil heb­ben. Het gaat me om een ande­re opmer­king van hem:

Ear­lier this year I dit­ched my hand­ma­de the­me, becau­se the­re just wasn’t a way to keep up with all the requi­re­ments that come with peo­p­le using hund­reds of dif­fe­rent screens for acces­sing your blog.
I mean, I love to geek around with Word­Press The­mes and CSS, but doing it just as a hob­by isn’t enough any­mo­re to gua­ran­tee eve­ry visi­tor of my blog a good experience.

Nu kan ik niet zeg­gen dat ik een ‘hand­ma­de the­me’ heb. Daar­voor schiet mijn ken­nis en vaar­dig­heid van HTML/CSS/etc helaas tekort. Wel her­ken ik als enthou­si­ast knut­se­laar aan de vele blog­lay­outs die beschik­baar zijn voor Word­Press dat het zo goed als ondoen­lijk is om alle bezoe­kers een gelijk­aar­di­ge ‘look & feel’ te bie­den voor een met zorg uit­ge­ko­zen en geop­ti­ma­li­seer­de layout.

Boven­dien lijkt het erop dat de ide­a­le lay­out niet bestaat. Of althans voor mij ver­bor­gen blijft. Altijd is er weer een tekort­ko­ming die ik in het bes­te geval met een plu­gin of recht­streeks ingrij­pen in de php- en css-files bij­na weet weg te wer­ken. Bij­na, maar net niet hele­maal. In het slecht­ste geval lukt het me hele­maal niet en moet ik met het gebrek zien te leven. Wat ik slechts enke­le dagen weet vol te hou­den. Tot­dat de groei­en­de erger­nis me als­nog doet beslui­ten op zoek te gaan naar een ver­van­gend the­ma waar dit sto­rend ele­ment zich niet meer openbaart.

Maar waar een ander schoon­heids­fout­je wordt gein­tro­du­ceerd. En we terug zijn bij af.

Ernst-Jan heeft het opge­ge­ven. Hij kiest er voor om genoe­gen te nemen met de default lay­outs die Word­Press hem beschik­baar stelt. Ik voel er veel voor om hem in zijn voor­beeld te vol­gen. Daar­om instal­leer­de ik gis­ter Twen­ty Fifteen.

Ik hield het fifteen minu­ten vol. In die tijds­span­ne was het me niet gelukt om de waan­zin­nig gro­te font die gehan­teerd wordt voor de ‘block­quo­te’ aan te pas­sen naar een for­maat dat mij meer nor­maal lijkt. Bin­nens­monds vloe­kend zet­te ik ‘Char­le­ne’ weer terug. Ten­slot­te was ik haar al meer dan twee weken trouw geweest.

Toen her­in­ner­de ik me ooit een inter­view gele­zen te heb­ben met Anders Norén waar­in ver­we­zen werd naar een the­ma dat hij gemaakt had wat heel veel gelij­ke­nis­sen zou heb­ben met het Twen­ty Fifteen the­ma dat rond die tijd nog in ont­wik­ke­ling was:

Norén see­ms to be equip­ped with a never-ending foun­tain of inspi­ra­ti­on for new the­mes. His Rams the­me, which bears a few simi­la­ri­ties to the upco­ming Twen­ty Fifteen default the­me, was inspi­red by Die­ter Rams, a Ger­man indu­stri­al desig­ner who is well known for his inno­va­ti­ve, unob­trusi­ve, and time­less pro­duct design.

Mis­schien dat de block­quo­tes er wel mooi­er vorm­ge­ge­ven waren, dacht ik met­een en ging aan de slag om Rams te installeren:

Dat was gis­ter­avond laat.

Wat zijn mijn bevin­din­gen tot nog toe. Om te begin­nen is Rams erg mini­maal. Dit gaat niet alleen op voor de vorm­ge­ving, ook de instel­lin­gen zijn dat. Bui­ten de kleur­stel­ling die stan­daard op groen staat maar wel te wij­zi­gen is, valt er ver­der niets in te stel­len. Oh ja, het menu kun je ook nog aan­pas­sen. Maar dan heb je het wel gehad. Je moet het doen met wat je krijgt. En wat je krijgt heeft wel wat in mijn ogen.

De lin­ker­zij­kant laat alleen het menu zien, en wat nog belang­rij­ker is, scrollt niet mee maar is gefixeerd. Dat vind ik erg rust­ge­vend. Over de kleur valt te twis­ten maar die heb ik voor­lo­pig zo gela­ten. Voor­al omdat met het wij­zi­gen je ook de hyper­links in de tekst van kleur laat wijzigen.

Zoals je begrijpt zien de block­quo­tes er naar mijn smaak wel mooi uit anders had ik deze blog­post over dit the­ma niet geschre­ven. Tegen­woor­dig zie je meest­al dat er een ver­ti­ca­le lijn gebruikt wordt om een block­quo­te te onder­schei­den van de rest van de tekst. Dat is hier niet het geval. Norén heeft geko­zen voor het aan­ha­lings­te­ken. Mijn voor­keur zou zijn geweest om dat weg te laten, maar voor­lo­pig laat ik het zo.

Ver­ge­le­ken met het Twen­ty Fifteen the­ma staat de lin­ker zij­balk ook echt hele­maal links, waar­door zeker bij een gro­te scherm de aan­dacht naar de tekst gaat en de zij­balk min of meer ver­dwijnt. Ook dat vind ik te pre­fe­re­ren. Net zoals onder aan de blog­post stan­daard alle meta-data niet te zien is maar opge­roe­pen kan wor­den door op het ‘hamburger’-icoon te klik­ken. Opnieuw is hier geko­zen om de tekst cen­traal te stellen.

Al met al ben ik veel meer tevre­den over Rams dan over Twen­ty Fifteen. Ik heb er in tegen­stel­ling tot bij­na al mijn voor­gaan­de lay­outs hele­maal niet aan hoe­ven te sleu­te­len ter­wijl ik toch het idee heb dat er aan mijn wen­sen tege­moet is geko­men. Zou de ide­a­le blog­lay­out voor mij dan toch bestaan? Of ben ik in een mil­de bui nu ik een paar dagen vakan­tie heb?