Hier en nu

De mees­te van mijn vol­gers weten onder­tus­sen wel dat ik Inge heb leren ken­nen toen ze al twee kin­de­ren had (9 en 14 op dat moment).  Ik heb dus de hele lui­er­fa­se over­ge­sla­gen (hoe­wel dat nog even kant­je boord was omdat Tri­s­tan het plan had opge­vat gaat­jes in de con­dooms te prik­ken zodat een nieuw broer­tje of zus­je tot de moge­lijk­he­den ging behoren).

Later heb ik toch mijn deel van een baby in huis mee­ge­kre­gen nadat de vader van ons eer­ste klein­kind door een voet­ba­lon­ge­luk­je voor lan­ge­re tijd in het zie­ken­huis moest blij­ven. Moe­der en pas­ge­bo­ren kind trok­ken voor een paar maan­den bij ons in.

Hoe sneu ik van­zelf­spre­kend de aan­lei­ding ook vond, het feit dat we als­nog een baby in huis had­den was gewel­dig. Het was voor mij een ‘life-chan­ging expe­rien­ce’ mag ik wel zeg­gen. Wat de mees­te indruk op me maak­te was toch wel hoe zo’n klein hum­mel­tje in staat was alle aan­dacht op te eisen. Geen enkel moment dat ik met hem alleen was (en oh, wat keek ik daar in het begin tegen­op) ver­loor ik hem uit het oog. Natuur­lijk wil­de ik dat hem niets over­kwam maar daar­naast was het fas­ci­ne­rend om te zien wat hij alle­maal al kon en deed.

In een tijds­ge­wricht waar de ver­lei­din­gen van de vir­tu­e­le wereld zich steeds ver­der aan ons opdron­gen via smartpho­nes en tablets leer­de ik (opnieuw) de waar­de van de ech­te wereld ken­nen. Niets was zo belang­rijk als wat er zich op dat moment onder mijn neus afspeelde.

Nader­hand ben ik deze peri­o­de gaan zien als het (onbe­wus­te) start­punt waar­op ik (voor­als­nog erg aar­ze­lend) begon­nen ben bewus­ter te gaan leven. Min­der onli­ne zijn om het onli­ne zijn, en daar­voor in de plaats meer pro­be­ren te genie­ten van het hier en nu. Niet omdat het hier en nu altijd zo gewel­dig is, maar eer­der omdat de vir­tu­e­le wereld in veel geval­len er niet aan kan tip­pen. Ik ging op zoek naar een bete­re balans en ben daar nog niet mee klaar.

Niet alleen de vir­tu­e­le wereld van inter­net kan ons trou­wens de genie­tin­gen van het hier en nu doen vergeten:

Even when we’­re not on our pho­nes or com­pu­ters, we’­re in danger of mis­sing the actu­a­li­ty of the moment. We get stuck in our heads: recall the Mind Movie that we see playing insi­de our heads, that we dis­cus­sed in the Intro of this book. This Mind Movie cap­ti­va­tes us, occu­pies our atten­ti­on, cre­a­tes a sto­ry that we get atta­ched to.
[…]
The pro­blem is that when rea­li­ty clas­hes with the sto­ry, we get frus­tra­ted, ups­et, bol­ste­red, angry, dis­ap­poin­ted.
[…]
They can cau­se us to be less like­ly to stick to a habit.

[p.83–84, Zen Habits, Leo Babauta]

De ‘Mind Movie’ waar Babau­ta aan refe­reert is het ide­aal­plaat­je wat we vaak mee­dra­gen en wat we gaan zien als de maat van alle din­gen. Het kan niet anders dan dat dit zorgt voor teleur­stel­lin­gen omdat de lat bij voor­baat al te hoog wordt gelegd. Wil je dus voor­ko­men dat je gefrus­treerd raakt wan­neer de uit­voe­ring van je beoog­de nieu­we gewoon­te niet de juis­te resul­ta­ten laat zien, zet dan deze Mind Movie uit (je hoofd) en con­cen­treer je op het hier en nu.

Ga op in de dage­lijk­se han­de­lin­gen die je voor jezelf hebt uit­ge­ko­zen en pro­beer er zoda­nig mee bezig te zijn dat het haast een vorm van medi­ta­tie gaat wor­den. Daar­door leer je tevre­den te zijn met wat je er op dat moment uit haalt.