Mijn Moment 2014
Iemand zei ooit tegen me dat ik eerst dat ene boek moest schrijven voordat ik aan het volgende kon beginnen. Of iets in die trant. Ik was het er niet mee eens en daarom weet ik niet meer precies hoe het werd gezegd. Het kan ook zijn dat ik het niet wilde horen omdat ik eigenlijk wel wist dat het waar was. Feit is dat ik de exacte bewoordingen hier niet op kan roepen.
Begin dit jaar begon ik vol enthousiasme met het schrijven aan wat mijn eerste roman zou gaan worden. Ik maakte er zelfs een speciale pagina voor aan waar ik de vorderingen kon delen en misschien zelfs wel goede feedback zou krijgen die ik vervolgens weer kon verwerken. In de maanden januari en februari schoot het goed op. Althans de structuur die ik voor ogen had kreeg allengs meer vorm. En wat kleine opzetjes voor verschillende sleutelscenes die ik in gedachten had werkte ik in detail uit. Het echte schrijven moest toen nog steeds beginnen.
Tijdens een paar dagen vrijaf ergens in april dacht ik er klaar voor te zijn. Toch nog wat besmuikt en zonder het aan de grote klok te hangen (de speciale pagina had ik offline gezet) kreeg ik de eerste hoofdstukken in enkele dagen tijd zonder al teveel moeite ‘op papier’. Daarna liep ik vast. Hoe ik ook mijn best deed, alle versies die volgden leden aan hetzelfde euvel: ik kreeg het verhaal niet de kant op gestuurd waarheen ik het wilde hebben. Een ander verhaal wilde eerst verteld worden.
Uiteindelijk gaf ik toe.
Ruim een maand later lag mijn eerste boek voor me op tafel. Niemand die het wist. Helemaal in mijn eentje getypt, geprint, geredigeerd, gecorrigeerd en opnieuw geprint. Enzovoort. Totdat ik er tevreden over was. Nu was het dan zover.
Ik liet mijn hand over het titelblad gaan. Het was vreemd om mijn naam daar te zien. Eén kant van het verhaal. Mijn kant.
Beneden hoorde ik iemand de achterdeur openen en mijn naam roepen. Ik riep terug dat ik boven was. Het manuscript stopte ik weg in de lade van mijn bureau en sloot de deur van de werkkamer achter me.
We zijn inmiddels aangekomen in december. De afgelopen maanden heb ik het drukker dan druk gehad op kantoor. Van schrijven is niet veel terechtgekomen. Ideeën heb ik echter in overvloed. Een nieuwe opzet voor een volgende roman ligt al te wachten in de verder geheel lege lade van mijn bureau. Niet lang nadat ik de definitieve versie van mijn eerste boek naar voller tevredenheid had afgerond heb ik het door de papierversnipperaar gehaald. Alle elektronische versies heb ik zorgvuldig gewist.
Niets staat mij nu nog in de weg bij het schrijven van mijn eerste tweede boek.
~ ~ ~
Vorig jaar kreeg ik een uitnodiging voor #mijnmoment. Dit jaar niet. Dat vind ik jammer.
Reacties
Mooi verhaal, Peter! Ik gruwel enerzijds bij het idee dat je alle exemplaren vernietigd/gewist hebt (ik zou altijd een digitale versie bewaren voor mezelf) en anderzijds wist het een lei schoon op een manier die je anders nooit zo schoon zou kunnen krijgen.
Oh en ik herken je afsluitende opmerking. Ik vind het niet heel volwassen van mezelf maar baal toch een klein beetje dat ik dit jaar ook geen uitnodiging heb gekregen. Voelt toch alsof je ergens niet meer bij mag horen of zo.
Dank je, Raymond. Het is zoals je zegt, het moest geschreven worden om uit ‘mijn systeem’ te zijn. Het is verder voor niemand interessant, dus ik zag geen reden om het te bewaren.
Ja, ik vind het ook vreemd. Vorig jaar was ik blij verrast dat ik er ineens ‘bij hoorde’, en nu minstens even verrast (maar niet blij) dat het weer over is. Nou ja, ik heb ‘my moment of fame’ in ieder geval gehad 😉
En zo is het natuurlijk ook weer. Ik koester ook echt de fijne reacties die ik op mijn moment van vorig jaar kreeg!
Die nemen ze ons mooi niet meer af!
Persoonlijk zie ik. Dan geen fictie. Begrijp ik.
Onbegrijpelijk. Voor mij. Een (wellicht) prima actie. Voor jou. Zo’n schrijven vernietigen.
Hoe voorkom je dat dat eerste tweede boek ook in de versnipperaar verdwijnt?
Het verwijderde boek was inderdaad meer persoonlijk dan fictie. En daarom stond het mijn fictie schrijven in de weg.
Voornamelijk wat onverwerkt verleden was het wat ik ‘van me af moest schrijven’ zodat het niet telkens in een of andere vorm mijn fictie bleef binnen dringen.
De hoop is nu dat ik elk volgend verhaal zuiver kan houden voor wat ik op dat moment wil schrijven. Of dat lukt is natuurlijk maar de vraag.
*glimlach* dat persoonlijke moeten schrijven om nadien verder te kunnen… héél herkenbaar…
Jammer van die uitnodiging 🙂
Herkenbaar? Vertel! Vertel!
Nee hoor, geintje.
Peter, ik dacht dat dit een stukje fictie was! Maar nu begrijp ik van niet! Het lijkt me lekker en verlossend om alles weg te gooien, eerlijk gezegd. In zekere zin gaat dat met blog posts ook zo. Want, zeg ik tegen mezelf, het is natuurlijk een illusie om te denken dat iemand ze nog weet te vinden twee dagen na publicatie. 🙂
Maar wat jammer inderdaad van #mijnmoment. Ik weet niet hoe Henk-Jan zijn selectie maakt. Misschien op basis van mensen met wie hij contact heeft gehad dit jaar? Ik heb geen idee.
Hoe dan ook, ik kwam eigenlijk even langs om je te bedanken voor een prachtig blogjaar. Ik heb weer genoten van je blog. Dankjewel.
Nee, het was zeker geen fictie. En het was inderdaad bedoeld als een soort van verlossing. In alle eerlijkheid denk ik dat het nog lang geen goed boek was, maar als een symbolische daad (het van me afschrijven) was het voldoende.
Wat betreft #mijnmoment kan ik het wel begrijpen. Het was verrassend dat ik vorig jaar in aanmerking kwam, en daar heb ik van genoten. Maar voor de rest heb ik weinig te zoeken tussen de groep mensen die er wel terecht voor in aanmerking komen. Ik kan er mee leven 😉
En bedankt voor het langskomen! Je bent altijd welkom in mijn bescheiden bloggerswoning. Ook in 2015. Laten we er weer een mooi nieuw blogjaar van maken met z’n allen. Ieder op haar/zijn manier. Bloggers rule!