Op oudejaarsdag waren we in Brabant. Bij mijn ouders. Ondanks dat ze nu alweer enkele jaren in hun nieuwe rijtjeshuis wonen kan ik er moeilijk wennen. Hemelsbreed zijn ze dan maar zo’n vijftig meter opgeschoven (van de ene hoek in de straat tot bijna de andere hoek) toch voel ik me er niet thuis. In het vorige huis had ik gewoond vanaf de zesde klas lagere school tot aan het moment dat ik op mezelf ging wonen. Daar kon ik bij elk bezoek de trap oplopen om zogenaamd boven naar het toilet te gaan alleen maar zodat ik even stiekem in mijn oude slaapkamer de geuren van het verleden kon opsnuiven.
In het nieuwe huis, wat qua indeling exact hetzelfde is als het vorige huis, kan ik ook naar boven lopen. Maar waar ‘mijn’ slaapkamer zou moeten zijn is slechts een ruimte die niets met mijn jeugd van doen heeft. Zelfs de meubels die mee verhuisd zijn kunnen me niet helpen. Het lijkt of ze onthecht zijn. Aan de keukentafel gezeten komen geen beelden terug van de ontelbare keren dat ik in een andere keuken aan dezelfde tafel heb gegeten met mijn vader, moeder en jongere broer.
Het klokje tikt thuis niet meer zoals het nergens tikt.
Mijn geschiedenis zit gevangen in een ouderlijk huis waar ik niet meer bij kan.
6 reacties
Ow, een beetje jammer hé van dat ouderlijke huis…
Ja, dat vind ik ook elke keer dat ik eraan voorbij rij naar mijn ouders toe.
Dat is nou ook frappant dat je dit vandaag blogt. Ik had namelijk vanmiddag ook een heel sterk beeld van mijn ouderlijk huis. Het huis dat ik vorig jaar verkocht heb omdat mijn ouders niet meer leven en mijn broer en ik er geen belangstelling voor hadden. Wel heel raar dat andere mensen daar nu hun geschiedenis aan het maken zijn terwijl daar mijn verleden ligt en ik er niet meer kan komen. Zo zat ik te mijmeren en nu vanavond lees ik dit. Zal wel iets met oud-en-nieuw te maken hebben.
Goh, dat is inderdaad wel heel toevallig. Maar het lijkt dat we hetzelfde voelen bij het afgesneden zijn van een deel van je jeugd omdat het huist in een huis waar je niet meer in kunt.
Het blijft altijd zoals het was. In je hoofd. 😉
Dat wel, maar dat hoeft niet altijd vrolijk te stemmen.
Ik kreeg het volgende citaat via twitter door naar aanleiding van deze blogpost:
‘Het treurigste gevoel dat ik ken, is de weg weten in een huis dat niet meer bestaat.’ — Rudy Kousbroek