Op de radio hoorde ik over een Amerikaanse man die als een held in China is onthaald omdat hij na wat speurwerk een gevonden iPhone terug wist te herleiden naar de Chinese eigenaar. Zijn aankomst op het vliegveld was een ware media happening. Ik luisterde er met verbazing naar en voelde me wat kriegelig worden. Waarom zoveel aandacht vroeg ik me af. Maar tegelijkertijd was er een ander stemmetje in mijn hoofd dat een tegenvraag opwierp. Waarom niet?
Waarom wel altijd zoveel aandacht voor het slechte nieuws en niet voor het goede?
De standaard tegenwerping is dat het weinig of geen nieuwswaarde heeft. Alleen heel bijzondere goede daden halen het nieuws. Schijnbaar is het belangrijker dat melding gedaan wordt over een inbraak dan over de behulpzame voetganger die een oud vrouwtje helpt de weg over te steken. Goed nieuws beklijft ook veel minder. Het bericht over de iPhone hereniging werd gevolgd door nieuwe ‘naming and shaming’ in de reeks van hoge bestuurders die moeite hebben om nee te zeggen tegen hun bonussen. Kijk, dat is pas smullen! Daar gaan we straks nog even lekker verontwaardigd over zijn bij de koffieautomaat of tijdens de lunch.
In de literatuur zien we iets vergelijkbaars. Het wemelt er van de ‘bad guys’. Zij stelen in veel gevallen de show. Maar waar zijn de ‘good guys’? De brave borsten die het rechte pad bewandelen ondanks alle misère die dat vaak (haast vanzelfsprekend) met zich meebrengt. Het is niet zo dat er voor hen geen hoofdrol is weggelegd, maar vaak is het dat ze opgevoerd worden als slachtoffer of tegenspeler van de slechterik. Onderwerp is dan de strijd tussen goed en kwaad. Weten ze te overwinnen, dan zijn de held. Maar ook in hen ben ik vandaag niet geïnteresseerd.
Een ongelukkige jeugd is een goudmijn voor schrijvers. Dat wordt vaak aangehaald. Zou het daarom komen dat er in zoveel boeken allerlei ellendigs de boventoon voert? Is het verhaal van de barmhartige samaritaan gewoonweg te saai? Ieder huisje heeft zijn kruisje. En zijn we eigenlijk alleen maar benieuwd naar dat kruisje in het leven van een ander?
Is een gelukkig leven de doodsteek voor goeie literatuur?
Dat vroeg ik me af en het leek me wel een mooie vraag om aan jullie voor te leggen:
vraag 14:
Zijn boeken waarin klein geluk en goede daden de boventoon voeren per definitie saai?
Kennen jullie voorbeelden van zulke boeken? Of bestaan ze niet en is het vertelde verhaal altijd terug te voeren op een onderliggend conflict dat de situatie op scherp zet? Worden we wantrouwig wanneer we lezen over een hoofdpersoon die probleemloos door het leven rolt of haken we af omdat het niet is waarom we aan een boek beginnen? Is het kortom onmogelijk een leesbaar boek te schrijven waarin rampen en tegenspoed niet voorkomen? Ik ben benieuwd naar jullie gedachten hierover.
~ ~ ~