Donderdag, 5 maart 2015

De dagen wor­den korter

Op de dag dat mijn mede­blog­gers er over gin­gen blog­gen1 viel bij mij De links­han­di­gen op de deur­mat. Deze avond ben ik er in begon­nen. Het eer­ste hoofd­stuk heb ik nu uit. Er vol­gen nog drie hoofd­stuk­ken. Of eigen­lijk is het mis­schien beter te zeg­gen dat er nog drie dagen vol­gen. Want zo is het boek name­lijk opge­deeld: elk hoofd­stuk beschrijft één dag.

Zon­dag heb ik ach­ter de rug.

Wan­neer ik een boek lees kan ik het meest­al niet laten om na te gaan hoe de hoofd­stuk­in­de­ling in elkaar steekt. Voor­al uit hoe­veel blad­zij­des de indi­vi­du­e­le hoofd­stuk­ken bestaan heeft mijn aan­dacht. Ik koes­ter de fan­ta­sie dat ik ooit op die manier een die­per lig­gen­de laag of gehei­me sleu­tel ont­dek waar ik dan goe­de sier mee kan maken in mijn boek­be­spre­king. Wat ik ook doe is van­af het moment dat ik een­maal over de helft ben regel­ma­tig kij­ken hoe­veel blad­zij­des ik nog te gaan heb tot aan de laat­ste blad­zij­de en dan dat­zelf­de aan­tal blad­zij­des terug bla­de­ren om te zien hoe­ver het ver­haal toen gevor­derd was. Daar heb ik geen spe­ci­a­le bedoe­lin­gen mee. Het is gewoon een tic.

Terug naar De links­han­di­gen.

Hier volgt het aan­tal blad­zij­des per hoofdstuk:

  • zon­dag: 7 — 70 => 63 blz
  • maan­dag: 71 — 126 => 55 blz (-8)
  • dins­dag: 127 — 164 => 37 blz (-18)
  • woens­dag: 165 — 191 => 27 blz (-10)

Voor­lo­pig ben ik met mijn hoofd­stu­kana­ly­se nog niet ver­der geko­men dan dat de dagen kor­ter wor­den. Net nu de len­te nadert en bin­nen­kort de klok ver­zet moet wor­den in ver­band met de zomertijd.

Maan­dag Mor­gen maar eens ver­der lezen.

Wan­neer Simon Sin­kel­berg, beter bekend als car­too­nist Zink, breekt met de redac­tie van zijn krant, gaan alle rem­men los. Hij scheurt weg in zijn auto en neemt een jon­ge vrouw mee die met een cel­lok­of­fer staat te lif­ten. Wat volgt is een dol­le­mans­rit die steeds mys­te­ri­eu­ze­re vor­men krijgt, zeker wan­neer Simons ver­le­den hem onder­weg komt inha­len. Waar wil de cel­lis­te heen? En wat zou er wer­ke­lijk in haar kof­fer zit­ten? De links­han­di­gen is een mee­sle­pen­de roman over het kari­ka­tu­ra­le, over iro­nie, pri­va­cy en ‘de sinis­te­re gave van de linkshandigheid’.

De links­han­di­gen
Chris­ti­aan Weijts
Uit­ge­ve­rij De Arbei­ders­pers
ISBN 9789029589666


  1. Ver­geet niet om hier een kijk­je te nemen op de site van Not Just Any Book. 

Geef een antwoord