Oefenen onder dwang

Eve­ry habit see­ms to come with unbid­den urges to pro­cras­ti­na­te on the habit.

[p.60, Zen Habits, Leo Babauta]

Deze avond was ik voor de zes­de dag op rij bezig met mijn rek- en strek­oe­fe­nin­gen. Aan­ge­ko­men bij oefe­ning 6 (ga naar deze pagi­na, scroll dan naar bene­den om zelf te zien wat ik daar­mee bedoel) zag ik een puist­je op mijn lin­ker­bo­ven­been. Net zoals het figuur­tje op de illu­stra­tie (waar­voor je dus echt even naar die bewus­te pagi­na moet gaan) zat ik in een kor­te broek van­daar dat het puist­je luid en dui­de­lijk te zien was. Het schreeuw­de om uit­ge­kne­pen te wor­den maar ik had mijn han­den vol (om te zien waar­mee is het toch raad­zaam naar de pagi­na te gaan waar een over­zicht is te vin­den van de oefe­nin­gen die ik elke dag tot een goed ein­de pro­beer te bren­gen) zodat dit niet zou gaan luk­ken zon­der de oefe­ning te onderbreken.

Wat een dilem­ma. Bij elke vol­gen­de secon­de die ik treu­zel­de leek het of de hevig klop­pen­de puist gro­ter en gro­ter werd. Het was een pomp die van­uit mijn hele lichaam vocht aan­zoog tot­dat het wit­te kop­je zou bezwij­ken onder de enor­me druk. Ik pro­beer­de me geen voor­stel­ling te maken van wat dat zou bete­ke­nen. In plaats daar­van con­cen­treer­de ik me op mijn oefe­ning. De nei­ging om de puist die nu ont­zet­tend was gaan jeu­ken uit te knij­pen onder­druk­te ik zo goed en kwaad als moge­lijk. Nog 5x mijn rech­ter­been draai­en en dan kon ik met mijn lin­ker­been beginnen.

Mis­schien dat dit ver­lich­ting zou geven.

Ter­wijl ik naar de puist bleef kij­ken die gaan­de­weg weer de nor­ma­le beschei­den pro­por­tie kreeg zoals bij aan­vang van de oefe­ning, tel­de ik lang­zaam af.

5
4
3
2
1

Ein­de­lijk had ik mijn han­den vrij. Zou ik heel even­tjes aan het minis­cu­le puist­je krab­ben? Of toch gewoon met de oefe­ning ver­der gaan? Ik koos voor het laat­ste en strek­te mijn linkerbeen.

15
14

Bui­ten hoor­de ik blaf­fen­de honden.

13
12
11

In de hoek van de kamer zag ik mijn hard­loop­schoe­nen staan die ik nog moest opruimen.

10
9
8
7
6

Er schoot een gedach­te door mijn hoofd dat ik niet moest ver­ge­ten iets op te schrij­ven anders zou ik het zeker weten vergeten.

5

Maar wat ook alweer?

4
3
2

Moest ik mis­schien toch alvast het water opzet­ten voor de rijst die we dade­lijk nodig had­den bij het eten?

1

Zie­zo. Klaar met oefe­ning 6.
Oefe­ning 7 — elk been 30 tellen.