Ruim zes jaar later mocht ik me weer bij de Arbo bedrijfs­arts mel­den voor een nieu­we medi­sche keu­ring. Ik was nog steeds gezond. En mijn con­di­tie was er op voor­uit gegaan. Heeft al dat gehol toch bewe­zen nut te heb­ben. We raak­ten daar­om al snel aan de praat over gene­tisch gema­ni­pu­leer­de koe­tjes en kunst­ma­tig ver­wek­te kalf­jes naar aan­lei­ding van de vra­gen­lijst die ik voor­af had moe­ten invullen.

Al klet­send kwa­men we erach­ter dat we bei­den uit Bra­bant kwa­men en ook nog eens het­zelf­de bouw­jaar als over­een­komst had­den. Ze vroeg waar ik altijd ging stap­pen toen ik nog in Bra­bant woon­de (we waren op de vra­gen­lijst aan­ge­ko­men bij mijn drink­ge­drag). Op Stra­tum­seind in Eind­ho­ven was mijn ant­woord. Daar bleek zij toen­ter­tijd ook vaak de zater­dag­nacht door­ge­bracht te heb­ben. We lie­ten wat namen van café’s de revue pas­se­ren. Opnieuw veel gemeen­schap­pe­lijks. Wie weet had­den we elkaar wel eens ont­moet op zo’n sta­p­avond. Of zelfs gespro­ken. Niets is onmo­ge­lijk. Maar de destruc­tie­ve kracht van over­vloe­dig alco­hol­ge­bruik tij­dens het stap­pen heeft al die vele unie­ke uit­gaan­gs­er­va­rin­gen alle­maal op één groot hoop gegooid waar­door het zo goed als onmo­ge­lijk is om daar nog indi­vi­du­e­le gezich­ten en gesprek­ken uit te voor­schijn te tove­ren. Ik moest het ant­woord daar­om schul­dig blij­ven of ik haar van vroe­ger ken­de. Zij vond name­lijk dat ik een bekend gezicht had.

Ik ben blij dat ik tegen­woor­dig ga hol­len in plaats van stappen.