20150213 — vrijdag

Ont­span­ning

Eer­der deze avond ben ik dan ein­de­lijk begon­nen met Hou­se of Cards. Puur ter ont­span­ning heb ik twee afle­ve­rin­gen ach­ter elkaar geke­ken. Daar­na had ik voor mijn gevoel weer genoeg tv geke­ken en ben ver­der gegaan in Levels of Life, het boek van Juli­an Bar­nes waar ik zon­dag over ga blog­gen. Of het lezen van een boek mij meer vol­doe­ning geeft dan het kij­ken van een tv-serie is niet altijd even dui­de­lijk. Het ligt eraan hoe ik me voel. In ieder geval kost het lezen me meer inspan­ning dan dom­weg kij­ken naar een tv-scherm. Juist daar­om geef ik toch vaker de voor­keur aan lezen. Omdat het me scherp houdt. Waar­mee ik niet gezegd wil heb­ben dat menig tv-serie ook niet ont­zet­tend goed in elkaar zit en de aan­dacht van de kij­ker vraagt om de ver­schil­len­de plot­lij­nen goed te kun­nen begrij­pen. Je kunt het alleen niet met elkaar ver­ge­lij­ken of op één hoop gooien.

Series en romans, het zijn twee ver­schil­len­de wer­ke­lijk­he­den, even ver­schil­lend als een snoek en een zwerm vlin­ders. Het onder­scheid tus­sen de twee – en de rijk­dom van bei­de vor­men – dreigt ver­lo­ren te gaan naar­ma­te de ver­ge­lij­king meer en vogue raakt, of erger, als schrij­vers echt gaan gelo­ven dat ze meer van series dan van romans kun­nen leren.
[De tv-serie is de roman van nu, Dani­ël Rovers in De Gids]

houseofcards