Het zal voor mijn trou­we volger(s) geen ver­ras­sing zijn om te lezen dat ik niet of nau­we­lijks nog TV kijk. Hoog­uit het jour­naal van acht uur ’s avonds en een inci­den­te­le docu­men­tai­re (hoe­wel ik die meest­al opneem en later terug­kijk). In de loop der jaren heeft me dit uren aan vrije tijd opge­le­verd die ik veel lie­ver invul met lezen, schrij­ven en blog­gen dan onder­uit op de bank al zap­pend van de ene zen­der naar de vol­gen­de om er tege­lij­ker­tijd via twit­ter ver­slag over te doen (beet­je gene­ra­li­se­rend, ik weet het).

Waar ik ech­ter een uit­zon­de­ring voor maak is Net­flix. Lek­ker laat op de avond voor het sla­pen gaan nog een afle­ve­ring kij­ken van een serie die tot dan toe aan me voor­bij is gegaan. Waar­bij het dan ook tot één afle­ve­ring beperkt blijft, want een bin­ge-wat­ching doe ik niet.

Zo kijk ik nu bij­voor­beeld Dead­wood. Een serie over het leven in een klei­ne gemeen­schap eind negen­tien­de eeuw ten tij­de van ’the gold­rush’ in de Ver­e­nig­de Sta­ten. Van hein­de en ver komen de goud­zoe­kers hun geluk beproe­ven en in hun kiel­zog vol­gen de ‘vrije onder­ne­mers’ die via saloons en bor­de­len hun por­tie opei­sen. Het heeft die typi­sche wes­tern sfeer met illus­te­re figu­ren zoals Wild Bill Hic­kok en Cala­mi­ty Jane waar ik vroe­ger zo graag over las. Zoals bij de mees­ten is het ook bij mij begon­nen met de boe­ken van Jan Nowee (later voort­ge­zet door zijn zoon Paul) over Arends­oog en Wit­te Veder. Daar­na volg­den al snel de avon­tu­ren van Old Shat­ter­hand en Win­ne­tou door Karl May. Ver­der ver­slond ik sta­pels strip­ver­ha­len varie­rend van Luc­ky Luke tot The Lone Ranger.

Die tijd is voor­bij. Ik kan me niet voor de geest halen wan­neer ik voor het laatst een wes­tern­ver­haal heb gele­zen. En het­zelf­de is het geval met mijn fas­ci­na­tie voor sci­en­ce fic­ti­on. Tij­dens mijn mid­del­ba­re school­ja­ren las ik alles wat ik kon vin­den in dit gen­re, dit tot onge­noeg van mijn lera­ren Neder­lands, Engels en Duits die lie­ver zagen dat ik me bezig­hield met de ver­plich­te lees­lijs­ten die zij opge­steld had­den. Het was ver­geef­se moei­te. Ik was er toen niet aan toe.

Nu is het omge­keerd. Ik lees al jaren niets lie­ver dan de zoge­naam­de seri­eu­ze (klas­sie­ke) lite­ra­tuur waar ik in mijn jeugd de con­cen­tra­tie niet voor kon opbren­gen. Ergens rond mijn twin­tig­ste is de ken­te­ring geko­men. Toen het een­maal niet meer ver­plicht was kwam de belang­stel­ling. Fan­ta­sy, mis­daad of detec­ti­ve zijn gen­res waar ik sinds­dien nog maar bij uit­zon­de­ring iets van lees. Het kan raar verkeren.

Tijd voor de nieu­we vraag.

vraag 20:
Wel­ke genre(s) lees jij tegen­woor­dig (nog steeds)?

Heb jij ook tij­den gehad dat je alles van een bepaald gen­re wil­de lezen tot­dat je er genoeg van had? Of ben jij altijd een trouw lezer geble­ven van dat ene gen­re wat je tot op de dag van van­daag tel­kens opnieuw weet te boei­en? Wat is het dan dat dit gen­re zo spe­ci­aal voor je maakt? Het kan natuur­lijk ook dat je die hele onder­ver­de­ling in gen­res maar onzin vindt. Maakt het dan niet uit wat je leest zolang het maar goed geschre­ven is? Of heb je nog steeds bepaal­de voorkeuren?

Ik ben weer erg benieuwd naar jul­lie inzendingen.

---