Gewoon doe het!
De eerste meters naar buiten zijn de zwaarste, zo las ik ooit over het hardlopen. Dat klopt helemaal. Toen ik eenmaal meerdere keren per week ging trainen viel het me op dat ik veel meer moeite had om op een doordeweekse avond te gaan rennen vergeleken met de zondagochtend. Vooral als ik eerst bij thuiskomst meteen aan het avondeten begon was ik daarna niet meer naar buiten te krijgen. Maar ook even plaatsnemen aan de keukentafel om met een kop koffie de dag door te spreken is al fataal.
Nu heb ik het alweer langere tijd onder de knie. Zolang ik maar uiterlijk om zeven uur ’s avonds thuis ben ga ik hardlopen. Later vind ik niet fijn want ik eet nooit vantevoren en als ik dan kies voor eerst te gaan hardlopen en daarna pas te gaan eten voelt dat niet fijn. Dus dat is de regel geworden: staat er ’s avonds een trainingsrondje gepland, dan zorg ik ervoor op tijd thuis te zijn. Lukt dat, dan is het zorg om zo snel mogelijk mezelf om te kleden en weer naar buiten te gaan. Weer of geen weer. Net zoals in die commercials.
Gewoon doe het!
En volhouden.
Je zult zien dat het vanzelf makkelijker wordt. Met een beetje geluk bereik je zelfs een (omslag)punt dat je al op je werk gaat uitzien naar dat rondje rennen van die avond. Je kunt haast niet wachten je laatste klus van de werkdag af te ronden en naar huis te gaan. Daar staan je renschoenen al te trappelen van ongeduld. Heerlijk!
Totdat je ziet dat het schema aangeeft dat er vanavond slechts 4 km gerend hoeft te worden. Ik moet toch nog erg wennen aan dat nieuwe plan van Sportrusten.