Diep in mijn hart lonkt nog altijd die brommer
Waarschijnlijk zal ik een jaar of twaalf, dertien zijn geweest. Ik weet het niet meer precies. Alleen dat het rond de tijd was dat we net waren verhuisd naar ons nieuwe ouderlijk huis wat het inmiddels niet meer is. Maar dat is een ander verhaal. Nu ga ik jullie iets vertellen over een brommer en een klein kereltje die elkaar tegenkwamen toen het kereltje op een van zijn verkenningstochten in de nieuwe buurt plots een crossbaan opfietste waar opgeschoten jongens opgevoerde brommers bereden. Stoer waren ze en ik was meteen jaloers. Of ik ook een keertje wilde?
De korte versie is dat ik nog nooit op zo’n ding gezeten had en veel te veel gas bleef geven. Ook in de bocht van de crossbaan waar ik met hoge snelheid uitvloog. Brommer en kereltje wisten het er met alle geluk van de wereld zonder al te veel kleerscheuren vanaf te brengen.
De lange versie is dat ik sindsdien nooit meer op zo’n ding gekropen ben. Ik verklaar het altijd door te zeggen dat ik helemaal niets geef om de gemotoriseerde versie van vervoersmiddelen. Maar diep in mijn hart is er nog steeds dat kereltje dat graag weg zou rijden op zo’n opgevoerde brommer. Het is daarom dat ik in het geniep toch begonnen ben aan de serie Sons of Anarchy over de gelijknamige motorclub. Ook omdat ik soms geen zin meer heb om altijd netjes volgens de regels te leven. Eventjes maar. Dan is die anarchistische bui weer voorbij.
