The devil is in the details
Afgelopen weekend zag ik twee afleveringen uit het eerste seizoen van de misdaadserie Hinterland. We volgen inspecteur Tom Mathias die in Aberystwyth (Wales) bezig is moordzaken op te lossen. Tom ziet dingen die zijn collega’s niet opvallen. Zo laat hij bijvoorbeeld schijnbaar achteloos zijn vingers over een deurpost gaan van een al decennia lang verlaten woning. Enkele scenes later, wanneer men druk aan het speculeren is wie er gewoond zou hebben, komt Tom met de opmerking dat er hoe dan ook ooit kinderen zijn geweest. Want er zaten inkepingen in het hout.
Prachtig vind ik het als iemand zulk een opmerkingsgave bezit. En of het er dan een beetje dik bovenop ligt in zo’n serie kan mij niet meer echt schelen. Ik ga mee in het personage van Tom en probeer mee te kijken vanuit zijn immer trieste ogen naar de wereld zoals hij die aantreft. Wat me vooral aantrekt in zijn personage is hoe hij andere mensen observeert. Mooi zijn de shots waar hij langdurig, zonder iets te zeggen, de mogelijke verdachten van een geweldsmisdrijf blijkt aankijken. Of hoe hij lege ruimtes in zich opneemt om een beeld te krijgen van de mensen die er wonen.
Wat er zich in zijn hoofd afspeelt daar kunnen we slechts naar raden. Het is tevens wat de serie een extra laagje mysterie meegeeft. Wie is Tom Mathias eigenlijk en waarom heeft hij zijn baan in Londen opgegeven voor een nieuw bestaan in dit kleine kustplaatsje? Dat blijft ons nog bezighouden terwijl Tom alweer op weg naar huis is nadat hij de zaak in kwestie heeft opgelost.
Daar aangekomen trekt Tom zijn hardloopkleren aan om een paar kilometer langs de kustlijn te rennen voordat hij lekker eenzaam de rest van de dag rusteloos doorbrengt in zijn caravan geplaagd als hij wordt door de demonen uit zijn verleden. Welke dat zijn moeten we zelf uit zien te zoeken via subtiele details die ons af en toe worden aangereikt. Als je er oog voor hebt tenminste.