Zen Habits — Leo Babauta [24]

Nogmaals het hier en nu

De bocht in het kanaal (die er niet was) waar ik het gis­ter over had heeft me nog lang par­ten gespeeld. Ik zou zwe­ren dat ik ‘m toch echt gezien had. Maar de staf­kaart gaf aan dat op het tra­ject waar we gemar­cheerd had­den het kanaal kaars­recht van noord naar zuid liep (of anders­om). Het kon niet anders dan dat ik gehal­lu­ci­neerd had van­we­ge extre­me ver­moeid­heid, slaap­ge­brek en hon­ger. Want ik wil­de maar één ding: dat het over was.

Later, in ver­ge­lijk­ba­re situ­a­ties waar­in ik er door­heen zat gebeur­de vaak het­zelf­de. Ik visu­a­li­seer­de het eind­punt en pro­beer­de voor te stel­len hoe ik daar al was om mezelf te moti­ve­ren door te gaan. Dan weer zag ik hoe ik zege­vie­rend over de finish­lijn fiets­te, een ande­re keer stond ik tevre­den naast de tuin die hele­maal omge­spit was ter­wijl ik in ’t echt nog niet op de helft was. Deze aan­pak had wis­se­lend succes.

Vol­gens Leo Babau­ta is dit niet een goe­de metho­de. Wan­neer je te veel bezig bent met het doel raak je juist eer­der gede­mo­ti­veerd omdat je hui­di­ge resul­ta­ten nog erg ver ver­wij­derd zijn van dat doel. Wat hem betreft kun­nen we ons beter con­cen­tre­ren op het hier en nu:

We want to get to the finish line, or to that com­for­ta­ble pla­ce, and that means we’­re mis­sing out on the mira­cle of the pre­sent moment.

[p.92, Zen Habits, Leo Babauta]

Mak­ke­lijk pra­ten, zo dacht ik ter­wijl ik het las. Wat is het mooie aan het hui­di­ge moment wan­neer je met tig kilo bepak­king dagen­lang door de stro­men­de regen sjokt en maar aan één ding kan den­ken? Rust. En eten. Voor­uit, twee din­gen dus.

Fee­ling tired in a wor­kout is nothing com­pa­red to the fact that I’m phy­si­cally able to do a wor­kout, heal­thy enough, ali­ve enough!

[p.93, Zen Habits, Leo Babauta]

Het moet gezegd, een cre­a­tie­ve gast die Leo. En hij heeft nog een aan­tal voor­beel­den meer om aan te geven hoe de focus op het hier en nu ons kan hel­pen weer­stand het hoofd te bieden.

Kort­om, pro­beer te genie­ten bij alles wat je doet door te zoe­ken naar wat het moment zo bij­zon­der maakt. Het zal de nodi­ge rust en ruim­te geven. De frus­tra­tie die je voelt omdat de din­gen niet gaan zoals ze gaan (van­we­ge het eind­plaat­je, ofte­wel ide­aal­plaat­je in je hoofd) blijft dan achterwege.

Ik ben nog steeds niet hele­maal over­tuigd, maar ga het zeker uitproberen.