Eén dag missen, ok. Maar twee…

Naast de sport­hal waar menig keer de vloer met mij werd aan­ge­veegd was een wijk­cen­trum geves­tigd met de iet­wat sinis­te­re naam ‘de Geseld­onk’. Er werd van alles op aller­lei gebied geor­ga­ni­seerd. Ook cur­sus­sen. Het was daar­om dat ik me er op een dag inschreef voor gitaar­les. Ik had een gebruikt instru­ment van mijn oom gekre­gen die er erg goed op was maar helaas te ver van ons van­daan woon­de om mij te bege­lei­den bij mijn eer­ste wan­ke­le schre­den op het muziekpad.

Lang heeft het niet mogen duren.

Of ik de eer­ste keer niet heb zit­ten oplet­ten (wat een vaak terug­ke­rend euvel was in die tijd) staat me niet meer zo voor de geest. Wel dat ik de twee­de les gevraagd werd een bepaal­de greep te laten zien waar­van ik geen flauw benul had hoe ik dat voor elkaar moest krij­gen. Blijk­baar had­den we de vori­ge keer huis­werk mee­ge­kre­gen. Om de gênan­te impas­se te door­bre­ken sloeg ik een wil­le­keu­rig akkoord aan dat ik van mijn oom geleerd had maar waar­van de docent niet echt onder de indruk was. Na afloop van de les druk­te hij me op het hart iede­re dag te oefe­nen anders kon ik net zo goed wegblijven.

Een week later durf­de ik hem niet meer onder ogen te komen omdat ik het idee had lang niet genoeg geoe­fend te heb­ben. Een nieu­we ver­ne­de­ring wil­de ik mezelf bespa­ren. Met de gitaar op mijn rug ben ik wat in de omge­ving gaan fiet­sen tot­dat de les voor­bij zou zijn. Een aan­tal weken heb ik dit vol­ge­hou­den tot­dat ik mijn ouders ver­tel­de dat de gitaar toch niet voor mij was weg­ge­legd. Ze had­den er begrip voor want ten­slot­te had ik het in ieder geval geprobeerd.

Ein­de hoofd­stuk 1 van mijn muziek­car­ri­è­re¹.

Bij Leo Babau­ta lees ik over een cur­sist die op een gege­ven moment niet meer kwam opda­gen en niets meer van zich liet horen. Het bleek dat wan­neer zij een­maal een dag haar oefe­nin­gen niet had uit­ge­voerd zij in een nega­tie­ve spi­raal terecht­kwam vol schuld­ge­voel. Ik her­ken dat wel van vroe­ger. Nu stap ik daar mak­ke­lij­ker over­heen. Shit hap­pens. Jam­mer, maar helaas.

De tip die we in Zen Habits te leren krij­gen met betrek­king tot dit onder­werp is erg prak­tisch en sluit aan op wat we gis­ter al lazen over dat we flexi­bel moe­ten zijn omdat alles aan ver­an­de­ring onder­he­vig is:

It’s OK to miss one day, but never miss two days in a row. […] Use the mis­sed day as feed­back that your habit method needs to be adjusted.

[p.70–71, Zen Habits, Leo Babauta]

Net zoals we na een week terug­kij­ken hoe het gegaan is en de erva­ring gebrui­ken om het plan voor de komen­de week daar waar nodig bij te stel­len, zo kun­nen we dat ook doen na een ‘ver­lo­ren’ dag (die pas echt ver­lo­ren is wan­neer we er niets mee doen om het een twee­de keer te voorkomen):

1. Use mista­kes as feed­back […] They’­re signs that you need to adjust;
2. Figu­re out what cau­sed the mista­ke and wri­te down an adjust­ment to your plan […] In this way, you’ll get bet­ter at the habit over time;
3. Cre­a­te a bar­ri­er for mis­sing two days in a row.

De hin­der­nis waar in punt 3 naar ver­we­zen wordt is een ver­ve­len­de con­se­quen­tie waar­aan je jezelf moet ver­plich­ten indien je toch die twee­de dag op rij ver­zaakt. Het is de bedoe­ling dat je er van­daag nog een­tje ver­zint en aan je Zen Habits plan toe­voegt.
Hoe­wel ik erg aar­zel (want die rek- en strek­oe­fe­nin­gen zijn niet voor niets hard nodig) beloof ik bij deze een bui­kie te plaat­sen mocht het bij mij zo ver komen dat ik twee dagen over­sla. Dat moet meer dan vol­doen­de aan­spo­ring zijn om daar nog eens seri­eus over na te denken.

---

1. Later volg­den er nog enke­le kor­te hoofd­stuk­ken, maar een publi­ceer­baar boek is het nooit gewor­den ↩