Hier en nu
De meeste van mijn volgers weten ondertussen wel dat ik Inge heb leren kennen toen ze al twee kinderen had (9 en 14 op dat moment). Ik heb dus de hele luierfase overgeslagen (hoewel dat nog even kantje boord was omdat Tristan het plan had opgevat gaatjes in de condooms te prikken zodat een nieuw broertje of zusje tot de mogelijkheden ging behoren).
Later heb ik toch mijn deel van een baby in huis meegekregen nadat de vader van ons eerste kleinkind door een voetbalongelukje voor langere tijd in het ziekenhuis moest blijven. Moeder en pasgeboren kind trokken voor een paar maanden bij ons in.
Hoe sneu ik vanzelfsprekend de aanleiding ook vond, het feit dat we alsnog een baby in huis hadden was geweldig. Het was voor mij een ‘life-changing experience’ mag ik wel zeggen. Wat de meeste indruk op me maakte was toch wel hoe zo’n klein hummeltje in staat was alle aandacht op te eisen. Geen enkel moment dat ik met hem alleen was (en oh, wat keek ik daar in het begin tegenop) verloor ik hem uit het oog. Natuurlijk wilde ik dat hem niets overkwam maar daarnaast was het fascinerend om te zien wat hij allemaal al kon en deed.
In een tijdsgewricht waar de verleidingen van de virtuele wereld zich steeds verder aan ons opdrongen via smartphones en tablets leerde ik (opnieuw) de waarde van de echte wereld kennen. Niets was zo belangrijk als wat er zich op dat moment onder mijn neus afspeelde.
Naderhand ben ik deze periode gaan zien als het (onbewuste) startpunt waarop ik (vooralsnog erg aarzelend) begonnen ben bewuster te gaan leven. Minder online zijn om het online zijn, en daarvoor in de plaats meer proberen te genieten van het hier en nu. Niet omdat het hier en nu altijd zo geweldig is, maar eerder omdat de virtuele wereld in veel gevallen er niet aan kan tippen. Ik ging op zoek naar een betere balans en ben daar nog niet mee klaar.
Niet alleen de virtuele wereld van internet kan ons trouwens de genietingen van het hier en nu doen vergeten:
Even when we’re not on our phones or computers, we’re in danger of missing the actuality of the moment. We get stuck in our heads: recall the Mind Movie that we see playing inside our heads, that we discussed in the Intro of this book. This Mind Movie captivates us, occupies our attention, creates a story that we get attached to.
[p.83–84, Zen Habits, Leo Babauta]
[…]
The problem is that when reality clashes with the story, we get frustrated, upset, bolstered, angry, disappointed.
[…]
They can cause us to be less likely to stick to a habit.
De ‘Mind Movie’ waar Babauta aan refereert is het ideaalplaatje wat we vaak meedragen en wat we gaan zien als de maat van alle dingen. Het kan niet anders dan dat dit zorgt voor teleurstellingen omdat de lat bij voorbaat al te hoog wordt gelegd. Wil je dus voorkomen dat je gefrustreerd raakt wanneer de uitvoering van je beoogde nieuwe gewoonte niet de juiste resultaten laat zien, zet dan deze Mind Movie uit (je hoofd) en concentreer je op het hier en nu.
Ga op in de dagelijkse handelingen die je voor jezelf hebt uitgekozen en probeer er zodanig mee bezig te zijn dat het haast een vorm van meditatie gaat worden. Daardoor leer je tevreden te zijn met wat je er op dat moment uit haalt.