Bij Elja las ik over Snap­chat. Met deze app voor iPho­ne en Android (o.a. hier te down­lo­a­den) kun je foto’s of video’s maken en deze ver­vol­gens delen met een spe­ci­fie­ke vriend of je gehe­le net­werk. Na maxi­maal 24 uur ver­dwij­nen deze beel­den weer. Ide­aal. Jam­mer dat dit ook niet het geval is bij Twit­ter. Delen is ok, maar dat het alle­maal opge­sla­gen moet wor­den daar zie ik eer­lijk gezegd het nut niet van in.

Of ik het hele­maal begrijp is nog maar de vraag (hoe­wel Elja erg haar best heeft gedaan om ook deze dum­mie weg­wijs te maken) en zal blij­ken wan­neer ik mijn eer­ste beel­den ga delen. Want je begrijpt, ik heb een account aangemaakt:

Wat voor mij de door­slag gaf om Snap­chat eens uit te pro­be­ren was de vol­gen­de ali­nea in de blog­post bij Elja:

Waar zit de Like-knop op Snap­chat?
Die is er niet. Nope. Inter­ac­tie­mo­ge­lijk­he­den: nul kom­ma nul, minus de pri­vé-berich­ten dan. Dus wat dat betreft ook wel weer heer­lijk rustig.

Inder­daad. Heer­lijk. Afge­zien van de chat­func­tie (die ik waar­schijn­lijk zel­den zal gebrui­ken) is het recht­toe recht­aan zen­den van wat je op dat ogen­blik de moei­te vindt om te delen. En tege­lij­ker­tijd zien wat ande­ren om je heen (mits je de loca­tie­voor­zie­ning acti­veert) zoal aan het doen zijn. Zon­der de ver­plich­ting om te liken of com­men­taar te geven. Lek­ker lur­ken dus. En daar is op z’n tijd niets mis mee. Vind ik.

Maak dus ook een account aan (mocht je dat ten­min­ste nog niet gedaan heb­ben), zoek me op en voeg me toe want in je een­tje snap­chat­ten is een beet­je tries­tig kan ik je nu al verzekeren.