Hefboomwerking

Na het voor mij iets te zwe­ve­ri­ge hoofd­stuk gis­te­ren over weer­stand, staan we van­daag weer met bei­de voe­ten op de grond. Voel je weer­stand om met je dage­lijk­se acti­vi­teit te begin­nen, zorg dan dat je in actie komt door een han­de­ling te kie­zen die zo min moge­lijk inspan­ning kost.

Weet je nog hoe we zijn begon­nen nadat we het Zen Habits plan had­den opge­steld? Juist! Door in bewe­ging te komen.

Dat is ook de sleu­tel tot het over­win­nen van weer­stand. Uit eigen erva­ring weet ik hoe ver­lei­de­lijk het is om ’s avonds aller­lei excu­ses te ver­zin­nen om niet te gaan hard­lo­pen. Hoe het komt is moei­lijk te zeg­gen maar soms zie je er als een berg tegen­op. Geen man over­boord als je een keer­tje over­slaat, klinkt de stem van het dui­vel­tje op je lin­ker­schou­der (ter­wijl een look-a-like van Al Bun­dy op je rech­ter­schou­der alvast Net­flix opstart).

Ik heb mezelf aan­ge­leerd (net zoals ik het nu lees bij Leo Babau­ta) om ‘gewoon’ mijn ren­schoe­nen aan te trek­ken (plus kor­te broek en shirtje) en naar bui­ten te gaan.

Just lace up your shoes and get out the door.
That’s so easy!

[p.80, Zen Habits, Leo Babauta]

Al tij­dens het omkle­den ver­dwijnt de weer­stand. Op slech­te dagen wan­neer ik echt hele­maal geen zin heb maak ik me tevens niet druk over wat ik die dag vol­gens sche­ma van plan was. Anders haak ik soms als­nog af. Het gaat er voor­na­me­lijk om dat ik het huis ver­laat en ga lopen.

Ver­vol­gens zie ik wel.

Wat blijkt dan in de mees­te geval­len? Het valt reu­ze mee wan­neer ik die eer­ste pas­sen heb gezet. Ik ver­baas me nog even waar­om het me zo moei­lijk viel van de bank op te staan maar al snel ben ik dat ver­ge­ten en geniet ik van het ren­nen en bui­ten zijn. Van mijn voor­ge­no­men plan om deze keer rus­tig aan te doen zodat de aan­van­ke­lij­ke weer­stand over­won­nen zou wor­den is niets meer over.

Het geeft alleen geen enke­le garan­tie dat het de vol­gen­de keer wel van­zelf gaat.

Zoek daar­om naar een klei­ne hef­boom die zon­der al teveel moei­te jouw per­soon­tje in bewe­ging weet te bren­gen. Bij mij blijft het die sim­pe­le knie­bui­ging waar­mee ik over­al en altijd aan mijn rek- en strek­oe­fe­nin­gen kan begin­nen. Heel een­vou­dig maar ont­zet­tend krach­tig. Ik kan geen enke­le reden beden­ken om het niet te doen. En daar­mee is al het ver­zet meest­al met­een gebroken.