Eén dag missen, ok. Maar twee…
Naast de sporthal waar menig keer de vloer met mij werd aangeveegd was een wijkcentrum gevestigd met de ietwat sinistere naam ‘de Geseldonk’. Er werd van alles op allerlei gebied georganiseerd. Ook cursussen. Het was daarom dat ik me er op een dag inschreef voor gitaarles. Ik had een gebruikt instrument van mijn oom gekregen die er erg goed op was maar helaas te ver van ons vandaan woonde om mij te begeleiden bij mijn eerste wankele schreden op het muziekpad.
Lang heeft het niet mogen duren.
Of ik de eerste keer niet heb zitten opletten (wat een vaak terugkerend euvel was in die tijd) staat me niet meer zo voor de geest. Wel dat ik de tweede les gevraagd werd een bepaalde greep te laten zien waarvan ik geen flauw benul had hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Blijkbaar hadden we de vorige keer huiswerk meegekregen. Om de gênante impasse te doorbreken sloeg ik een willekeurig akkoord aan dat ik van mijn oom geleerd had maar waarvan de docent niet echt onder de indruk was. Na afloop van de les drukte hij me op het hart iedere dag te oefenen anders kon ik net zo goed wegblijven.
Een week later durfde ik hem niet meer onder ogen te komen omdat ik het idee had lang niet genoeg geoefend te hebben. Een nieuwe vernedering wilde ik mezelf besparen. Met de gitaar op mijn rug ben ik wat in de omgeving gaan fietsen totdat de les voorbij zou zijn. Een aantal weken heb ik dit volgehouden totdat ik mijn ouders vertelde dat de gitaar toch niet voor mij was weggelegd. Ze hadden er begrip voor want tenslotte had ik het in ieder geval geprobeerd.
Einde hoofdstuk 1 van mijn muziekcarrière1.
Bij Leo Babauta lees ik over een cursist die op een gegeven moment niet meer kwam opdagen en niets meer van zich liet horen. Het bleek dat wanneer zij eenmaal een dag haar oefeningen niet had uitgevoerd zij in een negatieve spiraal terechtkwam vol schuldgevoel. Ik herken dat wel van vroeger. Nu stap ik daar makkelijker overheen. Shit happens. Jammer, maar helaas.
De tip die we in Zen Habits te leren krijgen met betrekking tot dit onderwerp is erg praktisch en sluit aan op wat we gister al lazen over dat we flexibel moeten zijn omdat alles aan verandering onderhevig is:
It’s OK to miss one day, but never miss two days in a row. […] Use the missed day as feedback that your habit method needs to be adjusted.
[p.70–71, Zen Habits, Leo Babauta]
Net zoals we na een week terugkijken hoe het gegaan is en de ervaring gebruiken om het plan voor de komende week daar waar nodig bij te stellen, zo kunnen we dat ook doen na een ‘verloren’ dag (die pas echt verloren is wanneer we er niets mee doen om het een tweede keer te voorkomen):
- Use mistakes as feedback […] They’re signs that you need to adjust;
- Figure out what caused the mistake and write down an adjustment to your plan […] In this way, you’ll get better at the habit over time;
- Create a barrier for missing two days in a row.
De hindernis waar in punt 3 naar verwezen wordt is een vervelende consequentie waaraan je jezelf moet verplichten indien je toch die tweede dag op rij verzaakt. Het is de bedoeling dat je er vandaag nog eentje verzint en aan je Zen Habits plan toevoegt.
Hoewel ik erg aarzel (want die rek- en strekoefeningen zijn niet voor niets hard nodig) beloof ik bij deze een buikie te plaatsen mocht het bij mij zo ver komen dat ik twee dagen oversla. Dat moet meer dan voldoende aansporing zijn om daar nog eens serieus over na te denken.
Later volgden er nog enkele korte hoofdstukken, maar een publiceerbaar boek is het nooit geworden ↩