Het zijn niet de resultaten die tellen

Nadat alle spee­ches, pro­duct­pre­sen­ta­ties en team­buil­ding spel­le­tjes ach­ter de rug waren werd het buf­fet geo­pend en storm­den we met z’n allen naar de bar. Het was op onze ein­de­jaars­bij­een­komst en hier­na zou de kerst­va­kan­tie begin­nen. De stem­ming en de alco­hol zat er met­een goed in.

Na twee bier­tjes nam ik plaats in de rij voor iets te eten. Ik raak­te aan de praat met een col­le­ga van de afde­ling Ver­koop die me op mijn buik wees. Het smaakt je goed zo te zien, merk­te hij op. In een reflex trok ik m’n schou­ders naar ach­ter en m’n buik in. Nee, sta­mel­de ik. Het komt door m’n zwak­ke rug. Wan­neer ik moe ben dan ga ik wat onder­uit han­gen. En wie is er nu niet moe na zo’n jaar als wij ach­ter de rug heb­ben, zo ratel­de ik maar door en wees hem ter­loops maar nadruk­ke­lijk op alle lek­ke­re hap­jes die uit­ge­stald ston­den. Zelf nam ik genoe­gen met wei­nig en at daar nog niet de helft van op.

De vol­gen­de och­tend bleef ik lang voor de spie­gel staan draai­en in de bad­ka­mer. Ik kon niet ont­ken­nen dat er meer buik aan­we­zig was dan ik wil­de toe­ge­ven. Hoe was dat in hemels­naam moge­lijk? Op inter­net zocht ik naar het arti­kel waar weten­schap­pe­lijk werd bewe­zen dat gemid­deld drie maal per week hard­lo­pen een posi­tief effect had op onder ande­re de bui­kom­vang (wat ik had geïn­ter­pre­teerd als dat het zou gaan krim­pen). Een groep lopers die zich iede­re week aan dit sche­ma hield was ver­ge­le­ken met een groep lopers die onre­gel­ma­tig te werk ging. Ondanks dat die laat­ste groep over een peri­o­de van een half jaar meer en har­der had gelo­pen dan de eer­ste groep, was het toch die eer­ste groep waar de mees­te posi­tie­ve effec­ten te meten waren. Struc­tuur en regel­maat was dus erg belangrijk.

Alleen had het bij mij niet aangeslagen.

Het kon natuur­lijk ook zijn dat ik er onge­zond bij was blij­ven eten. Die pas­sa­ges in het onder­zoek had ik min­der seri­eus genomen.

Maar zelfs al had ik naast de regel­maat van het lopen tevens een gezond eet­pa­troon aan­ge­hou­den, dan nog was het maar de vraag geweest of ik dezelf­de resul­ta­ten zou boe­ken als de eer­ste groep lopers uit het onderzoek.

Vol­gens Leo Babau­ta komt dit omdat we niet tot in detail de uit­komst van onze inspan­nin­gen kun­nen voor­spel­len of vor­men. Hij gebruikt de meta­foor van een homp klei die we den­ken te kun­nen boet­se­ren tot­dat we het gewens­te resul­taat heb­ben. Dit lukt ech­ter in veel geval­len niet, wat een hoop frus­tra­tie tot gevolg heeft. Beter is om onze poging tot ver­an­de­ring te ver­ge­lij­ken met het laten groei­en van een plant:

You don’t con­trol the out­co­me, but you do con­trol the inputs.

[p.57, Zen Habits, Leo Babauta]

Richt je op het cre­ë­ren van de juis­te omstan­dig­he­den. Wil je afval­len, staar je dan niet blind op de (kilo)grammen die er dage­lijks afgaan of bij­ko­men maar leg de focus op wat je eet, hoe je eet, wan­neer je eet en hoe­veel je eet. Het zijn deze zaken die je kunt beïn­vloe­den. Ver­vol­gens zul je moe­ten leren accep­te­ren waar dit toe leidt:

If you focus on the inputs, you don’t know what the plant of your weigh loss chan­ge will result in. May­be it will mean a slim­mer ver­si­on of you, may­be a healt­hier one, may­be a stron­ger one with more mus­cle. You don’t know exact­ly, becau­se you can’t sculpt your body like clay. What you can do is water it, give it sun­light and good nutrients, and see how it grows.

[p.57–58, Zen Habits, Leo Babauta]

Voor een gedeel­te is dit een aan­vul­ling op wat gis­te­ren aan­ge­haald werd met betrek­king tot het ver­haal in je hoofd. Je ide­aal­beeld van wat je denkt te berei­ken door de ver­an­de­ring die je hebt inge­zet. Lang niet altijd zul je daar op uit­ko­men. Uit­ein­de­lijk gaat het veel meer op de inten­tie waar­om je begon­nen bent. Pro­beer daar­om van­daag opnieuw te genie­ten en mind­ful te zijn tij­dens de uit­voe­ring van je nieu­we gewoon­te. Het is de weg, niet de bestemming.