Weg met die idealen!

In het dorp waar ik opgroei­de was een klei­ne sport­zaak waar ik altijd mijn voet­bal­spul­len kocht. Op een dag was ik er met een vriend­je die een nieuw trai­nings­pak nodig had en ter­wijl hij in het pas­hok­je was zag ik een pos­ter han­gen van twee vrou­wen die aan judo deden. Bij een van hen hing het jas­je half open zodat ik zicht had op een gedeel­te van haar blo­te borst. Het deed mijn jon­gens­hart enke­le sla­gen vergeten.

Nog dezelf­de dag ging ik naar de sport­hal om me aan te mel­den. Ik mocht een proef­les mee­draai­en en tot mijn gro­te vreug­de zag ik dat het een gemeng­de groep was. Niet veel later werd ik door de klein­ste van de mei­den bij m’n kraag gegre­pen en voor ik wist wat ze wel of niet onder haar jas­je droeg lag ik ergens in een hoek van de dojo. Zo ver­ging het me keer op keer de rest van het uur. Voor mijn gevoel com­pleet gerad­braakt droop ik af rich­ting kleed­ka­mer waar het gemeng­de aspect niet door­ge­voerd werd. Ik heb daar­na nog een tijd­je staan kij­ken naar de vol­gen­de groep maar alle mei­den die ik zag had­den net­jes een shirt of hemd onder het jas­je. Het is bij deze ene les gebleven.

Hoog­uit een jaar later heb ik me nog een keer laten over­ha­len om dit­maal een proef­les tae­kwon­do te vol­gen. Kort daar­voor was ik met die vriend van het trai­nings­pak naar de bios­coop geweest waar we een film met Bru­ce Lee zagen. Voor hem reden op tae­kwon­do te gaan. Voor mij om een pos­ter van Bru­ce Lee op te han­gen op mijn slaapkamer.

’s Avonds droom­de ik hoe ik ieder­een die mij in de weg stond of mei­den in de klas las­tig viel waar ik een oog­je op had met enke­le wel­ge­rich­te klap­pen wist uit te scha­ke­len. Ik was de held van de dag en had ook nog eens een afge­traind lichaam (met enke­le lit­te­kens, want die doen het altijd goed). Dus ging ik op een dag mee. In die­zelf­de dojo waar ik niet al te lang gele­den onder­von­den had hoe ver droom en rea­li­teit uit elkaar lagen spat­te nu opnieuw een illu­sie uit­een toen ik al snel gevloerd werd door een jon­ge­tje van hoog­uit de helft mijn leef­tijd. En ook hier had­den alle mei­den een shirt of hemd onder het jasje.

Het is daar­na nooit meer iets gewor­den tus­sen mij en de vechtsport.

The sto­ry in our heads — the expecta­ti­ons and ideals — can make the rea­li­ty seem dis­mal in com­pa­ri­son. And then we often quit or dislike the habit.

[p.54, Zen Habits, Leo Babauta]

Wan­neer we aan een nieu­we gewoon­te pro­be­ren te wer­ken, dan dra­gen we alle­maal een beeld mee wat vaak geï­de­a­li­seerd is. We zien ons­zelf al een mara­thon lopen voor­dat we de eer­ste keer onze sport­schoe­nen aan­trek­ken. Het is goed om een doel voor ogen te heb­ben om gemo­ti­veerd te raken. Maar het kan ons gaan hin­de­ren bij het gemo­ti­veerd blij­ven. Al snel zul­len we mer­ken dat de dage­lijk­se prak­tijk van de gewoon­te die we pro­be­ren ons­zelf aan te leren mij­len­ver (let­ter­lijk en figuur­lijk in som­mi­ge geval­len) afstaat van wat we ons erbij voorstellen.

Hier kan opnieuw mind­ful­ness ons hel­pen om bewust te wor­den van deze te hoge ver­wach­tin­gen en onre­a­lis­ti­sche idealen.

Ga na bij jezelf nu je enke­le dagen met je nieu­we dage­lijk­se acti­vi­teit bezig bent wat je ‘ver­haal’ erbij is. Wat wil je berei­ken? Hoe denk je dat je leven eruit ziet als je deze acti­vi­teit tot een vas­te gewoon­te hebt gemaakt? Schrijf dit op in je Zen Habits plan. De eerst­vol­gen­de keer nu dat je weer met je taak bezig bent is het de bedoe­ling om uit te vin­den wat de daad­wer­ke­lij­ke rea­li­teit is van hoe je je voelt. Laat een ver­ge­lij­king ach­ter­we­ge met je ide­aal­beeld maar pro­beer je hui­di­ge gevoel te waar­de­ren. Dit is waar je nu staat. En dat kan heel posi­tief uit­val­len wan­neer je het maar los ziet van waar je ooit denkt te ein­di­gen. Zon­der oneer­lij­ke con­cur­ren­tie van een ide­aal­beeld hoeft de rea­li­teit hele­maal niet hard te zijn.