We zaten alle­bei met een wel­ver­diend drank­je in de hand op het ter­ras. Nor­maal gespro­ken deden we dit alleen geza­men­lijk wan­neer we toe­val­lig samen op zaken­reis waren. Maar nu had een van ons het ini­ti­a­tief geno­men om gewoon eens door­de­weeks met z’n twee­ën na werk­tijd ergens iets te gaan eten. Hele­maal geen slecht idee.

Het gesprek ging alle kan­ten uit. Over IT-pro­jec­ten, hard­lo­pen, werk­druk, hobby’s en de alge­me­ne toe­stand van de wereld. Je kent het wel. Van die typi­sche mannenpraat.

Op een gege­ven moment kwam het onder­werp van com­mu­ni­ca­tie­ve vaar­dig­he­den ter spra­ke. Toch niet onbe­lang­rijk in ons werk waar we geacht wor­den te lave­ren tus­sen eind­ge­brui­kers, mana­ge­ment en sys­teem­bou­wers in een omge­ving die con­ti­nu aan ver­an­de­ring onder­he­vig is. We com­pli­men­teer­den elkaar met de manier waar­op we ieder voor zich een effec­tie­ve manier had­den gevon­den om de ver­schil­len­de doel­groe­pen te over­tui­gen van de nood­zaak van weer een vol­gend pro­ject wat op sta­pel stond. Waar­bij we eens­ge­zind waren in het belang van nauw­ge­zet luis­te­ren naar de gespreks­part­ner om zodoen­de tij­dig te kun­nen inspe­len op even­tu­e­le ver­keer­de ver­wach­tin­gen of mis­ver­stan­den. Dat ging ons uit­ste­kend af, zo kre­gen we keer op keer te horen na een zoveel­ste suc­ces­vol afge­ron­de implementatie.

Tevre­den brach­ten we een toost uit ter meer­de­re eer en glo­rie van ons­zelf en leun­den genoeg­zaam ach­ter­over in de com­for­ta­be­le stoe­len. Wat was de wereld toch mooi.

Tot­dat de onver­mij­de­lij­ke con­sta­te­ring die al die tijd in de lucht gehan­gen had als­nog uit­ge­spro­ken werd. Alleen thuis dan. Daar werkt dat dus niet.

We bestel­den nog iets te drin­ken. Ster­ker ditmaal.